Warme douche

Warme douche

Zonder het te weten boden mijn zwager en zus ons de eerste nacht een ‘Warmshower’ aan. We moesten er wel 120 km voor fietsen maar dan krijg je ook wat. Bij aankomst wachtte ons stampot andijvie (wij noemen dat in het oosten van het land stimpstamp) met gehaktballen, keihard gebakken speklappen (zoals het hoort) en rookworst. 

’s Avonds komen de buren, Theo en Ine, op bezoek. Ine heeft wat voor ons. Met tranen in haar ogen overhandigt ze me een amulet van Sint Christoffel. Het amulet is van haar vader geweest en hij droeg hem altijd bij zich in de auto. Nu wil ze hem ons meegeven, zodat Christoffel ons kan beschermen tijdens onze reis. De Sint gaat bij de andere gelukspoppetjes die we hebben gekregen, het geeft ons een warm en beschermd gevoel. 

Als we gaan slapen, moet mijn neefje Sem zijn bed verruilen voor dat van zijn ouders. Wij mogen in zijn bed. Hij slaapt bij zijn vader en mijn zus slaapt bij nichtje Indah. Neef Ticho heeft mazzel. Hij slaapt lekker samen met zijn vriendin in zijn eigen bed. 

De volgende dag wordt ons nog van alles aan eten toegestopt en kunnen we op pad.

In Xanten probeer ik mijn charmes in de strijd te gooien om onze tent bij een bedrijf op het gras neer te zetten. Bij het huis naast het bedrijf bel ik aan. De heer des huizes zegt dat er niemand van het bedrijf is en wijst ons op de camping 500 meter verderop. Schijters als we zijn druipen we af en zetten onze tent op bij de camping. Voordeel hiervan is een warme douche en een warm huisje waarin we ’s avonds kunnen zitten. 

Maandagavond bedenken we dat Keulen misschien wel eens onze volgende stop kan worden. We zijn er al eens geweest en vinden het een leuke stad. Laten we dan eens de échte Warmshowers proberen. Ik schrijf, in mijn beste Duits, een stuk of 15 mensen op de Warmshower-app een berichtje. Van de meeste hoor ik niks. Er reageren er een paar afwijzend maar Thomas schrijft ons dat we welkom zijn. In zijn profiel lees ik dat hij 2 keer met de motor naar China is gereden en hij meldt ons dat hij half april op de fiets vertrekt naar Vietnam. We zullen elkaar veel te vertellen hebben. Om 18:00 uur zijn we welkom. De fietsen mogen naar binnen. Dat is immers ons kostbaarste bezit. En we krijgen een rondleiding door het huis. Thomas is naast kok ook antiekhandelaar en restaurateur van meubels. Als je buiten staat zou je niet verwachten wat er binnen allemaal te zien is. Het is een prachtig huis, met mooie spullen. Dennis zou er zó in kunnen. Mij is het net even te vol. Hoe hou je zoiets schoon? 

Het welkom is warm. We krijgen wat te drinken en het eten staat al in de oven. Thomas vertelt over zijn Vietnamese plannen, maar hoe zit het dan met zijn vrouw Geraldine? Zij blijft thuis met nog twee vrouwen die een deel van het huis hebben gehuurd. Thomas grapt dat als hij weg is er misschien ook wel vijftien mannen zullen zijn. 

Thomas vraagt naar onze plannen. Wij hebben een globale route, maar verder zien we wel. Thomas heeft alles echt tot in de puntjes uitgewerkt. Hij moet gemiddeld 50 km per dag fietsen om er op tijd te zijn. Hij heeft namelijk afgesproken met een vriend en twee vriendinnen in Vietnam. Samen met zijn vriend Manfred was hij 25 jaar geleden in Vietnam en daar leerden ze twee meiden uit Düsseldorf kennen. Ze hadden een geweldige tijd en zijn bevriend gebleven. Nu hebben ze ergens in april 2020 afgesproken in Vietnam en Thomas heeft besloten om met de fiets te gaan. 

Thomas kan maar niet begrijpen dat wij zo weinig hebben voorbereid. Geraldine, zijn vrouw, vindt juist dát helemaal geweldig. Misschien dat ze daarom niet samen reizen? Wij bewonderen zijn voorbereidingen, maar al die excel-bestanden met kilometers en alternatieve routes die hij heeft gemaakt, zouden ons dan weer benauwen. 

We hebben een hele gezellige avond en slapen even later in een prima bed. 

De volgende dag vertrekken we met de afspraak dat we ons best doen om samen de Pamir highway te fietsen. Wij hebben een voorsprong van anderhalve maand, dus Thomas moet doorfietsen en hier en daar smokkelen met een boot.

In Koblenz kiezen we voor een camping. Er zijn er niet veel geopend rond deze tijd van het jaar, maar de camping aan de Dreieck wel. Als ik me ga melden verteld de dame van de receptie dat het voor 2 personen en een tent 25 euro per nacht is. Ik kijk haar ongelovig aan en vraag haar of daar het opzetten van de tent bij inbegrepen is. Ze lijkt mijn Duits niet te begrijpen. Ik moet 20 euro borg betalen voor de sleutel. Deze kan ik de volgende dag na 9:00 uur weer inleveren. Oei, dan zijn we waarschijnlijk alweer weg. Ik krijg daarop de borg terug en kan de sleutel de volgende dag inleveren bij de schoonmaakster. Zij is er vanaf 7:00 uur. We gaan na een goede nacht slapen Koblenz nog even in en fietsen rond 9:30 uur de camping af. De dame van de receptie zegt dat de schoonmaakster er extra vroeg was voor ons. Dat is mooi, kan ze ook lekker op tijd weer naar huis. 

In Nierstein kunnen we weer via Warmshowers overnachten bij Katharina en haar familie. We mogen de tent opzetten in de tuin. Als we er aankomen doen haar ouders ons direct allerlei voorstellen. De tent in de tuin vinden zij echt te koud. Die optie vervalt. Ze hebben nog een huis, maar dat wordt gerenoveerd. Geen warme douche dus daar. We kunnen bij de oma van Katharina slapen, maar we mogen ook op één van de twee bovenverdiepingen slapen.

We kiezen voor dat laatste. Wel zo gemakkelijk en gezellig. Ook hier is het supergezellig en doen ze er alles aan om ons welkom te laten voelen. Ik ben zelfs zo brutaal om te vragen of ik de wasmachine mag gebruiken. Het is allemaal geen probleem. Ik app mijn zus en ouders in de groepsapp dat we weer een fijn Warmshower-adres hebben gevonden. Ik app: 

“Wij hebben weer een super adres hier. Heel aardige mensen. Heerlijk eten en goed bed. Morgenochtend zelfs ontbijt.” 

Zus:

”Ohhh jullie slapen er ook?” 

Ik:

”Ja, het is een soort leger des heils” 

Zus:

”Gratis?” 

Ik:

” Ja, net als bij jullie.” 

Het brengt mijn zwager op het idee zich ook aan te melden voor Warmshowers. Zo kan hij de volgende keer als hij in Keulen is even een fiets huren, en met de fiets in de hand een gratis overnachting regelen. 

De app gaat verder.

Zus:

” Zijn er meer fietsers?” 

Ik:

”Nee, ze kunnen er maar twee hebben. Het is bij mensen thuis.” 

Zus:

”Oh dacht serieus dat het een soort leger de heils was.” 

Als we de volgende dag richting Ludwigshaven fietsen, rijden we rond 15:30 uur langs een manege. We zien een mooi plekje en denken allebei hetzelfde. Mijn Duits is het beste van ons tweeën, dus ik mag het woord doen. Het is geen enkel probleem. We mogen onze tent neerzetten en het meisje van de manege wijst ons precies de plek die wij in gedachten hadden. Bij twee tuinhuisjes. Als het gaat regen kunnen we daar nog onder de overkapping gaan zitten zegt ze. Wel wordt de manege om 18:30 uur afgesloten en de volgende morgen om 7:00 uur weer geopend. Geen enkel probleem voor ons.

We ontdekken dat één van de tuinhuisjes niet op slot is. Er is genoeg ruimte voor twee slaapmatjes en we kunnen er onze spullen in kwijt. Onze tent is nog nat van onze eerdere logeerpartij in Trechtingshausen (waar we niet hebben betaald omdat we te vroeg waren vertrokken. De receptie was toen nog niet open). We besluiten de tent op de manege wel op te zetten. Zo wekken we de indruk in de tent te slapen. De echte reden is dat hij even moet opdrogen. Het is immers altijd beter om een tent droog op te bergen. In werkelijkheid kraken we het tuinhuis en slapen er prima. Voor 7:00 uur hebben we alles weer strak ingepakt en bedanken de eigenaresse hartelijk voor de kampeerplek.

We fietsen verder…