Warme douche 2

Warme douche 2

• Over
• Laatste berichten

Nicole Aaij-Burgmeijer

Ik ben een hardlopende fietser

Laatste berichten van Nicole Aaij-Burgmeijer (alles zien)

• Föhn in de slaapzak - augustus 7, 2020
• Es geht wieder los! - juni 11, 2020
• Hollen en stilstaan - maart 30, 2020

Nadat we de manage verlaten hebben fietsen we nog een klein stukje langs de Rijn. In Mannheim verruilen we de Rijn voor de Neckar. Langs het water fietsen is altijd goed. Dan blijf je tenslotte laag. Toch zitten er die dag wat venijnige klimmetjes in de route en beseffen we ons dat het weleens gedaan kan zijn met de vlakke wegen. 

We merken dat het fietsen ons steeds makkelijker af gaat. We worden sterker en zelfs wat lichter (hebben we op de weegschaal gezien). We denken iedere dag: morgen houden we een rustdag. Er lijkt alleen steeds geen geschikte plek te zijn om die rustdag in te lassen. In Eberbach stoppen we in de middag bij een bakker die op zondagmiddag open is. We hebben al een paar keer verlekkerd naar gebak gekeken, maar steeds had een broodje de voorkeur. Het gebak wint het dit keer van het broodje. Ik ga voor kersen kruimelgebak. Dennis wijst iets aan, maar heeft geen idee wat het is. Het ziet grijs van binnen en waar het naar smaakt weten we niet. Echt lekker vind ik het niet, maar Dennis smaakt het prima. Ondertussen bedenken we waar we die nacht zullen slapen. We zijn na Heidelberg veel campings tegengekomen, maar er is er niet één geopend. Als we het vragen bij een campingeigenaar is het steevast: Nein. Hij zegt dat het niet mag. Hoezo niet? Plek genoeg lijkt ons. Het zal iets te maken hebben met de verzekering. Ook de camping in Eberbach is niet open. Een geschikte plek voor wildcamperen hebben we niet gezien. 

Via airbnb vinden we een kamer bij Dieter. Hij meldt ons dat hij de kamer nog even in orde moet maken, maar dat we over een half uur welkom zijn. Dieter is een klein mannetje van rond de zestig met coup windhoos. De wind is duidelijk van achteren gekomen. We kunnen onze fietsen in zijn garage zetten en hij laat ons zijn huis zien. We hebben een ruime slaapkamer met een tafel en stoelen. Een mooie plek om een verhaal voor het blog te schrijven. We mogen gebruik maken van de keuken waar we ons blik ravioli opwarmen. Als ik opmerk dat Dieter een aardige man is beaamt Dennis dat. Hij heeft wel zo zijn bedenkingen bij de foto’s die hij in de gang en keuken heeft zien hangen. Braziliaanse dames in een veel te klein wit bh-tje. Zouden het internetliefdes zijn die dan ineens geld nodig hebben wat hij nooit meer terug ziet? Als we de volgende dag willen vertrekken klopt Dennis op de woonkamerdeur. Dieter blijkt die nacht op een luchtbed in zijn woonkamer te hebben gelegen en komt zuchtend en steunend overeind. Hij is ziek. Ik vraag hem of ik wat voor hem kan halen, maar dat hoeft niet. We wensen hem beterschap en vertrekken. 

Het weer is omgeslagen. Het waait flink en we hebben ’m tegen. We krijgen berichten uit Nederland dat het daar regent. Tot nu toe hebben wij nog geen druppel regen gehad, dus je hoort ons niet klagen. We staan alleen af en toe bijna stil, zo hard waait het. In de middag komen we aan in Heilbronn. We zijn geen enkele camping gepasseerd en al waren we die wel tegen gekomen, geopend zijn ze waarschijnlijk toch niet. We gaan voor een goedkoop onderkomen via boeking punt kom, en fietsen er, nadat we het online geboekt hebben, gelijk heen. Het is even zoeken buiten het centrum, maar we komen aan bij een woonhuis. We denken dat we weer een soortgelijke kamer hebben geboekt als bij Dieter, maar niets is minder waar. Er wordt open gedaan door een man die ons aankijkt alsof hij een geest ziet. Hij spreekt geen woord Duits of Engels en ziet er onverzorgd uit. Boven gaat een raam open. Een dame vraagt of wij ook een kamer hebben geboekt. Eerst denk ik dat zij de eigenaresse is, maar al gauw blijkt dat ook zij een kamer heeft geboekt. Tenminste, zo doet ze het voorkomen. Ze zegt dat het er een zwijnenstal is en dat de man beneden vandaag zou uitchecken, maar niet is weggegaan. Volgens haar is er voor ons dus geen kamer vrij. Ik vraag me af in welke serie we zijn beland. Bananasplit? De dame die nog steeds uit het raam hangt geeft me het nummer van de eigenaar, maar als ik bel krijg ik zijn voicemail. Ik spreek in en verzoek hem terug te bellen. De dame zegt dat we voor de grap eens boven moeten komen kijken. Dennis bedankt, hij is er al klaar mee, maar mijn nieuwsgierigheid is te groot. Het is nog erger dan een studentenwoning. Overal kleding, geen opgemaakte bedden en een heel smerige badkamer. Hier wil ik niet eens gratis slapen. Ook de dame zegt te vertrekken en loopt mee naar buiten. We fietsen terug naar het centrum en vragen ons af of de dame in het complot zat of niet. We hebben 35 euro betaald nadat we hadden geboekt en denken te kunnen fluiten naar ons geld. Een uur later belt de eigenaar en legt uit dat de Rus nog een nacht langer wilde blijven en hij geen boeking had gezien die ochtend. Dat kan kloppen. Wij hebben om 15:00 uur geboekt, omdat er volgens de site nog een kamer vrij zou zijn. Hij belooft me het geld terug te storten. Ik vraag me af of dat zal gebeuren. Het kan ons niks meer schelen. We boeken een veel te duur hotel en genieten van de luxe.

De volgende dag gaat de reis naar Stuttgart. Via Warmshowers zijn we welkom bij Marcus. Een fijn idee dat we dit keer niet last-minute hoeven te zoeken naar een slaapadres. Marcus meldt ons dat hij vanaf 15:00 uur een afspraak heeft en er ’s avonds niet zal zijn om ons gezelschap te houden. Dat vinden wij helemaal geen probleem. We kunnen het na 800 km nog steeds goed met elkaar vinden. 

Het waait die dag erg hard. En weer hebben we wind tegen, maar….ook nu is het droog. 

In Nederland zijn we verwend met goede fietspaden en duidelijke aanwijzingen. In Duitsland fiets je regelmatig op het voetpad, omdat het moet. Of gewoon buiten de bebouwde kom daar waar ook de vrachtwagens rijden. We hebben of wind tegen of zijwind. Het is veel klimmen, maar ‘what goes up, must come down’, dus af en toe zoeven we naar beneden. Dat is lekker, maar met zijwind en vrachtverkeer toch best een beetje griezelig. Dennis lijkt nergens last van te hebben en raast soms met 60 km per uur de berg af. Ik zit nog net niet met samengeknepen billen op de fiets, maar hou het stuur wel stevig vast. 

Het is nog flink doortrappen, want we moeten voor 15:00 uur bij Marcus zijn. Het is zoeken in de stad en om 15:10 uur komen we aan bij zijn appartement. Marcus heeft geen haast en helpt ons de fietsen in de kelder te zetten. We krijgen van hem de sleutel en hij meldt dat hij zelf bij zijn vriendin slaapt. We kunnen doen alsof we thuis zijn. En de volgende dag gooien we gewoon de sleutels in de brievenbus. Wat een vertrouwen en gastvrijheid!

Stuttgart uit fietsen valt nog niet mee. Het fietspad is afgesloten, maar er wordt geen enkele omleiding aangegeven. We komen op het terrein van Mercedes terecht en hebben het gevoel er nooit meer weg te komen. Het kost ons een uur. Ik denk dat ze ons wilde overtuigen een Mercedes te kopen, maar het is niet gelukt. Via Esslingen am Neckar, waar we op een terrasje een lekker bakkie drinken, fietsen we naar Göppingen. Lena en Ian hebben via Warmshowers een onderkomen aangeboden. Zij hebben verschillende fietstochten gemaakt en weten als geen ander hoe fijn het is als je bij iemand onderdak kan vinden. We mogen tussen de lapjes stof, waar Lena van alles van maakt, op een slaapbank slapen. We eten käsespätzle met een salade en als toetje krijgen we rijstpudding met mango. Alles smaakt heerlijk en we hebben een gezellige avond. Lena moet de volgende ochtend op tijd naar haar werk, maar we doen ons te goed aan de broodjes die Ian voor ons heeft gehaald. Voor vertrek mogen we de overgebleven broodjes smeren en meenemen. We krijgen nog speciale kruiden om te koken en koekjes voor tussendoor toegestopt. Met de buikjes en de tassen gevuld vervolgen we onze weg naar het volgende avontuur.