Heel veel ervaring als wereldfietsers hebben Niekie en ik niet. We zijn ooit eens, in Bussum, naar een bijeenkomst van De Wereldfietser geweest. We hebben op YouTube en Vimeo inspirerende video’s van avontuurlijke wereldfietsers bekeken, en ik heb een boek gelezen van Frank van Rijn. Het is niet veel maar voor ons was het genoeg om in 2016 met de tassen aan de fiets richting Middellandse Zee te trappen.
We hadden geen idee of het ons zou bevallen (Niekie houdt bijvoorbeeld meer van hardlopen dan van fietsen, en ik ben niet dol op tentjes) en of we het fysiek aan zouden kunnen, maar het idee om samen het avontuur aan te gaan was voor ons voldoende om op de fiets te stappen.
Nu zijn we twee jaar verder en kijken we met erg veel plezier en voldoening terug op onze fietsvakantie naar het Zuiden van Frankrijk. Sterker nog, het verlangen is geboren om opnieuw op de fiets te stappen voor een nóg groter avontuur.
Aanvankelijk fantaseerden we over een fietstocht van een jaar die ons van de ene marathon naar de andere zou brengen. Startend met de marathon van Marrakech, dan die van Rome, Praag, St. Petersburg om tenslotte via Scandinavië en de marathon van Oslo weer terug naar huis te keren. We vinden het nog steeds een goed idee maar er kwamen nog meer ideeën die het overwegen waard waren.
Van Alaska naar Vuurland is er zo een. We weten hoe ongelooflijk mooi Canada is en we hebben samen een maand of 7 vrijwilligerswerk gedaan in Costa Rica. Ik heb daarnaast voor Djoser reizen begeleid (hierbij hebben Niekie en ik elkaar leren kennen, maar dat is een ander verhaal) in Mexico, Guatemala, Belize, Honduras, Costa Rica en Panama en voor mijn studie archeologie koos ik de richting Meso-Amerikaanse Archeologie (Maya’s, Inca’s, Azteken enz.). Kortom, de interesse voor Midden en Zuid Amerika is groot dus Alaska-Vuurland is een serieuze optie die hoog op ons verlang(reis)lijstje staat.
Coast to coast Noord Amerika lijkt ons ook een uitdaging maar we willen toch eigenlijk nét dat ietsje meer niet-westerse cultuur op onze reis.
Afrika is voor ons het grote onbekende dus dat bewaren we nog even voor later.
Oceanië? Ja, tof!
Azië trekt ook. Drie keer zijn we inmiddels met de ouders van Niekie, en de rugzakken, door Indonesië getrokken. De bevolking, de natuur, de cultuur, het eten en het klimaat, allemaal dik in orde. Iedere keer als we terugdenken aan onze reizen door Indonesië, gaat het ergens wel over het eten en komen we onherroepelijk uit bij die ene ervaring op Bali. Een kleine tuin, een hond en een gezin dat een inimini restaurant bestiert met de naam Barclona (Ha, denk je, je bent de E vergeten! Nee hoor. Die waren zij vergeten). Dit gastvrije gezin schotelde ons een loempia voor die zo lekker was dat het ons bijna tot tranen toe roerde.
Toen ik enkele weken geleden naar de snackbar in Leimuiden ging om patat te halen vroeg ik aan Niekie of ze er iets bij wilde.
“Doe maar een kaassouflé”, zei ze.
“Neem jij er nog wat bij?”, vroeg ze mij op haar beurt.
“Ja, ik ga voor een loempia Barclona”, zei ik voor de grap.
“Als dat zou kunnen! Doe er dan maar twee!”, zei Niekie.
Het was even stil.
“We kunnen natuurlijk ook naar Bali gaan fietsen om écht twee loempia’s te gaan halen”, opperde ik half voor de grap en half serieus.
Snel pakten we de wereldkaart erbij en gingen op zoek naar een route. Nu, twee weken later, zijn we nog steeds op zoek naar de ideale route en maken we ’to do’ en ’to buy’ lijstjes. We hebben de fietsen uit de beschermhoezen gehaald en de banden opgepompt.
De voorbereidingen zijn begonnen!
(P.S. We gaan eerst nog drie weken in Canada fietsen)
