We zijn inmiddels thuis en kunnen stellen dat we een fantastische vakantie hebben genoten.
We hebben kennis gemaakt met Frankrijk en de Fransen maar hebben óók 6 weken de kans gehad om landgenoten buiten hun natuurlijke habitat te zien opereren.
Één van die landgenoten is Marco. Marco is begin veertig en trotse vader van twee zonen. De oudste heet Maarten, jaar of 9, en de jongste van 5 is Maurits. Om dit hanige clubje mannen loopt een moeder rond die zwanger is van de derde en zo nu en dan een fotootje knipt van haar benige zoontjes. Aan dit ogenschijnlijk mooie gezinnetje hebben wij ons, aan het zwembad, enkele dagen de pleuris geërgerd.
Ik ga je zeggen waarom. Ten eerste hebben Maarten en Maurits geweldig hoge tyfusstemmetjes waarmee ze de godganse dag naar elkaar en anderen lopen te schreeuwen. Dit doen ze zonder dat vader Marco hier paal of perk aan stelt. Reden dus om je ook aan Marco te ergeren. De moeder van de jochies laten we even geheel buiten beschouwing, ze is immers zwanger en moet foto’s maken waardoor we haar, mijns inziens, volledig mogen excuseren.
Voordat ik met Marco verder ga nog even over de kleintjes. Maarten is een zuigertje en Maurits een enorme aansteller. Dit is een waardeloze combinatie want hierdoor krijg je alleen maar gejank van Maurits, en schijnheilige smoesjes van Maarten. Als onpartijdige buitenstaander is het dan ook onmogelijk om partij te kiezen voor één van de twee. Omdat je geen partij kiest voor de stoker maar ook niet voor de janker, erger je je voor het gemak dood aan beiden.
Nu Marco. Papa Marco heeft de uitstraling van een enorme lul. Dat treft, want dat is ie ook. Marco heeft een kapsel dat ooit cool was onder, laten we zeggen, ietwat kakkineuze types aan het einde van de jaren 80, of begin jaren 90. Halflang haar op één lengte afgeknipt. Bij Marco is 50% inmiddels grijs. Om dat halfgrijze haar uit zijn ogen te houden draagt Marco een diadeem. Kom daar maar eens om tegenwoordig! Dan ben je een lul.
Maar dit is allemaal van ondergeschikt belang en natuurlijk mag je mensen niet op basis van hun uiterlijk, onhebbelijkheden of hoge stemgeluid veroordelen. Dat ben ik met je eens.
Dan dit.
Los van dit drietal opereren er in en om het zwembad een viertal Marokkanen. Drie zonen en hun vader. Even voor het gemak de namen van klein naar groot: Yusuf (moet nog in het peuterbad), Achraf (5), Farouk (10) en vader Khalid (37). Moeder Dounia (26) laten we ook buiten het verhaal. Wél fijn om nog even te vertellen dat Dounia en Khalid twee weken geleden een wolk van een meisje hebben gekregen. Ze hebben haar Eliana genoemd.
Tot zover de namen en rugnummers.
Zoals het gaat op vakantie, hadden Maarten, Maurits, Achraf en Farouk elkaar al snel gevonden. Zonder dat ze elkaars taal spraken vonden ze elkaar in het spel. Duiken, de waterpistolen van Maarten en Maurits, de glijbanen en wat algemeen stoeiwerk vormden de ingrediënten van wat een mooie dag aan het zwembad moest worden.
Totdat vader Marco in de gaten kreeg dat zijn oogappels de twee Marokkaantjes hadden uitgezocht als zwembad-vriendjes. Marco ging overeind zitten op zijn ligbed en bestudeerde de Marokkanen aandachtig. Overduidelijk met de nodige argwaan. Toen hij Maarten zag aanleggen om Farouk onder vuur te nemen met zijn supersoaker waterpistool, werd het Marco te heet onder de voeten en riep hij naar Maarten: “Maarten, doe dat nou niet, zoek nou geen ruzie met die jongens!”.
Duidelijk was dat Marco de Marokkanen wantrouwden. Alle 4 de jongens hadden lol voor 10 met elkaar. Door Marco’s Marokkanenangst moesten zijn zoontjes zich bij papa melden. Papa zag liever dat Maarten en Maurits met elkaar gingen spelen of andere vriendjes gingen uitzoeken want het zou anders vast met ruzie aflopen.
De twee melkwitte knaapjes wilden hier niet aan en verzekerde vader dat ze écht fijn aan het spelen waren met Achraf en Farouk. “Maar pas asjeblieft op!”, riep Marco de jongens na die alweer in volle draf achter de twee Marokkanen aan vlogen.
Marco speurde het zwembad verder af en zag voor het eerst Khalid met de kleine Yusuf bij het babybad. Hij herkende in Khalid direct de vader van Achraf en Farouk. Ik zag Marco in gedachte zijn kansen afwegen. Marco was er helemaal niet gerust onder. Toch gleed hij terug in zijn ligbed.
Ik bleef het viertal nog even volgen van zwembad naar glijbaan en weer terug. Ontelbare keren.
Ik lag zo een mooi tijdje te koekeloeren.
Ondertussen was me een Frans meisje opgevallen dat in een autistisch ritme de glijbaan steeds maar opnieuw beklom en afgleed. Het meisje had een ongelukkig gezicht. Ze was geopereerd aan een hazenlip maar helemaal weggewerkt was deze niet. De neus van het meisje was bovendien groot en scheef. Ze had wel mooie sprekende ogen maar deze verstomde bij het zien van haar misvormde gezicht. Ondanks de zeer vele kindertjes bij het zwembad had dit meisje geen vriendinnetje waarmee ze de glijbaan af kon. Het meisje genoot zichtbaar van de glijbaan en dat maakte het gebrek aan een speelkameraadje goed.
Plotseling ging het mis bij Maarten, Maurits en de Marokkanen. Maarten had zojuist de kleine Yusuf (die van het peuterbad) met een flinke duw het grote zwembad in geduwd. Yusuf ging koppie onder en kon happend naar lucht nog net door Farouk boven water worden gehaald. Yusuf zette een keel op van jewelste.
Vader Khalid kwam direct in actie.
Laffe Marco keek het gebeuren afwachtend aan vanaf zijn ligbed. Marco hield zich stil en van de domme. Hij meed Khalid zichtbaar. Khalid ging op zijn beurt niet op zoek naar een dader of oorzaak maar wees Yusuf er nog eens vriendelijk op bij het grote bad weg te blijven. Hij nam Yusuf mee naar het pierebadje en liet hem daar aan de hand in het water.
Marco telde ondertussen zijn zegeningen en riep Maarten en Maurits bij zich. Nu de kolen uit het vuur waren, moesten ze hun excuses gaan aanbieden bij Khalid. Zonder dat Marco dus even zelf met ze mee liep. Marco bekeek alles vanaf zijn veilige ligbed.
De jongens gingen inmiddels weer verder met het waterspel.
Het meisje met het verwrongen gezicht vermaakte zich nog steeds in alle eenzaamheid op de glijbaan.
Wat me inmiddels begon op te vallen was dat Maarten en Maurits vervelend deden tegen dit meisje. Iedere keer dat Maarten en Maurits óók van de glijbaan afgingen, namen ze opzichtig afstand van het meisje. Het ergste was dat het meisje dit in de gaten had.
Marco niet.
Marco had alleen oog voor Khalid, Farouk, Achraf en Yusuf. In zijn ogen kwam de bedreiging uit Marokkaanse hoek. Marco wilde opzichtig een wit voetje halen bij Khalid. Toen hij zag dat de Marokkaantjes bij hun vader zaten riep Marco snel Maarten en Maurits bij zich. Hij snelde zich naar de grote boodschappentas waarin, zo wist hij, snoepjes zaten. Marco pakte de snoepzak en gebood Maarten en Maurits om naar de Marokkanen toe te gaan om ze een snoepje aan te bieden. “En vergeet hun vader niet hè”, riep hij de jongens na.
Het snoep werd door Yusuf, Achraf en Farouk dankbaar in ontvangst genomen. Vader Khalid bedankte vriendelijk. Opzij kijkend zag ik aan Marco dat de weigering van Khalid voelde als een nederlaag.
De zak snoep werd terug in de tas gesmeten en Maarten en Maurits vlogen weer richting glijbaan. Marco zag dat de Marokkaantjes bij Khalid achterbleven en waren begonnen met omkleden. Ze verlieten het zwembad.
Marco draaide zich voldaan om. De Marokkaanse bedreigingen waren bezworen. Hij ging op zijn buik liggen en begroef zijn gezicht in z’n handdoek.
Wat hij daardoor niet zag was dat Maarten en Maurits ondertussen het glijbaanmeisje belachelijk maakten. Telkens als ze in de buurt van het meisje kwamen, sprongen Maarten en Maurits gillend op en trokken een vies gezicht en snelden zich een paar meter naar achteren. Alsof het meisje een besmettelijke ziekte had.
Het meisje werd boos en huilde tegelijk. Met gebogen hoofd liep ze weg van de glijbaan. Bij haar moeder aangekomen begon ze zich direct om te kleden. Ze wilde weg van het zwembad.
Maarten en Maurits en hun hoge tyfusstemmetjes hadden nu de glijbaan voor zichzelf.
Marco draaide zich om. Het was tijd om zijn voorkant wat zon te geven.
