We hebben Eric en Regina, door wie we onderweg zijn uitgenodigd in Katouna (Lefkas) laten weten dat we er op dinsdag zullen zijn. De dag voor aankomst treffen we een Oostenrijker. Hij komt uit tegenovergestelde richting en verteld ons dat we de tunnel bij Preveza niet door kunnen. Die is verboden voor fietsers. Zelf had hij mazzel, want aan zijn kant waren wegwerkzaamheden en daardoor mocht hij doorfietsen. Het alternatief is 140 km via de weg naar Aktio. We zoeken op internet naar de mogelijkheden. Dennis oppert dat we anders gaan liften. Er is vast wel een vrachtwagen die ons de tunnel door helpt. We lezen dat we door een auto naar de andere kant gebracht kunnen worden. Zwaaien voor een camera bij de ingang van de tunnel zou helpen. Van Eric krijgen we een telefoonnummer van deze “tunneldienst”. Het komt vast goed de volgende dag.
Als we de dag erna aan komen fietsen staat er al een groepje fietsers uit Turkije bij de tunnel. De mannen staan er al een half uur en hebben al gebeld en voor de camera gezwaaid. Er zou een auto komen om ze op te halen.
Na tien minuten komt er een nog Duits stel aan op de fiets. We vertellen hun de stand van zaken, maar de man zegt dat Lefkas de andere kant op is. Hij wijst in de richting van waar wij vandaan komen. We proberen hem te overtuigen dat Lefkas echt aan de andere kant van de tunnel ligt maar hij stapt op en fiets in tegengestelde richting weg. Zijn vrouw kijkt ons hoofdschuddend aan en zegt: ”Daar ben ik al 50 jaar mee getrouwd.” Ik kan nog net voorkomen dat ik zeg: ”Dat is knap.”
We kletsen met haar over het fietsen. Zij hebben sinds drie jaar een e-bike. Haar man heeft slechte knieën dus is dat een oplossing. Na vijf minuten komt haar man terug en zegt dat Lefkas toch echt de andere kant op is en zegt haar dat ze meteen op moet stappen. De vrouw is verbaasd en zegt dat wij er met z’n achten toch niet voor niks staan te wachten om de tunnel door te kunnen. De man neemt haar echter niet serieus en lijkt er klaar mee te zijn. “Je stapt nu op!” Zijn toon is dwingend. Wij draaien ons, vanwege de plaatsvervangende schaamte maar even om. Hoe dominant de man ook is, de vrouw houdt voet bij stuk en probeert hem te overtuigen samen met ons te wachten om de tunnel door te mogen. We horen hem zeggen dat hij verderop Aktio op de borden heeft zien staan. Dat is de route over land naar Lefkas bedenkt Dennis zich. Ik heb medelijden met de vrouw en probeer haar te helpen door te vertellen dat ze inderdaad die kant op kunnen fietsen. Dat ze de keus hebben tussen 1600 meter tunnel of 140 km over land om Lefkas te bereiken. De vrouw kijkt me opgelucht aan en bedankt me. De man bindt even later in en de keus is gemaakt dat ook zij door de tunnel gaan.
Ondertussen komt de politie aan. Zij komen echter niet voor ons. Waarvoor wel weten we niet. Er komt daarna een pick-up van werkverkeer aanrijden. Die komt om ons naar de andere kant van de onderwatertunnel te brengen. De fietsen zouden achterin de bak moeten, maar tien fietsen is ‘m te veel. Hij besluit een vrachtwagen te gaan halen.
Inmiddels probeert de dominante man een vriendelijk praatje aan te knopen, maar ik probeer hem zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Ik heb geen zin in deze norse clown.
Uiteindelijk wordt er besloten dat de tunnel in zijn geheel van beide kanten wordt afgesloten voor het overige verkeer en dat wij er met z’n tienen doorheen mogen fietsen. We moeten er zo snel mogelijk doorheen dus graag zo hard mogelijk fietsen, werd ons gezegd.
Als alles in gereedheid is gebracht en we mogen gaan, gaat de Duitse dame op haar e-bike er als een speer vandoor. Haar koppige man fietst helemaal achteraan. Als we aan het einde van de tunnel omhoog moeten komt hij me ‘fullspeed’ voorbij en zegt: ”Geiles electro.” Ik slik alles wat er in me opkomt in. De Duitsers zijn er vandoor. We kunnen het ons wel voorstellen, want hij heeft zich echt belachelijk gemaakt. En van zijn vrouw kunnen we ons voorstellen dat zij zich enorm schaamt. We maken nog een praatje met de Turkse fietsers en gaan verder richting Katouna.
We hebben Eric en Regina twee weken eerder onderweg ontmoet en zij nodigden ons uit bij hun langs te komen. Wij stonden toen net op het punt om te bepalen of we via Athene met de boot naar Turkije zouden gaan of over land. Met deze uitnodiging werd de keuze voor ons gemaakt.
Als we Lefkas-stad in fietsen zegt Dennis: ”Kijk Niek, de halve marathon.” Het is dinsdag en op zaterdagavond is er een 10 km en een halve marathon op het eiland. Daar wil ik graag aan meedoen. We hebben geen idee hoelang we mogen blijven dus we leggen voor of we in ieder geval tot na de halve marathon mogen blijven. Van Eric en Regina mogen we tot juni blijven. Pas dan komen er vrienden die in het muggennest (zo heet het gastenverblijf) slapen. We eten ’s avonds heerlijke eigengemaakte linzensoep met z’n vieren.
Op 1 mei vieren ze feest in Griekenland. Iedereen is vrij en ’s avonds wordt er in het dorp gegeten, gedronken en gedanst, maar het is niet zulk lekker weer dus het feest gaat niet door. Het heeft ’s middags geregend en het is ongeveer 18 graden. Dat is winter voor de Grieken. Voor mij komt het goed uit. Ik heb last van mijn buik en blijf dichtbij de wc. Gelukkig voel ik me de volgende dag weer prima en wordt het feest op vrijdag alsnog gevierd en ben ik erbij. Ik doe zelfs nog een dansje. Iedereen in de kring is meteen uit ritme.
Met Jimmy (de Jeep) rijden Eric en Regina ons rond over het eiland. We zien in één dag een heleboel, maar ze kunnen ons niet alles laten zien. Voor ons een goede reden om nog eens terug te gaan naar Lefkas. Het is er prachtig. We bezoeken een klooster, stoppen bij prachtige uitzichten, eten een ijsje in een mooi dorp aan zee, struinen door een verlaten Amerikaanse legerbasis opzoek naar waardevolle schatten en ontmantelen een bus die in een bocht als een hoopje schroot is achtergelaten.
Op zaterdagvond word ik door zowel Nederlanders als Zwitsers (vrienden van Eric en Regina) aangemoedigd tijdens de halve marathon, waardoor ik op die afstand zelfs een pr loop en derde word in mijn leeftijdscategorie.
Op maandag is het helaas tijd om gedag te zeggen. Niet om afscheid te nemen, want we gaan elkaar zeker nog zien. Het is bijzonder om mensen te ontmoeten die je na een kort gesprekje uitnodigen en hun huis en hart voor je openstellen. Het was een heel fijne week in Katouna.
We gaan na Katouna op weg naar Athene. De eerste dag is het lekker vlak. Heel fijn om de benen weer te laten wennen aan het fietsen. Na ongeveer 60 km komen we een camping tegen en besluiten daar de tent op te zetten. Het seizoen lijkt nog niet begonnen. We zijn de enige gasten. We kunnen bij het gesloten restaurant overdekt zitten en koken. Een Duits stel met de camper vraagt of er plek is. De eigenaar is weg, maar wij denken van wel. Na een rondje camping besluiten ze toch verder te rijden. Een camping runnen is misschien toch niet ons ding.
De dagen erna mogen we weer flink aan de bak. We fietsen niet meer langs de kust, maar door de bergen. Het is soms pittig, maar het levert ook mooie uitzichten op. En we vinden hier prima plekken om te wildkamperen.
Een Nederlands stel uit Hazerswoude is gestopt voor een schildpad. De man staat ermee in zijn handen als we aan komen fietsen. Het zijn de Jan en Anneke van Griekenland. Jan en Anneke zijn mijn ouders en hebben veel gezien van Indonesië. Deze mensen kennen de mooie plekjes van Griekenland. Zij adviseren ons de mooiere noordelijke route naar Athene te nemen en niet de zuidelijke route.
Als we later kijken zien we dat we flink moeten klimmen bij de noordelijke route. We besluiten de brug te nemen richting Patras en toch de zuidelijke route te fietsen. We hebben de keus om het voetgangers pad van de brug te nemen maar dan wachten ons aan het einde flink wat trappen die we af moeten. De andere optie is over de (snel)weg, maar dan mogen we op de brug niet stoppen voor foto’s. We besluiten de weg te nemen, maar het is ons niet duidelijk waar we er dan eigenlijk weer af moeten. Uiteindelijk fietsen we nog een aardig stuk op de snelweg, wat uiteraard niet de bedoeling is. Gelukkig komt er na een paar kilometer een afslag en kunnen we via de parallelweg (the old national road) verder.
Wij vinden het een mooie route langs te kust. Het meeste verkeer gaat via de snelweg, dus erg druk is het er niet. We passeren genoeg plaatsjes voor een bakkie, kunnen prima boodschappen doen en vinden er prima campings. Op dit stuk zijn de mogelijkheden om te wildkamperen, zo vlak aan de kust, minder. Daarnaast is een douche ook welkom op dagen dat het warm is en we moeten zwoegen.
Gisteren zijn we aangekomen in Piraeus. We hebben een hotel voor twee nachten vlakbij de haven. Bij de ticketverkoop vragen we naar de mogelijkheden om naar Turkije te varen. De jongeman kijkt bedenkelijk. Volgens hem moeten we dan via Chios en daarna door naar Cesme. We kunnen woensdag vertrekken. We willen maandag vertrekken, maar dat kan niet. Ik vraag hem naar de mogelijkheden om via Kos naar Bodrum te varen. Dat kan op maandag. Voor de fiets moeten we 28,50 euro betalen. We zeggen dat we twee fietsen hebben. Hij kijkt me vol bewondering aan. Denkt hij dat we op de tandem zijn of dat ik Dennis achterop heb? Als hij de kentekens wil hebben kijken we hem bedenkelijk aan. Hij denkt dat een bicycle een motor is. Nu is het duidelijk wat hij dacht en wordt de twee keer 28,50 euro weer van de prijs afgehaald en de bewonderende blik voor mij op een motorfiets is ook meteen weg. Het helpt niet als ik zeg dat de motor mijn benen zijn.
Het Griekse eiland Lefkas heeft indruk op me gemaakt. Zo zal ik nooit meer vergeten hoe de vroege morgen van 1 mei 2019 in Katouna begon. Met de slaap nog in mijn ogen zat ik op het witte bankje bij het ‘muggennest’; een klein huisje dat ons door lieve mensen ter beschikking was gesteld. Ik keek naar het groene uitzicht en de zon die met mij aan de dag begonnen was. Misschien wist de zon het al, maar ik had nog geen vermoeden welk wonderlijk schouwspel zich voor mijn ogen zou gaan afspelen.
Vanuit de diepgroene boomkruinen verschenen plots duizenden kleine vederlichte vlindertjes die dansend op de wind hun weg naar de zon zochten.
Ik was niet de enige toeschouwer die morgen. Vanuit strategisch juiste posities keken een twintigtal zwaluwen met zeer veel interesse naar de ontpopte diertjes.
En waar ik pure schoonheid zag, zagen de zwaluwen kleine lekkernijtjes.
In ontelbare duikvluchten deden de zwaluwen zich tegoed aan de evenzo ontelbare vlindertjes. Het duurde een kleine vijf minuten voor ze het luchtruim met hun perfecte circusact geleegd hadden.
Zonder buiging verlieten de zwaluwen het toneel. Ik bleef achter en mijn ogen zochten naarstig naar dat ene vlindertje die de ‘danse macabre’ was ontsprongen. Ze vonden ‘m niet.
Op het centrale plein van Katouna zag ik enkele dagen later opnieuw een dans. Een dans van een trots volk dat een avond lang met succes de tijd wist te vangen en het wist om te buigen, te smelten soms, naar ritmes en verhalen uit vervlogen dagen. De voordansers, oude mannen en vrouwen, vertraagden of versnelden hun passen die maatgevend waren voor de muzikanten wiens taak het was te volgen. Eén arm van de voordanser had vrij spel en zwaaide, in grote trage bogen, duizend jaar oude tranen in het rond. De andere was via een witte zakdoek geketend aan enkele sterke mannen. Net als de muzikanten volgden ook zij de passen en het ritme van de voorganger. Daarnaast was het de taak van de sterke mannen om de voordanser in balans te houden. Via de zakdoek en de krachtige keten van de volgers konden oude mannen en vrouwen zich die avond buigen, draaien, strekken en knielen alsof de jeugd voor één avond terug in hun lichaam was gekropen.
Opnieuw werd de tijd een loer gedraaid.
In vele oude Griekse verhalen wordt gewaarschuwd voor jeugdige overmoed. Ik moet denken aan de jonge Phaëton die zich de teugels van de zonnewagen van zijn vader Helios toe-eigent, en vol goede moed en bravoure de hemel bestormt. Zeus moest er uiteindelijk aan te pas komen om de op hol geslagen zonnewagen, die de aarde dreigde te verzengen, met een bliksemschicht tot stilstand te brengen. Phaëton valt daarbij te pletter op aarde.
Hoogmoed komt voor de val.
Daar op het plein van Katouna zag ik die avond prachtige oude Griekse mannen die voor even de jeugd terug in het lijf voelden en zich met Phaëton’s blik in de ogen een ogenblik onsterfelijk waanden. Vol trots voedden ze hun hervonden jeugd met Helleens bier, tot ook zij worden getroffen door de man met de hamer, want dát is van alle tijden.
P.S. De Helleense blikjes bier die de mannen drinken is van het merk ‘Mythos’.
