Na de welverdiende rustdag ging de tent weer in de fietstas en begonnen we de dag met een snelle afdaling richting de Gas ’N Go. De dag beginnen met een sloot koffie is hoe het hoort. Een sandwich met een halve kalkoen vult de buiken en doet dienst als bodem voor een dag stevig doorfietsen. We hadden onze zinnen gezet op Coombs Campground; een camping met een rodeo, een meer en een zwembad. Alles wat wij nodig hebben is een stukje grond waar de haringen in kunnen, water, toilet en een douche.
Door schade en schande wijs geworden besloten we in Parksville een simkaart te kopen. Bellen en internet binnen handbereik, en op ieder gewenst moment, beperkt ongetwijfeld de misverstanden.
Het fietsen gaat lekker. Hier en daar een heuvel, hier en daar een afdaling. Alles in een ontspannen tempo. De warmte is goed te doen. Zeiknat van het zweet als het heuvel op gaat maar weer droogwapperend als het (hard) heuvel af gaat.
Bijna hadden we Parksville gemist, zo lekker ging het. De route lag om het stadje heen en op het moment dat we de bewoonde wereld achter ons lieten stopte Niekie om de laatste afslag naar het centrum te nemen. Dat bleek een goede keuze. Niet alleen vonden we een plek met heerlijke cappuccino en broodjes, ook konden we er de gewenste simkaart met databundel kopen. Voor wie ons wil bellen, ons lokale nummer is 250-937-9716.
We besloten direct na het verlaten van de telefoonwinkel de beoogde camping te bellen om een plekje voor de dag te reserveren. Appeltje eitje. Coombs Campground had plekje No.4 voor ons vrij. Vervolgens opende we de app die ons de juiste richting moest vertellen (inmiddels Pocket Earth ipv Maps.Me. Pocket Earth is net iets sneller exacter en toont meer offline informatie, maar dit terzijde). We klikte op het tenticoontje in de app, lieten ‘m de route berekenen en vervolgde onze koers.
Toen we een paar uur later de (opnieuw) hooggelegen camping hadden bereikt bleek de receptie onbewoond. We parkeerden onze fietsen en waren blij dat we de benen even konden strekken. Ik keek wat rond, zocht een bel, en klopte op wat deuren. Geen reactie of teken van leven. De telefoon bracht uitkomst. Ik belde het laatstgekozen nummer. De telefoon ging over. Ik vroeg Nicole op te letten of ze de telefoon in de receptie kon horen overgaan. Niekie hoorde niets. Aan de andere kant van de lijn werd opgenomen. Ik had dezelfde dame van de reservering eerder aan de lijn. Ik vroeg haar waar de receptie was en vertelde haar dat ik dacht dat we er vlak voor stonden. Het was heel even stil aan de andere kant van de lijn. “Just follow the sign that says ‘OFFICE’”, antwoordde de dame van Coombs Campground op een toon die een mix van verbazing en ‘hoe moeilijk kan het zijn?’ in zich droeg. Ik vroeg haar nog of ik om het bord te zien wellicht iets verder het terrein op moest fietsen. Dit bevestigde ze. Ik hing op met de woorden “See you in a minute!”.
“Het moet iets verder op het terrein zijn, Niek”, zei ik. “We moeten een bordje met ‘OFFICE’ erop tegenkomen”. De camping was niet erg groot. Een lake zag ik 1,2,3 niet, laat staan een zwembad of een rodeo. Toen ik een stel zag dat een mega grote RV (camper) stond te wassen vroeg ik hen waar ‘the OFFICE’ was. Ze wezen ons op het receptiegebouw waar we heel de tijd op hadden staan kloppen. Ik begon te vermoeden dat er iets helemaal niet klopte!
We keken nog eens goed naar de app. Keken om ons heen. Ik vroeg Niekie of ze wist hoe deze camping heette. “Whiskey Creek Campground”, zei ze. “In Coombs?”, vroeg ik. Toen viel het kwartje bij Niek. We stonden op de verkeerde camping. Er waren er twee in deze regio die we allebei op internet hadden bekeken. De camping met meer, zwembad en rodeo had ons de beste optie geleken. Daarvan hadden we een screenshot gemaakt en die had ik ook gebeld. Op de app hadden we simpelweg de andere camping aangeklikt en waren er zondermeer naartoe gereden. Negen kilometer verder dan de camping met het door ons gereserveerde veldje 4.
“En nu dan?”, vroeg Nicole. “Terugrijden!”, zei ik. De Whiskey Creek Campground stond me niet aan en ook de omgeving had weinig te bieden dus terugfietsen leek me de betere optie.
Zo gezegd, zo gedaan.
En dat was maar goed ook! Op de terugweg viel ons namelijk een Thais restaurant op waar we die avond heerlijk hebben gegeten. Ook was er vlakbij de camping een koffietentje met heerlijke koffie en de allerlekkerste broodjes van de wereld.
Zo zie je maar. Soms moet je verkeerd rijden om het juiste pad te vinden.
Niekie en ik hebben op de camping aan Westwood Lake geslapen als twee babies in een draagzak. Even leken we te vechten tegen de slaap omdat er juist op het plekje naast ons een jongen en een meisje een poging deden om hun tent op te zetten. Het had er alle schijn van dat er al doende een relatie naar de knoppen geholpen werd. De vrouw sprak de man aan met ‘Little Shithead’ en toen de vrouw vroeg “Are you listening to me?”, antwoordde hij berustend “I’m ALWAYS listening to you”. Even genoten we van de mooie woorden die het stel met toenemend chagrijn op elkaar afvuurden maar de slaap won het van de nieuwsgierigheid.
Toen we de volgende ochtend om zes uur al klaarwakker de tanden stonden te poetsen was het stil op de camping. De mega motorhomes hadden de luiken dicht en de stilte was oorverdovend. We besloten even later de berg af te dalen voor een ontbijtje want Niekie dacht er op de heenweg een soort winkelcentrum te hebben gezien. Dat bleek niet meer dan een tankstation te zijn. Ook die moest nog even op ons wachten want tijdens de splijtende afdaling liep ik een lekke achterband op. Met de fiets aan de hand kwamen we aan bij het Gas ’N Go tankstation. Koffie (mega groot zoals alles hier) en een sandwich vormden het voorspel op het plakken van de band. Tijdens het voorspel besloten Niekie en ik verder af te dalen naar Bowen street; de straat waar volgens de Gas ’N Go-guy maarliefst drie fietsenzaken waren gesitueerd. De geplakte achterband zou immers meer lucht nodig hebben dan ik er mogelijk met de handpomp in kreeg. Een reserveketting leek ons, gezien de ervaringen van de dag ervoor, erg nuttig om de rest van de reis bij ons te hebben. Wat extra schakels voor de ketting en voor beide fietsen een binnenband werden ook op het lijstje gezet.
Waar we ook allebei wat voor voelden was een rustdag. We waren nu bij een mooi meer dat ons verkoeling en zwemplezier beloofde en waar we een heerlijke hike omheen konden maken. Het definitieve besluit hierover viel stilzwijgend tijdens de klim terug naar de camping (ook dit keer moesten we afstappen om boven te geraken).
Met onze comfortabele stoeltjes, onze Ereaders en gehuld in zwemkleding, nestelen we ons aan de rand van Westwood Lake.
Nog even en het begint op vakantie te lijken!
P.s. Hoe het met het mopperende stel in de tent naast ons is afgelopen weten we niet. Na het beklimmen van de berg waren ze in geen velden of wegen meer te bekennen.
