Als voormalig drummer van een bandje dat redelijk kon meekomen in de Eerste Divisie van de Nederlandse alternatieve gitaarpop, heb ik menig ‘shoegazer’ het podium zien beklimmen. Sterker nog, de scene bestond in die tijd voor een groot deel uit shoegazers; muzikanten die het vertikken een zaal in te kijken en in plaats daarvan vrij bewegingloos, met gebogen hoofd, naar hun schoenen staan te staren. Niet zelden speelden ze ondertussen geweldige muziek.
Zo herinner ik me het briljante Merry Pierce waarmee we een aantal avonden het podium deelden. De zanger van Merry Pierce keek gaten in het podium waar hij vervolgens zelf in flikkerde!
Mijn eigen band (Yam) behoorde nét niet toe aan dit subgenre. Wij keken zeer mondjesmaat naar onze schoenen. Omdat we ook niet echt met volle overtuiging een zaal inkeken bleven we eigenlijk een beetje met onze blikken hangen op de monitoren aan de voorkant van het podium. Wij waren monitorgazers.
Afgelopen zondag was ik op visite bij de Engelse band Placebo in de Ziggo Dome. Kenners zullen denken “dat zijn toch geen shoegazers!”. Dat klopt. Placebo presenteert zich doorgaans als een zelfverzekerd stel muzikanten die vastberaden is het publiek een poepje te laten ruiken.
Nee, tegenwoordig is de shoegazer nagenoeg van het podium verdwenen. We vinden de shoegazers tegenwoordig in het publiek.
Overal om me heen, op het drukke veld van de Ziggo Dome, zag ik volwassen mensen vrij bewegingloos en met gebogen hoofd naar hun schoenen staren.
Halverwege blik en schoenen een smartphone.
Als je niet beter weet, zou je denken dat een groot deel van het publiek (redelijk geconcentreerd) foto’s staat te nemen van het eigen schoeisel. De drukte, en het beperkte zaallicht zouden kunnen verklaren waarom deze mensen hier het hele concert voor nodig hebben. Ga er maar eens aan staan!
Kijk je iets beter, zie je geopende pagina’s van Twitter, Facebook en Whatsapp. Het is de Social Media die het publiek in de Ziggo Dome een gezicht geeft. Letterlijk in de zaal, waar de gezichten worden uitgelicht door de schermpjes van smartphones, maar ik ben ook bang figuurlijk.
Kennelijk is het voor een groot deel van het Placebo-publiek belangrijker om het concert te volgen via hun eigen tijdlijn dan ervan te genieten in het hier en nu. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de twitteraars zelfs hinderlijk worden gestoord als het einde van een Placebo-nummer zich aandient. De smartphone moet dan namelijk even in de zak of in de mond. Dan volgt het plichtmatig klappen, waarna men zich weer volledig kan concentreren op de volgende Tweet of Whatsapp.
Ik heb me geërgerd aan wat ik om me heen zag daar op het veld van de Ziggo Dome. Had ik die dag in de schoenen gestaan van Brian Molko, de zanger van Placebo, dan had ik het vertikt nog langer de zaal in te kijken. Ik was bewegingloos, met gebogen hoofd, naar mijn schoenen gaan staren.
Ik verlang naar smartphone-vrije concerten.
P.S.
Het optreden van Placebo was te gek. Ik heb met mijn smartphone één foto gemaakt. De foto is helaas mislukt maar heb ik (na afloop van het concert) toch op facebook gezet.
