Dagelijks rij ik, op weg naar huis, in mijn auto over de Herenweg in Rijnsaterwoude. De toegestane snelheid in het dorp is 30 kilometer per uur. Sinds kort staat er, om de weggebruiker aan deze snelheidslimiet te herinneren, een digitale snelheidsmeter langs de kant van de weg. Snelheden tot 30 kilometer per uur worden in goedkeurend groen knipperende cijfers weergegeven. Ga je 31 of harder, knipperen de letters in dreigend rode kleuren.
U bent gewaarschuwd. U rijdt te hard!
Prima initiatief. Het vele sluipverkeer en het zware verkeer dat door Rijnsaterwoude dendert mag best in toom gehouden worden. 30 kilometer per uur in het dorp is de limiet.
Ook het verkeer dat Rijnsaterwoude vanuit Leimuiden op de Herenweg nadert, wordt met zo’n zelfde digitale snelheidsmeter op haar snelheid gewezen. Het principe van de meter is uiteraard gelijk aan die in het dorp. Het enige verschil is dat buiten het dorp 60 kilometer per uur de maximaal toegestane snelheid is.
Nu is er met deze snelheidsmeter iets geks aan de hand. In plaats van een poging tot handhaving van de limiet van 60 kilometer per uur, wordt je namelijk als weggebruiker uitgedaagd deze limiet te overschrijden. Dat komt doordat de oplichtende snelheid bij deze meter niet van kleur verspringt bij 61 km per uur; wat je zou verwachten, maar bij een score van 62 km per uur. Ik gebruik bewust het woord ’score’ want ik benader deze paal, sinds ik hier achtergekomen ben, alsof ik een computerspelletje speel. Bij een snelheid van 61 kilometer per uur knipperen de cijfers nog altijd goedkeurend groen. Deze snelheidsmeter daagt mij uit. Ik heb de uitdaging geaccepteerd en probeer Rijnsaterwoude vanaf nu altijd met een snelheid van exact 61 km per uur te naderen.
In goedkeurend groen.
(Deze column verscheen op 15-01-2014 in Het Witte Weekblad Kaag en Braassem)
Het heeft 40 jaar geduurd maar nu ben ik er dan eindelijk achter. Het is van het allergrootste belang in bezit te zijn van een goede stoel. Ik voel me heerlijk! Geen betere plek ter ontspanning dan in mijn nieuwe stoel. Jij, Joost, kenner van meubelen, weet ongetwijfeld al zeer lange tijd alles over nut en noodzaak van een goede zit. Toch heb je nooit de moeite genomen me er op te wijzen. Ik neem het je kwalijk. 40 jaar lang was het, achteraf bezien, behelpen. Afgelopen zaterdagmorgen omstreeks 10 uur is mijn leven echter voorgoed verandert. Ten goede.
Die ochtend had ik een afspraak met Marianne uit Baarn. Marianne had, wegens een herschikking van het interieur, een lederen stoel met dito hocker op marktplaats te koop gezet. Een redelijk strak en klassiek model. Zwart leer met chromen onderstel. De vraagprijs was me wat te dolletjes maar deze wist ik op charmante en humoristische wijze te halveren waardoor de weg werd vrijgemaakt voor een afspraak.
Te Baarn aangekomen (uitermate fraaie plaats met onbeschrijflijk mooie huizen) moest ik op zoek naar een pin-apparaat. Ik passeerde een man met hond en vroeg hem naar het dichtstbijzijnde bankfiliaal. De man wees me de Rabobank iets verder in het dorp. Na enkele reusachtige landhuizen te zijn gepasseerd, trof ik aan mijn linkerzijde voornoemde pin-automaat. Na het pinnen spoedde ik mij terug naar de Willem Pijperlaan (vernoemd naar de begin twintigste eeuwse componist uit Zeist) en belde aan bij het huis van Marianne. De deur werd stevig opengetrokken en Marianne stond met gestrekte arm, bood me haar hand aan, en zei „Jij bent Dennis”. Mij geen andere keus latend dan te antwoorden met de woorden „En jij bent Marianne!”. Ik schudde haar hand.
Marianne trok me met een brede glimlach naar binnen. Ze bleek een vrouw van gepensioneerde leeftijd. Haar haren frivool geverfd. Een mix van rood en grijs waarmee ze poogde vlotheid en klasse te combineren. Een wijdvallende sjaal zorgde er voor dat de balans definitief doorsloeg naar de vlotte kant.
Ik kreeg al snel de indruk dat het leven van Marianne zich op meer vlakken op grensgebieden afspeelt. Baarn is op en top chique maar Marianne woont in een jaren ’70 rijtjeshuis nét achter de imposante hoofdstraat met haar landhuizen. Van het blok rijtjeshuizen woont ze dan weer wél in het ruime hoekhuis met de grote tuin rondom. Het interieur is hoofdzakelijk klassiek maar ook daarin wordt balans gezocht met hier en daar een ’stukje’ moderne kunst.
Vanuit de open keuken keek ik naar de aanbouw (serre, modern). Een leestafel nam een groot deel van deze serre in beslag. Aan de tafel zat de man die me zojuist de pinautomaat had gewezen. Voor zich uitgespreid de dikke zaterdageditie van De Telegraaf (noch klassiek, noch modern). Van de hond geen enkel spoor.
Het weerzien met de man was hartelijk. Hij (géén naam, géén hand) vertelde me vanachter de tafel dat hij bij het uitlaten van de hond al het idee had gehad dat ik vanwege de mogelijke aankoop van hún stoel op zoek was naar de pinautomaat.
Marianne wees me, nu zakelijk (genoeg frivoliteit voor een zaterdagmorgen), op de stoel die ze vanmorgen met haar man van zolder had gehaald. Ze hadden hem midden in de woonkamer gezet. Dit maakte nauwkeurige inspectie mogelijk.
Ik aarzelde niet en ging direct zitten. Marianne benadrukte de goede staat van de stoel. Ze hadden hem immers ook weinig gebruikt zei Marianne. Ze wapperde hierbij met haar handen alsof ze voor een schildersezel de maat van het te schilderen object stond te nemen.
’Hij komt nog van Isassi’, zei ze, en overhandigde me de factuur die ze speciaal voor de verkoop uit de boekhoudkundige map van 2008 had gehaald.
Nu was het de beurt aan de man om de verkoop definitief te beklinken. Vanachter de dikke Telegraaf vandaan gekomen, begon hij me de techniek van de stoel te demonstreren; kennelijk een onderdeel van de verkoop die hij Marianne niet toevertrouwde. ‘Techniek is immers niets voor vrouwen’, moet hij hebben gedacht (klassiek).
Leuning en hoofdsteun konden naar believen kantelen om de perfecte zit te creëren, aldus zijn bijdrage. De man vertrok weer naar de leestafel. Nergens een spoor van de hond.
Ik was er inmiddels wel een beetje klaar mee. Ik had namelijk mijn huiswerk allang gedaan. mijn collega heeft dezelfde stoel. Geen twee weken eerder had ik er nog heerlijk in gezeten terwijl deze collega zich zuchtend in een Sinterklaaskostuum hees.
Ik wilde de stoel heel graag hebben en gaf Marianne het afgesproken bedrag. Ik beende met de stoel uit de modern klassieke hoekwoning weg. Uit het niets verscheen de man om me behulpzaam de hocker na te dragen. We namen afscheid. Marianne zwaaiend in de deuropening.
Ook nu geen enkel spoor van de hond.
Verder alles goed.
