We zitten aan een tafeltje in een van de oude straten van Šibenik, waar de prachtige steegjes het nog net niet verliezen van de toeristen, en kijken recht in de scheve snuit van een katholieke kerk. Het kerkje staat links en rechts in de steigers maar er wordt niet aan gewerkt. Zo te zien al jaren niet want de ankers en keilbouten zijn roestig.
Rechts, om de hoek van de kerk, troepen bejaarde toeristen achter een jongeman aan die alles in vermoeid Spaans uitlegt. De groep toehoorders draagt oranje koptelefoontjes waarmee ze in contact staan met de gids en die ze de vrijheid geeft om wat uit te waaieren. Voor de mond van de gids bungelt een microfoon.
De Spanjaarden tonen zich fanatieke fotografen. Twee mannen zijn met filmcamera’s in de weer. Zij staan noodgedwongen op de lip van de gids zodat er toch nog wat van zijn gedempte woorden op de band terecht komt.
Helemaal achteraan het groepje treuzelt een jonge gozer. Hij draagt een nonchalante rugzak en een baseball petje. Hij doet erg zijn best om niet bij het belegen clubje toeristen te horen maar de oranje koptelefoon op zijn oren vertelt een ander verhaal. Hij weet het maar doet toch een poging onzichtbaar te zijn. Uit medelijden schiet ik hem in mijn gedachten te hulp en maak van hem een aspirant gids die zijn snuffelstage beleeft.
Als even later de groep is gepasseerd, stappen twee stoffige werklieden, niet gespeend van enige vroomheid, het scheve kerkje binnen. De groene deur blijft op een kier staan waardoor ik de verleiding niet kan weerstaan om even naar binnen te gluren. Ik sta op van ons tafeltje en loop naar de kerkdeur, die ik nog iets verder openduw. Een paar tellen sta ik oog in oog met een heilige werkplaats. Het schip van de kerk ligt vol met steigerdelen waarvan de twee mannen er één naar buiten dragen. De deur gaat direct weer dicht en op slot.
Terug aan ons tafeltje valt me de heilige Johannes op die boven de kerkdeur staat afgebeeld. Hij ziet er opvallend nieuw uit en steekt zijn rechter wijsvinger in de lucht. Wil hij iets zeggen? Wil hij even de aandacht? Wil hij ons waarschuwen? Of wijst hij ons op de hemel? In ieder geval brengt hij me op een idee. Ik steek dezelfde vinger in de lucht om de aandacht van de bediening te vragen en bestel nog twee cappuccino’s.
Wie in ieder geval de zegen van boven ontvangen, zijn twee katten in de straat links van ons. Vol verwachting kijken ze met strakke blik vanaf het plaveisel naar een raam op de derde verdieping. Zij weten wat er gaat komen. Wij nog niet. Dan is er beweging op de derde verdieping en een kantelraam klapt open. Beide katten nemen hun posities in en laten zich door niets of niemand meer afleiden. De focus is geheel gericht op de dame die haar hoofd door het kantelraam naar buiten steekt om te zien of de ontvangers van haar zegen op de afspraak zijn. Een scherpe miauw klinkt ter bevestiging. Geritsel klinkt. De katten draaien nog een keer om hun as zonder dat ze de vrouw uit het oog verliezen. Dan valt de beloning uit de hemel en storten de beide katten zich op het lekkers. Ik kijk met een schuin oog naar de heilige Johannes. Zijn vinger hoog de lucht in en zie ik iets van een knipoog?
Na de koffie laten we ons door andere katten diep het oude centrum van Šibenik in lokken.
We zien een dikke rode kat die uitdagend ligt te rollen. We lopen erheen en aaien ‘m. Dan, iets verder weer, een klein zwart-wit kattenkopje.
We roepen en fluiten lokkend maar deze kat geeft niet toe. Nog iets verder ligt een poes heerlijk te slapen in een plantenbak.
We gaan ernaartoe en maken een foto. En zo raken we steeds verder weg van bekend terrein en steeds dieper verdwaald in het doolhof van de stad.
Trapje op trapje af. Hoekje om, poortje door. We lopen net zo lang door totdat de oude kronkelige stad eindelijk genoeg van ons heeft en ons plotseling weer uitspuugt op bekend terrein. Precies op tijd om onze tassen te vullen met verse proviand.
En daarmee zijn we klaar voor de volgende etappe langs de warme kust van Kroatië. Op weg naar Split.
