Hoe is het profiel vandaag?

Hoe is het profiel vandaag?

• Over
• Laatste berichten

Volg me

Dennis Aaij

Producer, editor, co-host bij Lekker Uitgelegd

Ik ben leraar geschiedenis, schrijf (fiets) reisverhalen op pedalenenverhalen.nl en maak de Lekker Uitgelegd podcast.

Volg me

Laatste berichten van Dennis Aaij (alles zien)

• In overleg met de goden - maart 15, 2021
• De geur van verre reizen - maart 8, 2021
• Bali-medewerker - maart 2, 2021

Vanmorgen werd ik om half zeven wakker. Toen Nicole dat in de gaten had, was het eerste wat ze zei: “Hoe is het profiel vandaag?”

Ik rol me vervolgens uit het dunne laken, dat ik de hele nacht afwisselend omarmd en van me afgegooid heb, om mijn volledig opgeladen telefoon te pakken. Ik open de app OsmAnd en maak een route die ons dichter bij Tblisi brengt. Onder de route verschijnt een grafiek met hoogtemeters die ik Nicole voorhoud. Ze knijpt even met haar ogen en ziet het profiel van de etappe waar we over een uur aan beginnen. Er zit een behoorlijke klim in die maakt dat Nicole nog even diep in het laken kruipt. Ik schuif dicht tegen haar aan en samen stellen we het moment van opstaan, douchen, spullen bij elkaar rapen, inpakken en uitchecken nog even uit.

We kunnen niet te lang blijven liggen want we hebben met Ian afgesproken dat we om half acht vertrekken. Ian komt uit het Lake District in het noorden van Engeland en moet dezelfde kant op als wij. We trekken al een paar dagen met zijn drieën op en beleven daar ontzettend veel plezier aan.

Een klein uur later halen we onze fietsen, die veilig opgeborgen staan in een oud winkelpand waarvan alleen wij de sleutel hebben, tevoorschijn en maken ze zwaar door ze vol te hangen met onze bagage. Bij de bakker om de hoek halen we vier broden voor onderweg en even verderop kopen we nog vier en een halve kilo water.

In de straat staan middelgrote vrachtwagens die zijn beladen met zakken stro die qua volume beter zouden passen op een grote vrachtwagen. Degene die de lading heeft opgestapeld en gezekerd moet een ware tovenaar zijn. Honderd touwen en duizend knopen houden de boel bij elkaar.

Ian duwt de kar

In de middenberm van de dorpsstraat liggen de honden zonder baasjes te dromen over luilekkerland.

Zowel Nicole als Ian hebben de laatste dagen een onrustige maag omdat ze iets verkeerd gegeten hadden. Vandaag zal blijken of ze weer fit genoeg zijn om een pittige etappe te fietsen want de klim die na 45 kilometer op het programma staat, is 12 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 5%. Bovendien staat er een flinke tegenwind; iets waar ze beiden een hekel aan hebben. Zelf heb ik minder moeite met tegenwind omdat ik blij ben met de verkoeling die het met zich meebrengt. Ook zijn mijn knieën de laatste weken vrij goed waardoor ik het gevoel heb alles prima aan te kunnen.

Als we het dorp iets voor acht uur uitrijden horen we ook de volgepakte vrachtwagens tot leven komen. Ook zij zullen zich een lange trage weg over de hoge bergen moeten sleuren.

Nicole besluit al vroeg voor de aanval te kiezen. Ze gaat het eerste halfuur vooropfietsen en bepaalt het tempo dat een combinatie is van tegenwind en licht afdalen. Het resultaat is een aangename snelheid van ongeveer 20 kilometer per uur. De inspanning laat voldoende ruimte om te kletsen. De voertaal is Engels en produceert verhalen en anekdotes die enkele uren laten verdampen.

Want dan begint de klim.

Ian trekt de kar

Het tempo neemt onmiddellijk af en blijft steken op een kilometer of 7 à 8 per uur. De verhalen zijn verteld waardoor we de komende 12 kilometer naar de top met onszelf in gesprek moeten gaan. Dat valt niet mee dus na een uur grijpen we alle drie naar onze iPods. Muziek en podcasts duwen ons vanaf dat moment de bergen op. Naast ons hijgen ook de vrachtwagens met hun zware lasten zich een weg naar boven. De in mijn ogen véél te warme tegenwind blaast onze kelen kurkdroog waardoor we teugen zuurstof inwisselen voor slokken opgewarmd water.

Na een paar kilometer klimmen komen we op een plek waar we vers en koel water kunnen tappen. Er is ook een man die thee verkoopt en we grijpen de gelegenheid met beide handen aan om even op adem te komen. We bestellen thee en eten de koekjes die we in onze stuurtassen meebrengen. Ná ons stoppen er meer mensen voor een kopje thee. We krijgen vruchten aangeboden van een vader die met zijn gezin onderweg is. Ook schenkt hij ons een tweede kopje thee. Als er even later een paar stoffige truckers aanschuiven, krijgen we van een van hen een plastic bak met zelfgemaakte koekjes voorgehouden. Ook daar eten we gretig van. Er is alom bewondering voor het feit dat we de bergen met de fiets trotseren. Als we een kwartier later vertrekken en willen afrekenen, wil de man van de thee geen geld van ons aannemen. Hij geeft ons een hand en drukt ons op het hart dat als we terugfietsen, we weer bij hem thee moeten komen drinken. We knikken allemaal instemmend.

We zwaaien naar de truckers en de theeman en kruipen verder de berg op.

Ik luister tijdens het klimmen naar de ‘Stuff You Should Know’ podcast en leer al doende over de geschiedenis van ‘subways’ in Londen, Parijs en New York. Een volgende aflevering leert me weer van alles over het trainen van blindengeleidehonden om bij een derde aflevering kennis te nemen van de internationale hulporganisatie ‘Meals on Wheels’. Allemaal onderwerpen die hier en nu klinken als een soort ‘Ver van mijn bed show’, maar het helpt me mijn gedachten bij het eindeloze klimmen af te houden.

Als we bijna boven zijn komen we opnieuw langs een plek waar we water en thee kunnen krijgen. Dit was hard nodig want ik had enkele kilometers eerder mijn laatste bidon met water gedeeld met Ian en Nicole. We nemen dit keer een hele pot thee en de tijd om ervan te genieten.

Ondertussen trekken er grijze wolken over de berg en horen we in de verte onweer naderen.

Onder het genot van de pot thee besluiten we wat van de route af te wijken om in een nabijgelegen ski resort op zoek te gaan naar een hotel voor de komende nacht. Dit betekent dat we nog een kilometer of 16 te fietsen hebben waarbij het gelukkig gedaan is met het klimwerk.

In het ski resort vinden we een hotel. Ik schrijf er nu dit verhaal voor jullie, en moet eraan toevoegen dat het niet meeviel om hier een betaalbaar en schoon hotel te vinden, én dat we een ijskoude bui op onze kop kregen voordat we het ski resort bereikte.

Het is nu tien over elf. Nicole en ik liggen in een kamer met drie eenpersoonsbedden. Links van me een bed vol met tassen, kleding en spullen van ons beiden. Rechts van me ligt Nicole. Ze ligt lief te slapen. Af en toe snurkt ze een beetje.

Ik klap de laptop dicht, knip het licht uit en ga ook lekker liggen. Ik denk aan mijn vader en aan mijn schoonvader want morgen is het vaderdag. Wat zou het fijn zijn als we ze morgen even konden bezoeken om gezellig een kopje koffie te drinken!

Even later klopt de slaap ook bij mij op de deur. Mijn laatste gedachte? “Hoe zal het profiel voor morgen eruitzien?”