[In de zomer van 1996 maakte we in Utrecht kennis met de leden van de New Yorkse band Mer. Nadat we met Yam Yam in hun voorprogramma hadden gespeeld, nodigde de drummer van Mer, Justin Guip, ons uit om twee weken naar zijn studio in Brooklyn te komen om er een plaat op te nemen. Hier onze belevenissen.]
Nu we de bagage van ons afgegooid hadden in het appartement in Upper Manhattan, keken Joost en ik elkaar aan. High-five. We waren in New York.
We hadden nog zeker drie uur voordat we in de geluidsstudio in Brooklyn werden verwacht dus we besloten de buurt te gaan verkennen. In het kleine, met twee matrassen gevulde huiskamertje van Lou hadden we verder niets te zoeken dus vol energie en verwachtingen sloten we de zware zwarte deur van het appartement achter ons. Buiten gekomen, drong de zon erop aan om onze zonnebrillen op te zetten.
Het appartement van Lou lag in een zijstraat tussen Broadway en Amsterdam Avenue. We kozen Broadway voor de eerste verkenning. Deli’s, Dunkin’ Donuts, Pawn Shops, KFC, noem het op en we liepen er langs.
We hadden er een paar honderd meter Broadway opzitten toen we langs een broodjeszaak liepen. Tegen de gevel van het zaakje stond een sloophouten bankje (toen al!). Een zeer oude dame zat in het uiterste hoekje van de bank met naast zich een sierlijk dienblad met daarop een theepotje en een glas. De handen van de vrouw trilden zodanig dat het maar de vraag was wat er bij het inschenken van de thee eerder vol was; het theeglas of het dienblad. Joost besloot de dame te helpen en nam het theepotje van haar over. Terwijl hij haar een kop thee inschonk, niet te vol, nam ik plaats naast het oude vrouwtje en vertelde haar dat ze toch wel het mooiste plekje van de brede straat had uitgezocht. De vrouw zei ons dat ze aan het revalideren was en dat ze het plekje niet had uitgekozen vanwege het fijne bankje maar omdat ze simpelweg de kracht nog niet had om naar haar gebruikelijke stekkie verderop te wandelen. Nu was het bankje het hoogst haalbare voor haar. Ze bleef er een klein uur zitten omdat ze dan zeker wist dat ze genoeg had gerust om ook de weg terug naar het verzorgingshuis weer af te kunnen leggen.
Toen we haar even later vertelden dat we uit Holland kwamen fleurde het mensje op. ’De Munttoren!’, riep ze, en het vuur in haar ogen werd aangewakkerd. Ze vertelde hoe ze als jonge vrouw in Amsterdam terechtgekomen was. Haar man had er een tweetal jaren gewerkt als accountant voor een groot Amerikaans bedrijf dat zaken deed in Holland. Vlakbij de Munttoren. Ze leek ons te bedanken voor de waardevolle twee jaren die ze met haar inmiddels overleden echtgenoot in Amsterdam had doorgebracht.
We keuvelden nog wat verder. Vooral genoten we van het moment. Zittend op een bankje aan Broadway, Upper Manhattan. Warmend aan de zon, een kop koffie en de herinneringen van de New Yorkse dame.
Op de brede en drukke weg voor ons passeerde stapvoets een verhuistruck van U-Haul. Hij reed richting Times Square, de kant die wij ook op moesten. Ik duwde mezelf uit de bank. Het werd tijd om onze weg naar de studio te vervolgen. Tevreden snoof ik mijn longen vol met Big Apple en nam afscheid van de hartelijke oude juffrouw. De verhuistruck begeleidde ons verder naar het zuiden van Manhattan. Op weg naar het andere Breukelen waar ons nieuwe verrassingen stonden te wachten.
