Onze fietsreis van Rijnsaterwoude naar Bali werd in Malakka wegens corona afgebroken. Toch fietsen we door naar het einddoel. Lees deel 3 van onze virtuele reis van Malakka naar Bali.
Sepang, heel vroeg in de ochtend. Onze tent speelt verstoppertje in het groen rondom het bekende racecircuit waarvan we niets kunnen zien maar alles kunnen horen. Het nerveuze hoge motorgeluid dat toebehoort aan de kleinere raceklassen heeft mijn toch al korte nachtrust, nog een ietsepietsje korter gemaakt.
De laatste keer dat we in de tent sliepen is een maand geleden. Toen kregen we van een allervriendelijkste Maleise fietsliefhebber een vrijbrief om de tent op zijn privé strand aan de Zuid-Chinese Zee op te zetten. Er is een groot verschil tussen slapen mét en slapen zonder toestemming. Vannacht, slapen zonder toestemming, ontging mij geen enkel ritselgeluid. Hoe klein ook. Nicole daarentegen, zou het niet gemerkt hebben als er gisteravond op het nabijgelegen circuit een formule 1 nachtrace werd afgeschoten. Bij het neerleggen van haar hoofd op het kussen, leek ze al in diepe slaap verzonken.
We lossen de nacht en twee eetlepels gevriesdroogde OldTown koffie op in twee koppen kokend water en bespreken voorzichtig onze kansen op het boeken van een vliegticket naar Bali. Het vooronderzoek in het appartement van Mr. Kee in Malakka maakte duidelijk dat AirAsia, ondanks corona, nog dagelijks rechtstreeks vliegt van Kuala Lumpur naar Denpasar. Toch houden we ook rekening met een vlucht naar Amsterdam als Indonesië geen optie blijkt te zijn. In dat laatste geval zal een hereniging met onze vier voortassen, die ons vanuit Vietnam vooruit gereisd zijn naar Lovina (de plaats van bestemming op Bali), niet plaatsvinden. Onze Helinox stoeltjes, Cumulus comforter, donsjassen en andere winterbagage blijft dan voor onbepaalde tijd achter op het tropische eiland. Voor de twee stoeltjes en de fietstassen zie ik nog een taak weggelegd in de kleinschalige visserijsector op Bali, maar de winterhandschoenen en de donzen dekens en jassen zullen voor de Balinees praktisch niet van pas komen.
Nadat we de boel om 06:30 uur hebben ingepakt fietsen we het kleine stuk van het circuit naar de internationale luchthaven van Kuala Lumpur. Onderweg wijst Nicole naar een van de weinige vliegtuigen die van de luchthaven opstijgt. “Air Asia!”, duidt ze. Iets van adrenaline laat zich direct voelen.
Ik zie veel rood op het blauwe scherm en in dat rood knippert steevast het witte woord ‘cancelled’
Het is de stilte die zich als eerste aan ons opdringt als we, met onze fietsen aan de hand, de verlaten luchthaven binnentreden. Een stilte die zich doorgaans in Europese kathedralen ophoudt. Uit evenwicht, vanwege de leegte om ons heen, zoeken mijn ogen naar houvast en vinden die bij het scherm met vertrek- en aankomsttijden. Ik zie veel rood op het blauwe scherm en in dat rood knippert steevast het witte woord ‘cancelled’. Pagina na pagina verschijnt met telkens weer dezelfde hopeloze boodschap. Dan, op pagina acht van de zestien, zien we opeens een groene vertrektijd. De vertrektijd (11:20 uur) staat bij een vlucht naar Doha die we misschien wel moeten nemen als we toch naar Amsterdam besluiten te gaan. Alle vluchten naar Europa gaan in deze lockdown-dagen namelijk via Doha. Op de volgende pagina’s zien we nog een paar groene blokjes. Ook de vlucht van AirAsia naar Denpasar (10:00 uur) op pagina vier is groen, maar die heeft wel de twijfelachtige toevoeging ‘delayed’ meegekregen.
Bij het loket van AirAsia is het net zo verlaten als in heel de luchthaven. We parkeren de fietsen voor de balie en zoeken rondom naar mensen die ons op weg kunnen helpen. We zien niemand. Ik besluit het verderop te gaan zoeken. Nicole blijft bij de fietsen.
De eerste mensen die ik tegenkom, staan bij een koffiebar waar je, mits je de met rood-witte linten afgezette route volgt, koffie en chocoladebroodjes kunt kopen. Toegang tot de tafels en stoelen van de koffiebar is met hetzelfde plastic lint geblokkeerd. Ik wacht tot het stel (hij in zanderige camouflagekleding en zij in fonkelende papegaaienkleuren) met de koffiebekers terug de hal in loopt. Daar vraag ik hen naar hun vluchtplannen. Ze komen uit Engeland en vliegen om 11:20 uur via Doha naar Londen. Hun rondreis van twee maanden door Zuidoost-Azië, zo vertellen ze, is door corona om zeep geholpen. Ik vertel hen van onze plannen en vraag ze of ze weten waar we geholpen kunnen worden. Ze hebben geen idee. Ook de koffiejuffrouw die me twee verse chocolademuffins verkoopt weet niet waar ik met mijn vragen terecht kan. Zonder hulp maar mét twee nog warme muffins loop ik terug naar Nicole en de fietsen.
Als ik daar aankom glimt Nicole van oor tot oor.
“En?”, vraagt ze uitdagend met een grijnzend knikje omhoog.
“Ja, niks! Je kunt verderop koffie halen maar verder heb ik niks gevonden behalve twee Engelsen die naar Doha vliegen, meer niet.”, zeg ik.
“Oh ja! En deze verse chocolademuffins natuurlijk!”. Ik reik Nicole het papieren zakje met de muffins triomfantelijk aan.
“En jij?”, knik ik terug terwijl ze de lekkernijen aanpakt.
“Ik heb tickets geregeld.”, zingt Nicole.
“Wat? Hoe dan!?”, roep ik en merk dat ik heel even los kom van de grond. Vlug kijk ik over de schouder van Nicole naar de balie van AirAsia en zie dat daar inmiddels een baliemedewerker aanwezig is die driftig in een walkie talkie staat te toeteren.
“We kunnen mee met de vertraagde vlucht van 10:00 uur naar Denpasar. Dus we hebben alle tijd. We moeten nog wel even de fietsen inpakken in van die zakken, net als in Canada toen, maar daar is die man van AirAsia nu mee bezig. We krijgen als het goed is zo direct plastic zakken voor de fietsen en plakband. De fietstassen zijn al ingecheckt. Boardingpass en alles heb ik al.”
Vol ongeloof bied ik Nicole een enthousiaste high-five aan die ze gelukkig direct aantikt (want niets zo gênant als een onbeantwoorde high-five, zelfs in een lege luchthaven).
Zonder verder nog aan de muffins te denken begin ik aan het verzendklaar maken van de fietsen. Even later komt de baliemedewerker (door mij terstond omgedoopt tot Bali-medewerker) van AirAsia aanlopen met twee stevige doorzichtige plastic zakken en een rol breed plakband. Ik wil hem als dank, en in mijn enthousiasme, ook een high-five geven maar die wijst hij geheel volgens corona-protocol vriendelijk af. Vlammende gêne zet mijn nek voor even in brand.
Begin 2019 starten we met een nieuw avontuur. Vanuit onze pittoreske woonplaats Rijnsaterwoude vertrekken we voor een fietsreis van ongeveer 18000 kilometer naar het Indonesische eiland Bali. Dit alles vanwege een overheerlijke loempia die we er ooit hebben gegeten, en die we graag nóg eens willen proeven. Zal het ons lukken die lekkerste loempia te vinden? En smaakt ie nog altijd voortreffelijk? Komen we er tijdens de duizenden kilometers lange reis zonder kleerscheuren vanaf?
Naast ons blog komt er binnenkort een mogelijkheid om ons nóg beter te volgen. We gaan namelijk een podcast maken gedurende de reis (een soort radioprogramma op het internet). Luisterend naar de podcast beleef je onze reis alsof je achterop de fiets meerijdt. Maar dan iets meer vanuit de ontspanning…
(Hier volgt een stukje uit de perskit)
De introductie van een avonturen podcast over een fietsreis naar Bali.
Pedalen en Verhalen is een podcast waarin het goede verhaal gezocht wordt. Het draait allemaal om de twee avonturiers Nicole en Dennis Aaij (bij aanvang een echtpaar), die omwille van een loempia de fiets pakken en ongeveer 18000 km naar Indonesië gaan fietsen. Naast een persoonlijk luisterverslag over de reis, stappen zij met de microfoon op hun omgeving af om ter plaatse het verhaal te zoeken. Door het maken van soundscapes en interviews willen ze een inkijkje bieden in een reis, een plaats, haar geluiden en haar bewoners en passanten.
”Je volgt twee avonturiers die omwille van een loempia de fiets pakken en ongeveer 18000 km naar Indonesië gaan fietsen”
Vanaf begin 2019 verschijnt er elke maand een aflevering van de Pedalen en Verhalen Podcast. De afleveringen duren ongeveer een half uur. In dat halve uur geven Dennis en Nicole je een update van de vorderingen en belevenissen.
Daarnaast nemen ze je mee naar opvallende momenten en ontmoetingen tijdens de reis.
”Zelfs is het mogelijk om het tweetal uit te dagen”
Ook is er voor de luisteraar een rol weggelegd. Als luisteraar kun je namelijk vragen over de reis stellen die vervolgens door Dennis en Nicole in de podcast worden beantwoord.
Zelfs is het voor de luisteraar mogelijk om het tweetal uit te dagen. Nemen ze de uitdaging aan, dan doen ze daar uiteraard uitgebreid verslag van in de podcast. Het enige dat je er voor hoeft te doen is ze een mailtje sturen met daarin de vraag en/of uitdaging. En oh ja! Zorg er wel voor dat er iets moois tegenover staat. Dat maakt de kans dat de uitdaging wordt aangenomen een flink stuk groter!
Luister hier vast naar DE TRAILER van de Pedalen en Verhalen Podcast!
