Het was een grauwe dag gevuld met regen en wind. De hemel hing in 50 tinten grijs als een adventskrans met gedoofde kaarsen boven onze hoofden. De omgewoelde akkers lieten hun zompig bruine zelfkant zien langs gods wegen. We hadden ons ingepakt in regenkleding, van top tot teen. Gebogen.
Zo reden we Grüss Gott-land binnen.
Dat we door god welkom werden geheten, werd me duidelijk op de weg naar Dachau. Niet alleen vanwege die enkele fietser die ons in het voorbijgaan namens de heer begroette, maar ook vanwege de Jezus-verschijningen langs de weg. Goeie god, het werden er steeds meer!
Niet alleen langs de weg maar ook bij de mensen thuis hing Jezus aan het kruis genageld; stilletjes lijdend voor ons allen. Meestal in de tuin. De ene Jezus had overigens meer te lijden dan de andere. Dat kwam omdat er boven die Jezussen geen afdakje getimmerd was, zonder afdakje ranselde wind en regen het aangezicht van de gekruisigde. Anderen leden lekker in de luwte, met de rug naar de wind en droog omdat zij wel een afdakje hadden.
De rit naar Dachau was voor ons een lijdensweg zonder afdakje.
Het concentratiekamp in Dachau hebben we niet aangedaan. De weersomstandigheden waren al troosteloos genoeg. Ons doel voor de dag lag in München waar Luis, een Argentijnse IT-er op onze komst zat te wachten. Dat beloofde heel iets anders.
Toen Luis de deur voor ons opendeed in de Eisenacherstrasse in München, leek het of we hem hadden gestoord in drukke bezigheden. Zuchtend en zoekend naar een prettige houding, begeleidde Luis ons naar de binnenplaats waar we onze fietsen konden parkeren. Een deel van de fietstassen ging beneden in de berging. De overige spullen gingen mee naar boven. Daar, in zijn appartement, kregen we een snelle rondleiding. Kamer, douche en toilet. De keuken kregen we niet te zien want koken deed Luis voor ons. De woonkamer had een zitgedeelte en een slaap/werk-gedeelte. Aan het voeteneinde van het bed van Luis stond een tafel met drie monitoren. Allen gaven licht.
Terwijl Nicole ons stapelbed van schoon beddengoed voorzag, stond ik kennis te maken met Luis. Hij kwam langzaam los van de computerschermen in zijn slaapkamer en in zijn hoofd, waardoor we even later aan een biertje in de woonkamer zaten. Na het bier, de fanta en de uitwisseling van reiservaringen vroeg Luis ons of we de stad wilden zien. Dat wilden we.
Luis moest even zoeken naar zijn auto (geheel toevallig van het merk dat in nazitijd gebruik maakte van de dwangarbeid in kamp Dachau) omdat hij geen vaste parkeerplaats had. Even later kon de tour beginnen.
Luis reed ons langs het Olympisch stadion en langs iedere toegangspoort tot de oude stad. We zagen het Gestapo hoofdkwartier (platgebombardeerd), Hitlers woonhuis, de Universiteit, de bibliotheek, het oude klooster waar alles begon, het nieuwe klooster, de synagoge en kogelgaten in gebouwen en standbeelden. Hij liet ons uitstappen bij de koninklijke ‘Brauhaus’ en het riviertje midden in de stad, waar de stadsjeugd aan het golfsurfen was (temperatuur net iets boven het vriespunt).
De mooiste plek waar Luis ons mee naartoe nam was Schloss Nymphenburg, de oude zomerresidentie van het Beierse hof. Het slot en z’n bijgebouwen hielden veel voor ons verborgen. Vanwege de harde wind waren de luiken van de bijgebouwen in de fantastische slottuinen gesloten. We konden nergens naar binnen spieken. Ook waren alle Griekse godenbeelden, die in lange rijen in de tuin stonden opgesteld, aan het oog onttrokken. Ze waren ingepakt tegen de winterse elementen zodat zij even helemaal niets te lijden hadden.
Mooier dan alle verhulde interieurs en godenbeelden was de lucht boven het slot. De hemel pakte groots uit. Het slot en de tuin werden in tweeën gedeeld. Boven de linkervleugel was de hemel woest en onheilspellend donker. Boven de rechtervleugel van het slot was de hemel helderblauw en zonovergoten met een enkel donzen wolkje als een lichte toets van de meester die schoonheid weet te pakken.
En toen begon het spel. Het voltrok zich daar op die prachtige plek, recht boven onze hoofden. De wind zette zich schrap en begon aan te zetten. Regen sloeg ons met een natte doek op de wangen. Wolken daverden voorbij en de zon vocht voor iedere meter die ze prijsgaf.
Luis begon snel naar de auto te lopen maar ik bleef staan en keek. Ik wees Nicole op het wolkentheater en ook zij bleef staan. We pakten elkaars hand.
De wolken kregen definitief de overhand maar de zon gaf zich niet zomaar gewonnen. Tegen de grijze achtergrond van buien en onheil verscheen, in de slottuin, op de voorgrond een scherpe regenboog. Ademloos stonden we te kijken toen er zich een tweede regenboog aandiende, minder fel maar ruimer bemeten.
‘Als de zon schijnt en het regent, is het kermis in de hel’, zei ik tegen Nicole en kneep even in haar hand. Nicole bleef ademloos kijken en kneep zachtjes terug.
