Gisteren was het een heerlijke dag. Niet te koud, niet te warm. Zonnetje en wolken wisselden elkaar af. Een goed deel van de dag zaten Niekie en ik op onze campingstoeltjes voor de tent. Te lezen.
We hebben een prachtig plekje onderaan een steil campingweggetje. Zo nu en dan kijken we van onze boeken op als er een auto of camper passeert.
Ook nu komt er iets vanaf de berg onze kant op. Rustig kijken we over onze boeken naar de struik waarachter ieder moment iets tevoorschijn kan komen. Druk in zichzelf babbelend zien we een klein ventje op de fiets de berg afdalen. Op zijn hoofd een te grote groene fietshelm die licht naar achteren helt. Hij passeert ons op enkele meters en we kunnen nu horen dat hij zichzelf moed in spreekt en complimenteert met de vlotte afdaling van zo even.
Ik besluit het mannetje ook een hart onder de riem te steken en zeg: “Great job kid!”. De jongen stapt van z’n fiets af, draait ‘m om en zegt dat ie nu de berg op gaat rijden. Na een meter of twee houdt hij in en stopt. Vlak voor onze neuzen. Hij kijkt schuin onder zijn fietshelm de verte in en zegt peinzend: “I think I learned how to ride my bicycle, I don’t know, maybe six years ago”. Bewonderend beantwoord ik de kleine man met: “Oh, and thát shows!”.
De jongen begint aanstalten te maken om verder om hoog te peddelen als ik ‘m de vraag stel die zowel op Niekies lippen als op de mijne rust. “How old are you anyway?”
“I am five years old”, roept het mannetje ons toe als hij achter de struik verdwijnt.
