Onze bezittingen verdwijnen voor minimaal een jaar in dozen. Wat we echt nodig hebben nemen we mee in fietstassen. Met een minimum aan middelen trekken we straks de wereld in. We hebben een tent van het lichtste soort, kleding voor de seizoenen, boeken voor het moraal en muziek ter verpozing. Met twee robuuste fietsen zijn we straks optimaal ingericht op verplaatsing.
Ons huis laten we opgeruimd achter.
De meeste van onze spullen komen uit kringloopwinkels en zijn dus al eens door eerdere liefhebbers van de hand gedaan, in dozen gestopt, en daarmee aan de zijkant van herinneringen geplaatst. Ook wij doorlopen dit proces.
Zo wordt de Italiaanse designlamp (model ‘Delfino’) die met moeite een plekje in ons interieur wist op te eisen, in bubbeltjesplastic gewikkeld. Hij spartelt niet tegen. Zal hij zijn licht nog eens laten schijnen?
Van de drie Perzische tapijten die we bezitten, doen we er twee van de hand. De derde laat zich, zwaar als een lijk, in twee henneptouwen rollen en schikt zich achter het zolderluik waar een leren tas en twee luidsprekers het tapijt in stilte welkom heten. Zullen ze nog dragen? Voeten, geluid en schrijfgerei?
Boeken die Nicole niet lang geleden de geheimen van de Oncologie Fysiotherapie prijs gaven liggen nu in een doos met mijn studieboeken Archeologie eronder. Twintig kilo kennis, opgesloten in een verhuisdoos en voor een deel, vederlicht, in onze hoofden. Zullen ze ooit nog andere hoofden vullen?
Nu de spullen al een poosje zijn ingepakt en opgeborgen, vraag ik me af of we ze gaan missen. Ik denk het niet want het meeste van wat er ligt, is al uit mijn geheugen verdwenen.
Een paar weken geleden had ik weer eens een mazzeltje. In de hoek van de kringloopwinkel waar ‘design spulletjes’ staan uitgestald, viel mijn oog op iets stoffigs. Het was van zwart plastic maar nog moeilijk thuis te brengen. Toen ik het oppakte zag ik voor het eerst de stekker. ‘Ha, een lamp!’ dacht ik. Maar wel een gekke. Ik ging er even bij zitten op een design stoel die ik niet wilde hebben maar wel uitermate geschikt was voor doeleinden die stoelen nu eenmaal dienen.
Er rommelde iets binnenin de lamp. Na wat geklungel ontdekte ik dat het ging om een ‘uitschuiflamp’. De plastic rug kon sierlijk omhoog worden geschoven waardoor de lamp ineens mooi van vorm werd. Op de voet van de lamp las ik dat het ging om een Italiaans ontwerp. Mario Bertorelle was de ontwerper en zelfs het model van de lamp was leesbaar. Delfino, oftewel dolfijn. Ik keek naar de lamp en inderdaad, de lamp heeft net zulke sierlijke lijnen als een dolfijn die heeft. Het prijsstickertje gaf aan dat de kringloopwinkel er €2,50 voor wilde hebben.
Thuisgekomen heb ik de lamp schoongemaakt en open geschroefd om de losse (rammelende) onderdelen vast te zetten. De lamp doet het prima. Leuk detail is dat de lichtsterkte toeneemt naarmate je de lamp verder uitschuift. Na wat googlen vond ik een veilingsite die dezelfde lamp aanbood voor €220,-.
Veel design voor weinig dus!
