De haiku van eergisteren vertelde het hele verhaal. Wat hebben wij afgezien! Dat natuurlijk wat het fietsen betreft. Op de camping in Vic-Sur-Seille aangekomen kregen we een fijn plekje aangeboden en maakten we snel kennis met Arie. Arie is iemand die zichzelf graag hoort praten maar daarbij niemand kwaad doet. Ook is hij een vakantiefietser en tevens buurman voor een dag.
Na het opzetten van de tent begon eigenlijk de ellende. Achter ons stond een stacaravan met zo op het oog vaste klanten.
Tokkies.
Zoon Tokkie was alleen thuis en deed zich voor als aspirant dj. Volume op 10 en alleen maar intro’s afspelen. Nooit een liedje helemaal. Nu verwacht je bij de leeftijd van zoon Tokkie een hakkeboem muziekstijl maar niets is minder waar! Oude klassieke Franse chansons. Op zich leuk maar al snel irritant op voornoemd volume en steeds afkappen na max 30 seconden.
Nu zul je denken ‘kom op Denno, zeg er wat van!’, maar toeval wil dat ik een glimp van pa Tokkie had opgevangen tijdens het opzetten van de tent. Iets beviel me niet aan de man. Hoofd was té rood (drank of zon, ik gokte beiden) stem te luid en enkele aggresieve tatoeages op hooligan-plekken (oa in de nek). Om het fraaie geheel af te toppen hadden ze pa Tokkie een piercing door de wenkbrauw geslagen.
Ik liet het kind dus begaan.
We waren inmiddels een aantal uur gesettled toen de rest van het gezin zich weer bij dj-Tokkie had gevoegd. Ze waren vlees wezen halen voor op de barbecue. Weldra dwarrelden de kolendampen over ons grasveldje en door onze tent.
Vader was op een dwingende wijze luidruchtig. Naar zijn zoon, de dj, was hij ronduit vijandig. Aangezien Nicole en ik deze hele onderneming op touw hebben gezet om te genieten en te relaxen, besloten we een rustiger plekje op te zoeken aan de rand van de visvijver. Buurman Arie ging mee voor een bakkie thee.
Vakantiefietsen en roparun waren onderwerpen van gesprek. Hoogtepunt: Arie die door zijn hypermoderne supercompacte lichtgewicht strandstoel van 100 euro zakte (hij had gelukkig het bonnetje nog).
Vanaf de plek aan het water hadden we goed zicht op onze tent. Óók op de Tokkie familie achter onze tent (goed zicht vanwege de terrasvormige opbouw van de campingplaatsen alhier). Hóren konden we vooral pa Tokkie. Het leek er verdacht veel op dat hij midden in een kwade dronk verwikkeld zat. Kleine dj nog altijd mikpunt van zijn toorn.
Het tumult bij de Tokkies liep zelfs zo erg op dat Arie zijn monoloog over team 158-159 van de roparun moest onderbreken (en geloof me, dan moet er écht iets aan de hand zijn).
Over het terras van de Tokkies zagen we een stoel vliegen. Kort daarop gaf pa Tokkie de kleine dj een vuistslag in het gezicht. Moeder Tokkie (verschrikkelijk mager, vermoedelijk als gevolg van de combinatie angst en stress) deed een angstige poging om pa bij dj vandaan te houden ofwel andersom. Pa stond te schreeuwen en te wijzen naar zijn zoontje alsof ie tegenover een supporter uit de harde kern van de tegenpartij stond. In alle opzichten een zielige vertoning.
Ik ben hierop naar de receptie gelopen om melding van het voorval te maken en een verzoek voor een ander plekje voor onze tent. Ik kreeg niet de indruk dat ze van het gebeuren opkeken. Ze wisten direct om wie het ging en er ging ook direct iemand op af. Gelukkig kalmeerde pa Tokkie enigszins. Toch hebben wij én Arie, onze buurman van een dag, onze tenten opgepakt en verplaats naar een plek waar ongeveer 20 kinderen luidruchtig maar met veel plezier aan het spelen waren en, wie weet, ook dromen van een toekomst als dj.
