Welkom in Paradise Cave

Welkom in Paradise Cave

Gisteren gingen we er eens lekker op uit. Het had al enkele rustdagen geregend en het regende gistermorgen ook, maar we gingen er ondanks die regen lekker op uit. We besloten een rondje te gaan fietsen. Gewoon een kilometer of vijftig zonder tassen. Halverwege het rondje konden we afstappen om een prachtige grot te bezoeken; de Paradise Cave. En daarmee was het programma compleet en de dag gevuld.

Het fietsen zonder tassen was weer even wennen. Het stuur zwalkte als een dronken boer langs de dorpsweg. Als het steil bergop gaat komt het voorwiel voortdurend van het asfalt en trek je wheelies als een jong binkie.

In de druilerige regen en de laaghangende mist fietsten we het tropische (regen?)woud rond Phong Na in. Er passeren ons nog enkele verdwaalde brommertjes maar verder is er niemand en is het stil. Huizen zien we al helemaal niet meer. We fietsen midden in de natuur.

Als we halverwege de rit afbuigen naar de hogergelegen ‘Paradise Cave’, komen we voor het eerst weer een brommer tegen. Er zitten twee mensen op. Verstopt onder een paar ponchos. Onder een van de ponchos steekt in het voorbijgaan een duim. Ik hoor de woorden ‘Good Job’ maar de lippen die de woorden vormen gaan verborgen achter de regenkleding. Ook een gezicht krijg ik niet te zien.

Als we de fietsen in de stalling bij de grot neerzetten, zien we het stel met de ponchos hetzelfde doen met hun brommer. We staan niet ver van elkaar als de twee ponchos met wijde gebaren worden opgetild en over de hoofden worden uitgetrokken. Het doet me denken aan het moment dat Fred van Scooby Doo aan het eind van weer een hachelijk avontuur de spoken ontmaskert. Tevoorschijn komt een Engels stel.

We maken kennis en wandelen richting entree van de grot. We keuvelen wat over dictatoriale staten en het communisme hier en elders op de wereld. We zetten er wat gastvrijheid op andere plekken van de wereld tegenover zodat alles weer fijn in balans is en wensen elkaar veel plezier als we dan eindelijk de grot bereiken.

Via een doorweekte houten trap, waar we drie kwartier later een meisje vanaf zien vallen, glibberen Nicole en ik de donkere diepte in. Het geluid van het woud wordt ingeruild voor een echo en druipend water dat is omlijst met een wijdse stilte. Het is alsof je in je eentje een sporthal binnenloopt waarvan het dak op meerdere plaatsen lekt. De rechte lijnen die een sporthal kenmerken zie je hier in de grot echter niet. Alles is rond en glimt van het water. Stalactieten aan het plafond, stalagmieten op de bodem, ertussen straaltjes water. Het klinkt eenvoudig maar de calcietvormen die hierdoor groeien zijn ingewikkeld en wonderschoon.

Hier wilde ik het qua beschrijven bij laten. Je hebt hierboven vast de foto’s bekeken dus je hebt op z’n minst een beeld van de grot. Nu nodig ik je uit met ons mee de grot in te wandelen. Dat kan omdat ik in de grot geluidsopnames heb gemaakt die ik op onze kamer heb gemonteerd om je een auditieve beleving te bezorgen die je niet snel zult vergeten! Maaaaarrrrr…….

Beloof me één ding. Zet voordat je op de oranje play-knop drukt even een koptelefoon op. Alleen dan is de beleving optimaal.

P.S. Je mag tijdens het luisteren je ogen sluiten als je dat prettig vindt!