Het leek gisteren allemaal fantastisch voorspoedig te verlopen. Etappetje van een kleine 100 km, tentje bij de boer, WiFi, you name it!
Dat was allemaal voordat we de nachtrust poogden te genieten. Let op, ik spreek namens mezelf (Denno). Rond de klok van 21:00 uur gingen we de tent in. Nietsvermoedend… een beetje liggen… je draait je eens om. En daar begint het gesodemieter. Draaien van de ene zijde naar de andere gaat dus helemaal niet ontspannen. De tent biedt weinig ruimte tot gedraai. De slaapmatjes evenmin. Toeval wil dat we daarnaast in een slaapzak model ‘mummie’ liggen. Dat moet je dus tamelijk letterlijk nemen ben ik achter gekomen. Heb je wel eens een mummie zien bewegen?
Grond/bodem? Gewoon keihard.
Allemaal leuk hoor, de eerste uurtjes als je lekker moe bent. Maar als je na die eerste vermoeidheid moet pissen en je probeert je door twee ritsen te wurmen merk je al vrij snel dat de rug weinig belang hecht aan de romantiek van het kamperen.
Terug van het toilet ligt zo’n tentje ineens heel anders dan tijdens die coma-fase in die eerste twee uur. Als je dan niet helemaal lekker ligt, wil je graag eens wat draaien… Dat gaat dus niet!
Kortom, slecht geslapen.
De ochtend was verder gewoon weer heerlijk. Fijn temperatuurtje. Prima ontbijt en goede moed voor etappe 2.
Al snel wist ik een schijtend paard te spotten. Oh wat genieten we van de natuur!
Niet snel daarop riep ik wijzend “kijk Niek een uil!”. Wanneer spot je nou een uil mensen? In het wild!
Ik dus vanmorgen.
Totdat ik wat beter keek en zag dat het een reiger was. Maar toch!
Deze lichte tegenvaller bracht ons niet van de wijs. De wind wel. Die was vergeleken met gisteren aanzienlijk in kracht toegenomen. En bovendien tégen, wat op zich het hele euvel is. Hadden we ‘m méé gehad had je mij er niet over gehoord.
Eerste stop vandaag was een koffiestop. Tweede bakkie kregen we spontaan gratis omdat we van die bikkels zijn, volgens de eigenaar.
De lunch was ook een hoogtepunt. Midden in het bos een broodje van Bakker Bart uit het zakje in het vuistje. Genieten!
Rond half drie waren we wel een beetje klaar met tegen-de-wind-fietsen. Op zoek naar een camping belandde we bij camping De Grasdijk in Nederweert. Of all places.
We zijn de enige gasten dus we hebben kennis gemaakt met de uitbaters, een stel van bijna pensioengerechtigde leeftijd.
De man heeft reuma aan de knieën en kan daardoor tot op een halve graad nauwkeurig de temperatuur van de volgende dag voorspellen. In Fahrenheit nog wel!
Met camping De Grasdijk gaat het overigens in het geheel niet goed. Ik zei al dat er buiten ons geen gasten zijn. De uitbater sprak zelfs over een dreigend faillissement. Dit zou buitengewoon droevig zijn, dus ik wil jullie allemaal bij deze verzoeken om van de week nog een plekje te boeken bij camping De Grasdijk te Nederweert. Alles aan deze camping is vriendelijk te noemen.
Wij gaan ons nu vol goede moed opmaken voor weer een nachtje in de tent.
Wordt vervolgd
