Zeg maar JA!

Zeg maar JA!

• Over
• Laatste berichten

Nicole Aaij-Burgmeijer

Ik ben een hardlopende fietser

Laatste berichten van Nicole Aaij-Burgmeijer (alles zien)

• Föhn in de slaapzak - augustus 7, 2020
• Es geht wieder los! - juni 11, 2020
• Hollen en stilstaan - maart 30, 2020

We zijn al een tijdje bezig met de voorbereidingen van onze reis en zitten regelmatig te fantaseren wat we allemaal mee gaan maken onderweg. Afgelopen week hebben we een paar afspraken met elkaar gemaakt. Zo willen we iedere dag proberen eten te kopen dat in de aanbieding of afgeprijsd is. We willen zo low-budget mogelijk reizen. De tent zal dan ook regelmatig achter struiken worden opgezet of we proberen bij mensen in de tuin of weiland te kamperen. Dat geeft ons de vrijheid om iedere dag te bepalen wanneer we genoeg hebben van het fietsen. En dat niet die ene camping of plaats gehaald moet worden. Dat het niet iedere dag even makkelijk zal zijn een goed en gratis kampeerplekje te vinden realiseren we ons, maar dat is avontuur. Daarnaast hebben we afgesproken dat we op alles JA gaan zeggen. Nou ja….alles? Bijna alles. Als we na 6 km fietsen al een kop koffie of thee aangeboden krijgen dan zeggen we: ”Ja graag!” Hartelijkheid en gastvrijheid slaan we dus zeker niet af. Wat kan ons het schelen hoeveel kilometer we fietsen? Het gaat om de reis er naartoe en niet hoe snel we ons doel, de loempia op Bali, bereiken. En door ja te zeggen horen we vast en zeker mooie verhalen en maken we kennis met de vele mensen en culturen onderweg.

Het besef dat we binnenkort dan toch echt vertrekken wordt steeds groter. We kregen de indruk dat toen we het idee net uitspraken, er een aantal mensen dachten: ‘Ja ja, eerst zien dan geloven’. De mensen die ons goed kennen weten dat we van avontuur houden en we dit niet zomaar zeggen. Ook ‘de twijfelaars’ lijken zich nu te realiseren dat we toch echt eind februari gaan vertrekken.

Het mooie van zo’n avontuur met lange aanloop is dat mensen gaan uitspreken wat je voor hen betekent en dat is fijn om te horen. Ook wij beseffen steeds meer wie- en wat we gaan achterlaten en wat we hier in Nederland allemaal gaan missen. Zouden we niet altijd moeten leven met de gedachte dat het niet vanzelfsprekend is dat we elkaar morgen of de volgende keer weer zien? Zou het niet veel mooier zijn als we eens wat vaker tegen elkaar zeggen wat we voor elkaar betekenen?

Nicole