Het is alsof de afgelegde kilometers er niet meer toe doen. Een groot deel van de wereld hebben we inmiddels onder onze wielen door laten rollen maar nu we bijna aan de voet van de Pamir Highway staan voelt het alsof de pakweg 8000 kilometer ernaartoe louter voorspel waren. We zijn enkel komen aanrijden. Nu begint het echte werk. Onverharde wegen, stevig klimwerk, onherbergzame streken, geen mens in de wijde omtrek, oneindige vergezichten, warmte en kou. Alleen wij, het landschap en de elementen.
Morgen zadelen we op naar weer een nieuw land. Tadzjikistan. Daar zullen we nog enkele dagen in Doesjanbe verblijven voor we aan de Pamir beginnen. We hebben grootse plannen. Je kunt de Pamir op verschillende manieren fietsen. Officieel loopt ie via de M41 maar veel fietsers kiezen alternatieve routes. De Wakhan Valley-route langs de grens van Afghanistan is populair onder fietsers en was ook onze keuze. Tot we gisteren Frantz spraken, een fietser die de Pamir vanuit ons perspectief ‘andersom’ heeft gefietst. Hij was onder de indruk geweest van de wisselende vergezichten die de Bartang Valley-route bood. De foto’s die z’n verhaal kracht bij zetten waren adembenemend mooi, waarop we direct de Bartang Valley-route gingen overwegen. Nadeel is dat je bij de ‘Bartang’ een heel stuk Pamir afsnijdt. Dat zou jammer zijn dus hebben we het plan opgevat om eerst de Wakhan-variant te fietsen, Dan terug via de M41 en als een slang weer verder door de Bartang. Dat is geen kattenpis, daarvan zijn we ons bewust, en het is heel goed mogelijk dat we tijdens het fietsen zo verschrikkelijk afzien dat we op ons plan terugkomen, maar hier, vanuit het rustige hostel in Samarkand, lijkt het vooralsnog een fantastisch plan. Dat betekent dat we een paar weken langer op de Pamir zullen zijn maar dat lijkt ons geen straf, zeker niet vergeleken met het fietsen in de mokerende woestijnzon.
–
–
In de bergen zullen we grotendeels verstoken zijn van internet dus blijft het van onze kant een poosje stil, je moet dan maar even iets voor jezelf gaan doen. Je kunt bijvoorbeeld De Eeuwige Bron van Ayn Rand gaan lezen. Ik ben er zelf in bezig en ben vanaf de eerste bladzijde geboeid. Lezen is trouwens een beetje als fietsen in de bergen. Een goed boek maakt nieuwsgierig naar ontwikkelingen zoals een bocht in de weg of het passeren van een top je doet verlangen naar een volgend uitzicht. Als ik lees reis ik ook. Nu lees ik tijdens het reizen en reis ik dus dubbel. Mijn hoofd bevindt zich hier langs de Zijderoute maar tegelijkertijd in Stanton, Massachusetts, waar de jonge architect Howard Roark uit De Eeuwige Bron zijn eigenwijze carrière begint. Beide reizen zullen me zonder meer verrijken.
–
Als je overstapt naar een vijandig leger omdat daar het rantsoen wat minder karig is, dan heb je je prioriteiten op orde! Charles Domery was zo iemand. Eten was zijn allerhoogste prioriteit en wat er werd opgediend, dat maakte Charles eigenlijk niet zo gek veel uit. En het kan nog gekker! Rick legt het uit…
https://deow9bq0xqvbj.cloudfront.net/ep-logo/pbblog7499430/charles-domery_gtvdhw.jpg
© 2019 DENNOPRESS ALL RIGHTS RESERVED