• info@pedalenenverhalen.nl

Tagarchief mondkapje

Het is stil op straat

Het is stil op straat. 

Het enige dat nog flaneert op de Jalan Kota Laksamana in Malakka is de straatnaam zelf. Vanaf 19:00 uur schemert de stilte al langzaam de duisternis in. Het zwart van de nacht mengt zich ongemerkt met het verenpak van de huiskraai die ons allen nog een laatste keer de straat op roept. Huiskraaien raken in paniek als ze geen mensen zien. De paniek zal toenemen want we mogen de straat niet meer op tussen zeven uur ’s avonds en zeven uur ’s ochtends.

De Dutch Square in het hart van Malakka. Uitgestorven

Het verhaal gaat dat er militairen door de stad patrouilleren. In volle uitrusting bewaken zij de avondklok. Onze huisbaas attendeerde ons op de krijgsmannen en gaf direct enkele adviezen over hoe we de soldaten konden afschudden.

“Draag een mondkapje. Daar letten ze op want je wordt naar huis gestuurd als je geen mondkapje draagt.”

“Het beste is om te fietsen als je de stad door wilt. Op de fiets gaan ze je nooit achterna.”

“Als ze je aanhouden, spreek dan Engels. En doe alsof je ze niet begrijpt. Ze spreken nauwelijks Engels en hebben het geduld niet om het je uit te leggen dus dan laten ze je al snel weer gaan.”

“Maak met je handbewegingen alsof je rijst in je mond stopt. Dan begrijpen ze dat je op weg bent om eten te kopen. En dat mag.”

Onwillekeurig moet ik aan de tweede wereldoorlog denken.

In de tweede wereldoorlog gold ook een avondklok. Spertijd. Van acht uur ’s avonds tot vier uur ’s ochtends. Had je een verplichting of een beroep dat je tijdens de spertijd uitoefende, dan had je een Ausweis nodig, een vergunning. Ook dat geldt hier in Maleisië. Reizen kan, maar alleen als je de juiste vergunning hebt. 

Voor ons is het dus voorbij wat fietsen betreft. Onze vergunning is, laten we zeggen, tijdelijk ingetrokken. We staan geparkeerd. Bali lijkt ineens ver weg. Dat is een vreemde gewaarwording. We gaan van een gevoel van absolute vrijheid, die we nu al ruim een jaar omarmen waardoor het onze houvast is geworden, naar totale onvrijheid die ons uit balans brengt. Wat is wijsheid? Blijven of terug naar Nederland? Hier de corona-crisis uitzingen is een prima plan maar wat als het vijf maanden gaat duren? Of langer? 

Naar Nederland vliegen is wat de ambassade ons aanraadt, maar waar moeten we heen in Nederland? En als we een plek vinden, wat dan?

Social media is een zegen en een vloek in onze situatie. We blijven op de hoogte van elke ontwikkeling maar ieder bericht over genomen maatregelen of toenemende beperkingen, roept weer nieuwe vragen op. 

We zijn niet de enigen in deze situatie. We hebben intensief contact met reizigers die net als wij in Maleisië blijven hangen. Ook bij hen heerst onzekerheid. Zoals ook bij de kraaien in de bomen langs de Jalan Kota Laksamana, die maar niet begrijpen waar de mensen toch zijn gebleven.

Het is stil op straat.

1
Translate »