Vanaf de bovenverdieping van de Yasaka Beer Pub & Coffee Bar waar ik een cola met ijs drink, kijk ik uit op de kruising van Yersin en Trán Phú. Aan de overkant wacht de brede boulevard een beetje in gedachten verzonken op het hoogseizoen. Achter de boulevard en een paar meter lager, zie ik nog net een klein strookje strand. Hier liggen her en der verspreid plukjes toeristen die klandizie bieden aan enkele verhuurders van parasols en strandbedden. De bruingelakte strandbedden zijn gemaakt van een sterk houtsoort en bieden de overwegend zwaarlijvige zonaanbidders een ferm fundament. Daarnaast voorkomt het gebruik van de stevige strandbedden dat de achteloze passant zou vermoeden dat een en ander vanuit de zee is komen aanspoelen en als gevolg daarvan medische aandacht verdient. Die gedachte is namelijk helemaal niet vergezocht gezien het bezoek van de orkaan Nakri gisteren.
Het verkeer op de kruising voor me vloeit door elkaar in lijnen die een geheim patroon zouden blootleggen als je ze zou vangen met een lange sluitertijd. Zonder camera haal ik het patroon er niet uit dus kijk naar datgene wat in het oog springt.
Al snel merk ik dat ik een ‘brommerskieker’ ben. Voor het overige verkeer heb ik nauwelijks oog. Dat is niets om me zorgen om te maken hoor. Zo deed ik eens een archeologische bodemverkenning met twee collega-archeologen. We liepen keurig op de juiste afstand van elkaar, en in rechte lijnen, over een dor akkertje op Guadeloupe. Ik vond op mijn verkenning voornamelijk stukjes aardewerk, mijn beide collega’s zagen vooral vuursteen. Waar ik over het vuursteen op mijn strook heen keek, misten zij het aardewerk op hun stroken.
Aardewerk en brommers dus.
Een Vietnamees die met de brommer een complete werkplaats vervoert springt in het oog. Inclusief werkbank met bankschroef. Hij kijkt niet links of rechts. Even later zie ik een bromfiets volgepakt met een volledige winkelinventaris. Ook passeren er vrij veel brommertjes waar een middelgroot gezin op zit.
Zelf heb ik mijn complete inboedel ooit op de brommer verhuisd. Ik woonde destijds in een huishoudschool aan de Larenseweg in Hilversum (ik schreef eerder over de huishoudschool in het verhaal Decembersneeuw een kerstherinnering voor Joost) en vertrok naar een technische school die wat verderop in de wijk stond. Een week lang reed ik mijn spullen op een Vespa PK50 van de ene school naar de andere. Complete bedden en kasten heb ik erop vervoerd. Wat dat betreft ben ik net een Vietnamees.
Nu pas valt mijn oog op de drie zebrapaden die op het wegdek zijn geschilderd. De witte banen zijn duidelijk zichtbaar en nergens uitgesleten. Toch stopt er niemand voor het zebrapad. NIEMAND! Geen auto, geen bus, geen taxi, geen truck, geen fiets en geen brommer. Als er zich een oversteker aandient, dan wordt deze al na twee stappen op het asfalt terug getoeterd naar de stoep die hij of zij zo stoutmoedig dacht te verlaten. De auto toetert, de bus toetert, de taxi toetert, de truck toetert, de fiets toetert (!) en de brommer toetert terwijl ze met z’n allen als een zwerm spreeuwen in de lucht, flegmatisch om de oversteker heen zwieren. Wil je toch naar de overkant, dan dien je te beschikken over oordoppen, losse heupen en een groot reactievermogen. Als een Anna Pavlova of een Rudolf Noerejev dien je je naar de overkant te dansen. Ik verbaas me over het aantal mensen dat in een half uur tijd zonder kleerscheuren de boulevard haalt. Het moeten Russen geweest zijn.
Als het laatste ijsblokje uit het glas mijn mond in glijdt, verlaat ik de Yasaka Beer Pub & Coffee Bar. Ik wandel, een beetje in gedachten verzonken, terug naar het Vitamin Sea hotel en steek daarbij zo’n drie keer een drukke weg over. Ik hou geen rekening met zebrapaden en hoor het driftig toeteren links en rechts van me toenemen. Wie houdt míj nu in de gaten? Welke dans brengt me veilig aan de overkant? Ik kán helemaal niet dansen.
–
Wil je in deze donkere maanden het spannende verhaal Decembersneeuw (een kerstherinnering voor Joost) nog eens teruglezen, dan kan dat HIER.
