Het is alsof de afgelegde kilometers er niet meer toe doen. Een groot deel van de wereld hebben we inmiddels onder onze wielen door laten rollen maar nu we bijna aan de voet van de Pamir Highway staan voelt het alsof de pakweg 8000 kilometer ernaartoe louter voorspel waren. We zijn enkel komen aanrijden. Nu begint het echte werk. Onverharde wegen, stevig klimwerk, onherbergzame streken, geen mens in de wijde omtrek, oneindige vergezichten, warmte en kou. Alleen wij, het landschap en de elementen.
Morgen zadelen we op naar weer een nieuw land. Tadzjikistan. Daar zullen we nog enkele dagen in Doesjanbe verblijven voor we aan de Pamir beginnen. We hebben grootse plannen. Je kunt de Pamir op verschillende manieren fietsen. Officieel loopt ie via de M41 maar veel fietsers kiezen alternatieve routes. De Wakhan Valley-route langs de grens van Afghanistan is populair onder fietsers en was ook onze keuze. Tot we gisteren Frantz spraken, een fietser die de Pamir vanuit ons perspectief ‘andersom’ heeft gefietst. Hij was onder de indruk geweest van de wisselende vergezichten die de Bartang Valley-route bood. De foto’s die z’n verhaal kracht bij zetten waren adembenemend mooi, waarop we direct de Bartang Valley-route gingen overwegen. Nadeel is dat je bij de ‘Bartang’ een heel stuk Pamir afsnijdt. Dat zou jammer zijn dus hebben we het plan opgevat om eerst de Wakhan-variant te fietsen, Dan terug via de M41 en als een slang weer verder door de Bartang. Dat is geen kattenpis, daarvan zijn we ons bewust, en het is heel goed mogelijk dat we tijdens het fietsen zo verschrikkelijk afzien dat we op ons plan terugkomen, maar hier, vanuit het rustige hostel in Samarkand, lijkt het vooralsnog een fantastisch plan. Dat betekent dat we een paar weken langer op de Pamir zullen zijn maar dat lijkt ons geen straf, zeker niet vergeleken met het fietsen in de mokerende woestijnzon.
–
–
In de bergen zullen we grotendeels verstoken zijn van internet dus blijft het van onze kant een poosje stil, je moet dan maar even iets voor jezelf gaan doen. Je kunt bijvoorbeeld De Eeuwige Bron van Ayn Rand gaan lezen. Ik ben er zelf in bezig en ben vanaf de eerste bladzijde geboeid. Lezen is trouwens een beetje als fietsen in de bergen. Een goed boek maakt nieuwsgierig naar ontwikkelingen zoals een bocht in de weg of het passeren van een top je doet verlangen naar een volgend uitzicht. Als ik lees reis ik ook. Nu lees ik tijdens het reizen en reis ik dus dubbel. Mijn hoofd bevindt zich hier langs de Zijderoute maar tegelijkertijd in Stanton, Massachusetts, waar de jonge architect Howard Roark uit De Eeuwige Bron zijn eigenwijze carrière begint. Beide reizen zullen me zonder meer verrijken.
–
Het is moeilijk om deze dagen niet over de warmte te schrijven. De temperatuur is al geruime tijd boven de 40 graden en dat merk je aan alles. We fietsen desondanks zo veel als mogelijk maar we merken dat de energie steeds een beetje verder op raakt. Het aanvullen ervan blijkt lastig in Oezbekistan. Er zijn talloze Mini Markets op onze route maar het voedselaanbod is zeer beperkt. Er is brood. Heel veel brood. Zoveel dat het mijn neus uitkomt. Het is het soort brood dat erg snel droog is en de kleine ‘supertjes’ langs de weg verkopen niet zelden een of twee dagen oud brood dat, mits je de ronde variant koopt, makkelijk een weekend dienst kan doen als frisbee aan het strand van Noordwijk.
Qua broodbeleg is de variatie als volgt: smeerkaasjes (de driehoekjes in zilverfolie), jam of chocopasta. De smeerkaasjes kunnen we soms aankleden met een schijfje tomaat en/of komkommer. Zo nu en dan koop ik een droge worst voor op brood maar mijn maag is al enkele dagen goed van streek dus houd ik de vettigheid wat buiten de deur.
Oh ja! Alles wordt meestal weggespoeld met water van ruim 40 graden. Daar krijg je een enorm droge keel van. Onderweg kopen we waar mogelijk flessen koud water en Fanta.
Nicole ligt, terwijl ik dit schrijf, achter me in bed. Gisteren zijn we in de middag in Samarkand aangekomen, waar we een bekende troffen in ons hostel. Na een kletspraatje en een potje thee zijn we rond de klok van 18:00 uur naar bed gegaan en alleen ik ben er nog een keer uit geweest om een ventilator te halen die ons wat meer verkoeling kon bieden op ons warme kamertje. We hebben tot vanmorgen 08:00 geslapen. Tot 09:00 uur hebben we ontbeten en daarna is Nicole weer in bed gedoken. Ze slaapt nu al weer tweeëneenhalf uur.
Fitheid laat zich in de ontlasting lezen. Is die als schepijs, dan kun je de hoogste bergen aanvangen. Is het meer als softijs, dan kom je de heuvels nog redelijk over. Echter, zodra het waterijs wordt, dan is het op het vlakke al knap lastig. Ik zit al een dag of vijf in de laatste categorie. Nicole in de een na laatste met warmte-uitslag.
Wat misschien ook wel aardig is om te vermelden zijn de matrassen hier in Oezbekistan. Ze zien eruit als dikke aangename matrassen maar als je er op gaat zitten, of je drukt er met een hand op, voel je dat er op een diepte van 2 cm een ferme houten plaat zit. Dit is dermate hard dat er over het matras vaak nog (niet altijd) een lap schuim ligt (van dat gele, soms is het schuim ingepakt zoals bij ons de tuinstoelkussens van Hartman). Nicole ligt momenteel op zo’n plankenmatras met een lap schuim. Ik heb haar ook mijn lap schuim (van de Hartman-variant) gegeven zodat ze, liggende op twee stuks schuim, wat zachter ligt. Zelf heb ik mijn opblaasbare matje opgeblazen en onder het laken geschoven. Je moet wat!
Het lijkt nu alsof ik klaag, maar dat is niet zo. We hebben het heel goed en genieten volop van de reis, van elkaar, van het schrijven en van jullie toffe reacties. Wat ik wél doe is een persoonlijk verlangen uitspreken. Een verlangen naar het stevige klimwerk op hoogtes waar de temperaturen aangenaam zijn om te fietsen en te kamperen (het is bijna zover. Over een kleine 300 km, in Doesjanbe, begint voor ons de Pamir Highway. Op de Pamir bereiken we een maximale top van 4655 meter en de temperatuur neemt zo’n 6 graden per 1000 meter hoogte af, dus reken maar uit waar het aangenaam wordt). Een verlangen naar lekker, gezond en gevarieerd eten (blijft een uitdaging). Een verlangen naar slaapcomfort en een buitengewoon verlangen naar enkele bolletjes schepijs.
En denk erom, Godfried Bomans zei het al:
“Alle sprookjes hebben dit met elkaar gemeen, dat zij zich bezighouden met het verlangen en niet met de vervulling.”
