Na een barre tocht met regen en wind tegen, komen we aan op een camping in Höxter. We kunnen kiezen voor een plekje aan de Wezer of tegenover de receptie waar een overdekte picknickplek is. Hoewel aan de rivier aantrekkelijker klinkt kiezen we toch voor de picknickplek in verband met de regen. Er staat een tentje waar een stroomkabel naar toe leidt. Nog nooit heb ik uit een trekkerstentje een stroomkabel zien komen. Onder het afdakje bij de picknicktafel zit in een laag lichtgewicht stoeltje een man een sigaret te roken. Na het opzetten van onze tent maken we kennis met deze man. Het is Tim, uit Duitsland. Tim is ongeveer 55 jaar oud en ook op fietsvakantie. Hij blijkt al een paar dagen op deze camping te staan, maar iedere dag is het te slecht weer voor hem om weer verder te fietsen.
Tim is uitermate behulpzaam en biedt zijn 20 meter lange verlengsnoer aan om onze mobieltjes en powerbank op te laden. Hij vertelt dat hij bij het kamperen altijd stroom neemt in verband met het opladen van de accu van zijn elektrische fiets. Hij kan niet zonder trapondersteuning fietsen, omdat hij rugklachten heeft. Door een zenuwbeschadiging loopt hij met krukken. Die beschadiging liep hij op bij een operatie waar tot tweemaal toe jammerlijk een verkeerde zenuw is doorgenomen.
Het is prettig dat we onze mobieltjes en horloge op deze manier kunnen opladen. Een aantal dagen daarvoor heb ik een vervelende ervaring gehad op een camping in het oosten van Duitsland. Het zonnetje scheen en ik zette tegenover ons tentje een ‘solar panel’ met mijn sporthorloge tegen een boom. Dennis stond op dat moment onder de douche en nadat hij klaar was, was het mijn beurt om me op te frissen. Toen ik helemaal fris terugkwam waren het solar panel en mijn horloge verdwenen. Ik dacht dat Dennis hem had verzet, maar hij wist niet eens dat ik de boel tegen de boom had gezet. Ik deed een rondje over de kleine camping waar niet veel gasten verbleven. Niemand had iets gezien van de ontvreemding en ook bij de receptie was niks te vondeling gelegd. Totdat de eigenaresse, een dame uit Tsjechië, haar man in hun moedertaal aansprak. Hij vertelde me vervolgens, met handen en voeten, dat hij het horloge met de zonnecollector had meegenomen. Hij had ze meegenomen omdat hij niemand had gezien en dacht dat het door iemand was achtergelaten. Ik had zo mijn bedenkingen bij zijn uitleg want je verwacht dan dat hij de spullen bij de receptie had neergelegd, tussen de gevonden voorwerpen! Dat had hij niet gedaan. Hij had ze maar vast bij ‘m thuis opgeborgen. Het duurde nog ruim tien minuten eer hij de spullen weer had opgehaald.
Op de camping in Höxter is, behalve Tim, ook nog een klein restaurantje met een tv. Hier kunnen we schuilen voor de regen en kijken naar formule 1. Tim blijft bij de picknickplek en past op de spullen. We hebben net ons eerste drankje besteld als Verstappen uitvalt. Een flinke tegenvaller maar buiten regent het nog en binnen is het lekker warm dus we kijken de race tot het einde uit.
Als we terugkomen bij de picknicktafel zitten er twee verzopen fietsers onder het afdak. Het zijn Jost en Burgi uit Beieren. Ze zijn met de trein naar Wernigerode gereisd en vanuit daar gestart met hun eerste fietsreis. Ze hebben bezuinigd op de aanschaf van de luchtbedjes en dat blijkt al na een nacht. Jost werd die morgen wakker op een leeggelopen luchtbed. Burgi en ik besluiten dat we het gat gaan opsporen. Na hard oppompen bevoelen en beluisteren we het hele luchtbed, maar vinden het gaatje niet. Jost vindt het prima om op het lekke luchtbed te slapen, maar daar willen wij niets van weten. We hebben een missie. Tim komt met water en afwasmiddel waarmee het luchtbed wordt ingesmeerd. En ja hoor, daar is het gaatje. Nu alleen nog even wachten tot het luchtbedje droog is voor we het kunnen plakken. Tim weet daar iets op. Hij heeft iets dat het wachten aanzienlijk verkort. Hij verdwijnt in zijn tentje en komt na wat gerommel tevoorschijn met een föhn. Als wij hem vragen waarom hij met een föhn fietst legt hij uit dat hij ‘m gebruikt tijdens koude nachten. Dan föhnt hij in no time zijn slaapzak warm.
Het verlengsnoer biedt ook nu weer uitkomst en we staan weldra met vier man te kijken naar Tim die een luchtbed staat droog te föhnen. Ondertussen wordt er ook gezocht naar plakspullen voor het slaapmatje. Jost kan die van hun nergens vinden. Tim tovert zijn tubetje lijm tevoorschijn, maar die blijkt te zijn ingedroogd. Dennis komt met de lijm van onze matjes aan en ook die is al lang niet vloeibaar meer. Gelukkig hebben we allemaal bandenplaksetjes bij ons waarmee we het luchtbedje uiteindelijk plakken.
Na dit harde werken hebben we koffie verdient en Tim zet zijn elektrische waterkoker tevreden aan. Wij vragen ons af hoe hij al deze spullen mee krijgt op de fiets. Jost en Dennis grappen dat hij met een busje is gekomen die achter op de parkeerplaats staat en dat hij doet alsof hij aan het fietsen is.
Terwijl het water begint te koken, ruiken we opeens een sterke brandlucht. Tim’s verlengsnoer begint namelijk te smeulen en van schrik slaat Burgi de waterkoker op de grond. Ze breekt daarbij het handvat van de koker. Ze voelt zich enorm schuldig voor het slopen van de waterkoker maar Tim is nog meer geschrokken van het feit dat zijn verlengsnoer is doorgebrand. “Wat als ik vannacht de föhn had gebruikt om mijn slaapzak op te warmen? Dan was ik er nooit op tijd uitgekomen met die benen van mij!” zegt Tim.
Helaas blijkt de volgende morgen dat ons goede werk aan het luchtbed van Burgi niets heeft uitgehaald en dat Jost voor de tweede keer op rij op de grond heeft geslapen.
