Waar we in het vorige verhaal aan de hel van Pattaya waren ontsnapt, zijn we inmiddels weer in het hemelrijk, de verblijfplaats van de engelen en de gelukzaligen, beland. Het Thaise volk kan best doorgaan voor een volk van engelen (Los Angeles). In alle situaties tonen ze hun vriendelijkheid en behulpzaamheid. En als er een engel valt, dan hoor je daar niemand over.
Gisteren zagen we een vallende engel.
Na ruim 100 kilometer door de warme heuvels van het Khlong Phanom National Park, kwamen we Phang Nga binnenrollen. Het was rond een uur of vier in de middag en we hadden allebei flinke trek want onderweg was er lange tijd niets te krijgen dat onze magen zou kunnen vullen. We vonden een hotel in het stadje en na een snelle douche gingen we de deur uit om wat te eten.
Toeval wilde dat er tegenover het hotel een grote braderie werd gehouden. Kraam na kraam vol met etenswaren. Een Street food-braderie. Of, bij minder fantasie; een markt. We liepen er een ronde en ik kocht bij een stel, met engelachtige blikken in de ogen, een in pannenkoek gerold worstje. ‘Hotdog!’, zei de man. En ik knikte, onder de indruk van het gebodene. De vrouw, ik herkende haar direct als engel, keek trots naar haar ware en naar haar man die het kleinood voor mij in een papiertje wikkelde. Haar ogen vertelde me dat ook híj haar ware was. Ik verdubbelde spontaan mijn bestelling en met twee hotdogs in pannenkoek en papier werd mij gedag gezegd alsof ik zojuist het jaar 2020 omzet-technisch tot een succesjaar had gemaakt.
We liepen nog even verder langs de hoofdstraat van Phang Nga, op zoek naar een geschikt restaurantje. We vonden het niet ver van de braderie. De serveerster in het restaurant werkte zich in het zweet voor ons. We waren haar enige klanten maar de jongedame maakte zich onnodig druk. Alsof ze in haar eentje een volle tent moest bestieren.
We bestelden niets ingewikkelds. Cola, Fanta, rijst met groente en noedels met kip. Het zorgde voor zweet op de bovenlip van de serveerster (het deed me denken aan mijn oud lerares Engels op de middelbare school. Háár zweetdruppeltjes vormden een laatste waarschuwing want ze verschenen altijd kort voor ze uit haar slof schoot). De bestelling werd direct de keuken in geschreeuwd. Zelf boog de serveerster zich over de drankjes. De twee petflessen frisdrank werden uit de koeling gehaald, op een dienblad gezet en in sneltreinvaart naar onze tafel aan de andere kant van het restaurant gerend. Ik zag hoe ze onderweg besefte dat ze de glazen was vergeten. Even hield ze haar pas in maar toen ze zag dat ik naar haar keek besloot ze door te lopen. De flesjes werden vlug op tafel gezet. Zonder iets te zeggen liep ze naar de keuken. Ik hoorde glazengerommel.
De glazen werden een tel later naast de flesjes frisdrank gezet maar net voordat ze een tevreden glimlach tevoorschijn wilde halen, zag ze het ontbrekende ijs in de glazen. Op haar lip hadden de zweetdruppels zich ondertussen verdubbeld (in gedachte gaf de serveerster zichzelf een standje). En nadat ze met een tang de grote brokken ijs in onze glazen had laten zakken, waarmee het serveren van de drankjes er officieel op zat, was de tevreden glimlach niets anders dan opluchting. Ze maakte rechtsomkeert naar de keuken. Met haar mouw en met een zucht, veegde ze het zweet van haar bovenlip.
Ze liet zich niet meer zien.
Een klein kwartier later verscheen de serveerster dan toch weer ten tonele. Het dienblad was haar houvast. Erop een bord rijst met gemengde groenten en een kommetje soep. Op haar bovenlip verse druppeltjes zweet. Zonder problemen werd het eten geserveerd. Ze had onthouden dat het de bestelling van Nicole was dus schoof het naar Nicole haar kant van de tafel. Alles in een keer goed! De lach en lichte buiging waren op z’n plaats en voelden overduidelijk als een bevrijding. De aide-de-cuisine besloot zelfs in het restaurant te blijven zitten in plaats van haar eerdere vlucht naar de keuken.
Nu wil het geval dat het eten hier in Thailand zelden tegelijkertijd wordt uitgeserveerd. Gerechten worden een voor een bereid en naar de tafel gebracht. We zijn dus gewend om vast te eten als de ander nog op zijn of haar gerecht zit te wachten. Nicole zat dus heerlijk te smikkelen van haar rijst, soep en gemengde groenten. Hopend dat mijn noedels met kip ook snel zouden komen. Wel zo gezellig.
Maar de tijd verstreek en Nicole had de rijst met groenten al soldaat gemaakt en was ook bijna klaar met het kommetje soep.
Ondertussen waren we niet meer de enige gasten in het eethuis. Tussen ons en de keuken zat nu een groep van zes jongeren. Allen waren druk met hun mobieltjes. Geen van allen maakte de indruk iets te willen bestellen. Uiteindelijk bestelden ze een karaf ijs waarmee ze het gratis tafelwater tot een prettig drinkbare temperatuur konden brengen. Het water koelde zich vanzelf weer warm omdat er nauwelijks van werd gedronken. De focus lag geheel bij de zes telefoons.
Totdat mijn noedels met kip eraan kwam.
Nicole was al klaar met eten toen ik in mijn ooghoek het dienblad voor de deuropening van de keuken zag verschijnen. “Daar komt wat”, zei ik tegen Nicole. En terwijl ik dat zei, keken zes jongelui, op van hun telefoons.
De klap was oorverdovend. Het bord sloeg in duizend stukjes en het dienblad gleed op de gladde tegelvloer tot halverwege het restaurant. De blikken van zes jongeren gingen in één gelijke beweging van de gevallen engel naar ons tafeltje (alsof ze een tennisballetje volgden tijdens een rally). Het rekensommetje was snel gemaakt door de jongelieden; dat bord met eten moest eigenlijk naar ons tafeltje toe. De hoofden draaiden van ons weer in één vloeiende beweging naar de vloer waarvan de serveerster razendsnel was opgestaan. Met een stoffer en blik werden de gruzelementen opgeveegd. Voordat ik de woorden “Dat gaat dus nog even duren” uitsprak, was de serveerster terug in de keuken verdwenen. De zes jonge blikken verdwenen in zes verschillende iPhones.
Toen tien minuten later mijn noedels met kip op tafel verschenen, werden die gebracht door een wat oudere vrouw met schort en koksmuts. Nergens een druppeltje zweet.
