Klimmen met kilo’s aan bagage op de fiets lijkt voor velen geen aantrekkelijke bezigheid. Toch heb jij ervoor gekozen. Die ander zal zeggen ’je lijkt wel gek’, of ’ik ga al kapot als ik naar die berg kijk’, maar jij gaat zonder mopperen de uitdaging aan en schakelt een tandje lichter.
Je doel ligt immers achter de berg.
Onderaan de berg kijk je uitdagend op naar de top. Je gaat op de pedalen staan. Energiek kijk je zo nu en dan achterom om te zien dat je maatje nog in het wiel zit. Het gaat lekker. Toch vergeet je ongemerkt om nog langer achterom te kijken want niet je maatje maar de volgende bocht heeft nu je volledige aandacht nodig.
Meter voor meter klim je met een uitzicht dat alsmaar kleiner wordt. Je ogen vallen vaker naar het steeds korter wordende asfalt. Je fixeer je volledig op het deuntje in je hoofd dat het ritme van je pedaaltred bepaalt. Het wordt moeilijker om dit ritme vast te houden dus je krikt het volume in je hoofd een paar streepjes op. Even later zing je in een ultieme poging het deuntje hardop. Voor de helft want geluid maak je enkel bij het uitademen.
Het helpt allemaal niet meer. Het asfalt meet nog hooguit een meter of twee. Verder kijken lukt niet meer. Zelfs de volgende bocht is nu uit je gedachte.
Tenslotte blijft je blik gevangen op het voorwiel. Zolang dat wiel blijft draaien kom je vooruit. Daar is geen gedachte meer bij nodig. Ergens is het deuntje in je hoofd wat merkwaardig maniakaal gaan malen. De muziek is allang uit je tred verdwenen.
En zo is uitdagend opkijken afzien geworden.
