Die ’gladnek’ van het hoogheemraadschap zou er om 11 uur zijn. In zijn waardeloze praatje in het wijkgebouw had hij beloofd met de direct omwonende van het dijkverbeteringsproject in gesprek te blijven om onwenselijke situaties uit de weg te ruimen. Nou, die onwenselijke situatie stond in de vorm van een geel krijtstreepje op de muur naast de voordeur van het huis van Arie. Het streepje gaf de nieuwe hoogte van het trottoir aan. Een hoogte die moest worden bereikt om er zeker van te zijn dat het water, bij storm en springtij, aan de goede kant van het Braassemermeer bleef.
Arie sliep er al twee weken slecht van. Zijn vrouw Jolanda trouwens ook. Hoewel het hoogheemraadschap al twee jaar plannen maakte voor de verhoging van de weg waaraan het huis van Arie en Jolanda stond, werden zij er zelf pas twee weken geleden mee geconfronteerd. Het viel hen rauw op het dak.
Het plan had voor Arie en Jolanda tot gevolg dat ze na voltooing opeens buitendijks woonden. En erger nog, dat hun huis en tuin ruim een halve meter onder het straatniveau kwamen te liggen.
Arie was meteen gaan meten. Van het huis naar het trottoir was maar anderhalve meter. Dit geeft een hellingshoek van de drempel van zijn voordeur naar de stoep van 33 procent. Dat zou in de Tour de France een klim van drie keer de buitencategorie zijn!
Aan de overkant van de weg waren ze al begonnen met ophogen dus de ramp voltrok zich langzaam maar zeker recht voor de ogen van Arie en Jolanda.
”Je houdt je in hè, Arie?”, had Jolanda gezegd toen ze die morgen de deur uit ging. ”Ja”, had Arie gezegd, maar nu hij het witte autootje met logo van het hoogheemraadschap stapvoets voorbij zag rijden, begon hij te twijfelen.
Als gevolg van de werkzaamheden moest de jonge projectleider van het hoogheemraadschap z’n auto wat verder weg parkeren. Arie keek ernaar vanachter het raam.
”Snotneus”, fluisterde Arie toen hij de jonge man uit zijn auto zag stappen. Bruinleren schoenen, colbertje, leren schrijfmap en iPad maakte van de man van het hoogheemraadschap alles wat Arie zelf niet was. De iPad, zo wist hij van de haastig ingelaste informatieavond van afgelopen vrijdag, was om de ’animaties’ van het project te tonen. Volgens de projectleider gaven deze een ’mooi beeld’ van de situatie na de werkzaamheden. Volgens Arie gaven ze een vertekend beeld en kwamen ze niet overeen met het gele streepje dat was aangebracht op zijn voorgevel.
Arie had er na afloop van de informatieavond op gestaan dat de projectleider en zijn collega nog eens goed naar het krijtstreepje naast zijn voordeur kwamen kijken. Dit was volgens de mannen van het hoogheemraadschap niet nodig. Ze kenden het krijtstreepje.
Arie ging alvast in het gangetje staan. Wachtend op de bel. Toen deze ging, nam Arie een flinke teug adem en deed open.
De gladjakker met zijn plastic glimlach stak direct zijn hand uit. Arie schrok van de snel uitgestoken hand maar schudde ’m niettemin. Wat de projectleider vervolgens zei tijdens het handenschudden ontging Arie volledig. Wél merkte Arie dat hij zelf zijn greep verstevigde. Op datzelfde moment begon hij ongemak op het gezicht van de jonge projectleider te zien en werd hij kleine rukjes aan zijn arm gewaar. De man probeerde zich uit de greep van Arie los te maken maar Arie gaf niet toe.
Nogmaals verstevigde Arie zijn greep waardoor de man licht door zijn knieën zakte en voor het eerst ‘Au’ zei. Toen Arie vervolgens aan de hand begon te draaien zakte de projectleider definitief op zijn knieën en kromp hij jammerend ineen. Arie draaide net zolang door tot het gezicht van de projectleider de hoogte van het gele krijtstreepje bereikte. Daar hield Arie zijn greep vast en fluisterde gebiedend: ”Kijken!”
De man kneep zijn ogen dicht van de pijn.
Arie’s toon klonk nu nog dwingender: ”Kijken!”
”Ik kijk. Ik kijk. Ik kijk. Ik kijk”, jammerde de vertegenwoordiger van het hoogheemraadschap.
Toen Arie zeker wist dat hij had gekeken, liet hij los. De man bleef ineengekrompen liggen op het anderhalve meter lange pad naar de voordeur.
Arie sloot de deur.
Nog geen week later las Arie in de lokale krant dat het hoogheemraadschap een streep door de plannen van het ophogen van de weg had gezet.
Vast een gele, dacht Arie.
