• info@pedalenenverhalen.nl

Tagarchief Visum china

Turkije, Georgië, China; werelden van verschil

We genieten van de laatste dagen in Turkije. Het weer is goed, de wegen zijn prima en het landschap is afwisselend waardoor het nooit saai wordt. Ian besluit om op de juiste plek een lekke band te krijgen. Precies voor een huis waar wat vrouwen met hun kinderen buiten bezig zijn de vloerkleden uit te kloppen. Ze kijken nieuwsgierig naar wat we aan het doen zijn en giechelen als ik zwaai. Na een paar minuten komen ze verlegen kijken. Ze zijn toch wel nieuwsgierig. Als het ijs gebroken is willen ze met me op de foto. Een vrouw op een fiets is denk ik heel bijzonder voor ze. Ook de mannen komen erbij en helpen waar mogelijk om de band te plakken en het wiel weer te monteren. Ze vinden het allemaal reuze interessant. De buurman, die zich inmiddels ook aangesloten heeft, biedt ons koffie aan. Hij moet er een stukje voor lopen, maar we moeten de boel nog opruimen dus dat is geen probleem. We nemen plaats in de tuin van de giechelende dames waar even later de buurman inderdaad met koffie verschijnt. Hij moet even over het hek worden geholpen omdat hij de kortste route via het weiland heeft genomen. Het blijft niet bij koffie. Er komt brood met eigen gemaakte jam en kaas op tafel. Koeken, die lijken op gevulde koeken met stroop, zijn er ook. Voor ieder twee. En ondertussen proberen we met elkaar te communiceren. De buurman verteld dat hij twee dochters en een zoon heeft. Om dochters uit te beelden houdt hij zijn handen op tepelhoogte en maakt bolle bewegingen. Hij begint erbij te lachen. Om er nog een schepje boven op te doen houd ik mijn wijsvinger voor mijn gulp en steek een vinger op wat 1 zoon betekent. Hij schatert het uit. 

Me and the boys

Ik zit als enige vrouw tussen de mannen. De dames blijven binnen en komen alleen naar buiten als ze wat te eten of drinken brengen. Het is niet voor het eerst dat ik als enige vrouw tussen de mannen zit in Turkije. Als we weleens wat drinken valt het ons op dat alleen de mannen aan de thee zitten en een spelletje rummikub spelen. 

Nadat we alles op hebben nemen we afscheid en vervolgen onze weg. Dennis grapt dat zo’n lekke band zo gek nog niet is. Die dag rijdt hij twee keer lek, maar helaas niet op de juiste plek. 

Het is soms knap lastig het lek in een band te vinden als er aan de buitenband niks te zien is. Meestal vind je wel iets van een ijzerdraadje in de buitenband, maar lang niet altijd. Een bak water om het lek te vinden hebben we niet, dus is het zaak om de band flink hard op te pompen en te zoeken. Ik word nu de “bandenfluisteraar” genoemd. Tot nu toe lukt het me, hoe klein het gaatje ook is, om het lek te vinden door te luisteren. 

We hebben het al eerder genoemd. De Turken zijn enorm gastvrij en behulpzaam. Als we stoppen bij een benzinestation om ons brood te smeren, worden er binnen drie stoelen gehaald en aan een tafel geschoven. Als we even op Ian staan te wachten stopt de Jandarme om een praatje te maken. Er is ons bijna iedere dag wel thee, koekjes of fruit aangeboden. Mensen toeteren, zwaaien of steken hun duim omhoog. 

De Jandarme wilde graag een praatje met ons maken
En foto’s maken!

Na 5 weken en 1997 km van west naar oost door Turkije nemen we afscheid van een heel mooi land. We weten zeker dat we er nog eens gaan fietsen.

Ian en ik, de eerste kilometers in Georgië

Bij de grens in Georgië moeten we vertellen wat we in onze tassen hebben zitten. De douanebeambte spreekt erg goed Duits. Als ik haar een compliment maak verteld ze dat ze in Duitsland heeft gestudeerd. Als ik haar vertel wat er in mijn tassen zit, vraagt ze of we soms wapens bij ons hebben. “Nee, ik hoop dat we die niet nodig zullen hebben”, antwoord ik. 

Onze medicijnen moeten uit de tas en we leggen uit waar ze voor zijn. Ian hoeft alleen te vertellen waar hij heen gaat. Tassen controle is niet nodig. Misschien ziet hij er als Engelsman net iets geloofwaardiger uit dan wij. Misschien vonden ze dat ze al genoeg gecontroleerd hadden.

Tot nu toe hebben we geen groter contrast gezien tussen twee landen als Turkije en Georgië. Meestal ging het vloeiend over van het ene in het andere land, maar nu merken we meteen dat we in een ander land zijn. 

We gaan 100 jaar terug in de tijd. Het geeft ons een beetje het gevoel van Albanië. 

Er rijden opvallend veel busjes met Nederlandse en Duitse tekst van bijvoorbeeld loodgieters en schildersbedrijven. Busjes die bij ons zijn afgeschreven doen hier nog prima dienst. Roetfilters kennen ze denk ik niet. Meermaals fietsen we in een wolk van uitlaatgassen als ze passeren.

De huisjes in ruraal Georgië zijn simpel en worden met gedroogd mest verwarmd. De paarden lopen voor de ploeg op het land, de wegen zijn slecht. Het is soms lastig om aan water of eten te komen onderweg. Al is er een supermarkt, dan bestaat deze voor de helft uit sterke drank en de andere helft is gevuld met eten uit blik, pasta en wat snoep. Groenten zijn nauwelijks verkrijgbaar. 

Stapels mest voor in de kachel

We fietsen door prachtige natuur. Het is alleen jammer dat we tegenwind hebben. Gelukkig houdt Dennis me regelmatig uit de wind. Ik merk dat ik moe ben. Het klimmen gaat moeizamer. Ik kom gewoon niet zo lekker meer vooruit. Er moet wat vaker op me gewacht worden en ik stop wat vaker. Het zijn niet eens de benen die moe zijn. Het lijkt meer m’n hoofd. Soms zou ik tijdens het fietsen even mijn ogen dicht willen doen, maar dat is niet zo’n goed idee. Gelukkig is Tbilisi in zicht, daar zullen we een paar dagen blijven. 

Als we bergaf gaan houdt Ian regelmatig een wedstrijdje met zichzelf. Hij scheurt soms met 75 km per uur de berg af. Ik doe het iets rustiger aan en als Dennis even later lek rijdt is het fijn dat we bij elkaar zijn. Ik heb de gereedschap achterop en ben tenslotte de “bandenfluisteraar”. Ian is dan al lang gevlogen. Die zal onderaan de berg moeten wachten. 

Als we net weer onderweg zijn komt hij zwetend en met lichte paniek in zijn ogen de berg op gefietst. Hij was bang dat een van ons tijdens het afdalen misschien over de railing was gevlogen. Het was gelukkig maar een lekke band. 

We kamperen die nacht in een verlaten dorp aan een meer. We hebben ervoor gekozen om linksom langs een meer een onverharde weg te nemen waar weinig dorpjes zijn, in de hoop dat we er een kampeerplek zullen vinden. Achter een huis, waar niemand meer woont, besluiten we te gaan kamperen, in de veronderstelling dat er helemaal niemand meer in het dorp woont. Nadat we hebben gegeten (weer pasta) komt er onverwachts een man aanlopen. Hij spreekt geen Engels, maar we begrijpen dat hij de enige is die nog in het dorp woont en hij nodigt ons uit. Alle kampeerspullen liggen al naast de fiets dus we bedanken hem en proberen hem duidelijk te maken dat we de tent hier op zullen zetten. De man maakt ons duidelijk dat we ook in het verlaten huis achter ons mogen slapen. We kiezen voor de tent. We zijn namelijk al binnen geweest en de tent is vele malen aantrekkelijker. Het enige nadeel van wildkamperen is dat er geen douche en toilet voor handen is. Niet kunnen douchen is op te lossen door je te wassen met water uit de bidons. Dat gaat pima. Plassen lukt me ook goed maar de grote boodschap (number two, zoals Ian het noemt) niet. Ian en Dennis lijken daar geen probleem mee te hebben, maar mij lukt het (nog) niet. Het zou wel handig zijn voor als we straks dagen niks tegen komen in de woestijn of op de Pamir Highway. Ik blijf oefenen.

Op vrijdag komen we na bijna 4 maanden en 6374 km aan in Tbilisi. We hebben hier een appartementje geboekt met een wasmachine. Wat een luxe! Als we een douche hebben gaat de kleding mee, maar alles weer een keer goed wassen in een heuse wasmachine, is erg welkom. 

Dennis en ik rijden het prachtige Tbilisi binnen

De dag erna gaan we op pad voor een nieuw achterwiel of een nieuwe achteras. Mijn achterwiel tikt al een tijdje en moet nodig worden gerepareerd. In Athene hebben we er naar laten kijken. Volgens de fietsenmaker daar was er een lager in de as versleten. Hij kon dit wel bestellen, maar gezien de crisis in Griekenland werden zij slecht bevoorraad en zou het weken duren voordat het er was. We besloten het onderdeel in Nederland te bestellen en te laten versturen naar een warmshower-adres in Turkije. Nooit gedacht dat het vier weken zou duren voordat het eindelijk zou arriveren! 

Helaas waren we toen al 1000 km verderop en fietsten we juist Georgië binnen. Missie mislukt. 

Ook in Tbilisi mislukte onze missie. Er was wel een winkel waar ze een nieuwe as verkochten, maar deze had ruimte voor 32 spaken en mijn wiel heeft er 36. Daarnaast was de kwaliteit niet zoals we die gewend zijn. Wat nu? 

Ik plaats dezelfde dag nog een oproepje op Facebook, Instagram en in de fietsWhatsapp. In die app zitten andere fietsers die richting het oosten fietsen. Je weet nooit, misschien is er iemand die naar Tbilisi komt. Al binnen een uur heb ik een reactie. De vriendin van een Duitse fietser komt aanstaande vrijdag naar Tbilisi en kan de as meenemen. Het is nog even spannend of het allemaal gaat lukken, maar het lijkt een fantastische oplossing! Ook van een van de lezers hier krijg ik een reactie, waarvoor dank!

Vandaag zijn we naar de Chinese ambassade geweest om een visum aan te vragen. Voor vertrek leek Tbilisi de beste plek om dit te regelen. In de fietsWhartsapp lazen we de laatste tijd dat het bij een aantal mensen niet meer lukte. Vol goede moed, maar met niet al teveel verwachtingen, beginnen we op zondagmiddag aan het papierwerk. We vullen een vragenlijst in, maken een reisschema, boeken hotels (die we later weer kunnen annuleren) en verwerken deze in het reisschema. Ook reserveren we stoelen bij een luchtvaartmaatschappij die we niet gaan betalen. Deze reserveringen moeten dienen als bewijs dat we vliegtickets hebben geboekt. We laten het boekwerk uitdraaien en wachten buiten voor de deur van de Chinese ambassade tot we aan de beurt zijn. 

Binnen een minuut staan we weer buiten. 

Niet eens zwaar teleurgesteld. Dit hadden we verwacht. Ze willen ons niet hebben in China. Na de vraag of we inwoners van Georgië zijn of een werkvergunning hebben (waarvan de conclusie nee is) stonden we direct weer buiten. 

Natuurlijk vinden we het jammer. We waren met plezier door China gefietst maar we zwaaien wel als we er overheen vliegen. 

Er is nog een mogelijkheid om het visum in Teheran aan te vragen maar we hebben een paar weken geleden besloten om niet door Iran te reizen gezien de politieke situatie op het moment. 

Vooralsnog nemen we de boot van Azerbeidzjan naar Kazachstan om daar vervolgens de Pamir Highway te fietsen en zullen een alternatief verzinnen om na de Pamir Highway, China mijdend, verder te fietsen. Wellicht nemen we het vliegtuig naar Hanoi. Of naar Osaka, in Japan. We hebben nog even de tijd. 

Eerst nog even lekker uitrusten en genieten van het mooie Tbilisi!

1
Translate »