Hoe anders kunnen de dingen lopen?

Hoe anders kunnen de dingen lopen?

• Over
• Laatste berichten

Volg me

Dennis Aaij

Producer, editor, co-host bij Lekker Uitgelegd

Ik ben leraar geschiedenis, schrijf (fiets) reisverhalen op pedalenenverhalen.nl en maak de Lekker Uitgelegd podcast.

Volg me

Laatste berichten van Dennis Aaij (alles zien)

• In overleg met de goden - maart 15, 2021
• De geur van verre reizen - maart 8, 2021
• Bali-medewerker - maart 2, 2021

Onze eerste dag op de fiets is een gedenkwaardige. We waren vroeg op en zaten iets voor zeven op de fiets. Remblokjes even opnieuw gesteld, stuur van Niekie recht gezet en gas op die lolly. Eerste doel van de dag was koffie. Die vonden we redelijk snel bij de firma met de gouden M. Veel alternatieven waren nog gesloten. Mijn koffie (large) gooide ik al voor mijn eerste slok omver. Over het vest van Niekie. Het was nog vroeg. Na de koffie (veel te large) sprongen we vol goede moed en goede zin op onze fietsen. Op weg naar de ferry die ons naar Nanaimo op Vancouver Island moet brengen. Aan de overkant van de Mac reden we Knight Street in, een lange weg die ons in een ruk naar de brug over de Fraser River brengt. We hadden de avond ervoor berekend dat het ongeveer 30 km moest zijn naar de haven waar onze ferry van de dag zal vertrekken. Zo’n twee uurtjes rijden ongeveer.

Dat liep anders.

Na vijfhonderd meter op Knight Street trap ik ineens erg licht. Ik kijk naar mijn voorste tandwiel en zie dat een belangrijk item ontbreekt. De ketting. Ik besloot zo vroeg in de morgen, en om de pret niet bij voorbaat te drukken, een terechte vloek voor me te houden. Rustig ademen en kijken hoe we de situatie de baas worden, dacht ik. De ketting zwabberde in gebroken toestand rond mijn achterste tandwieltjes. Afstappen, fiets op de standaard. Alle tijd voor Niekie om te vragen: “En wat nu?”. We hebben deze situatie al eens eerder aan de hand gehad toen Niekie twee jaar geleden een van de eerste serieuze beklimmingen in de Ardennen energiek aanving. Toen ze merkte dat het verzet iets te zwaar stond schakelde ze terug tijdens de klim. Een ketting vindt dat niet leuk. Met mazzel waren we in de buurt van een fietsenwinkel waar we de ketting konden repareren. Destijds kochten we een extra setje schakeltjes. Die kwamen nu goed van pas. Ze zaten keurig in het zadeltassen dus de ketting kon in vijf minuutjes worden gerepareerd. En zo geschiedde. Terwijl we aan de kant van de straat stonden werden we al aangesproken door een voorbijganger. Hij kon ons niet helpen en wist ons geen fietsenwinkel te wijzen. Even verderop werden we bekeken door een Chinese vrouw. Tijdens mijn poging om mijn handen, zwart van het kettingvet, schoon te poetsen (zand en water) begon ze te wenken. “Sorry, sorry!”, riep ze. Haar wenken vertelde me dat ik bij haar in huis mijn handen kon komen schoonmaken. Ik liep op haar af terwijl ze haar ‘sorry’ inwisselde voor de woorden “Thank you, thank you!”. “Dog, Dog”, herhaalde ze toen ze de poort voor me opende. Een grijze bulldog sprong tegen het hekje en blafte. Gelukkig was de hond lief. “Sorry, sorry”, klonk het weer. Ik zei haar dat alles okay was. De Chinese dame bracht me naar een kraan aan de zijkant van het huis. Ik vroeg haar of ze misschien een beetje zeep voor me had en omdat ik het vermoeden had dat ze het Engels niet machtig was, maakte ik voortdurend handenwasbewegingen. “Oh, Sorry, thank you”, en weg was ze. Toen ze terug om het hoekje verscheen had ze een fles wasverzachter bij zich. Ze goot behulpzaam iets van het paarse goedje in mijn handen. Nu was het mijn beurt om haar te danken. “Thank you, thank you”, zei ik en zag haar kleine instemmende buiginkjes maken. De wasverzachter deed zijn werk. Ik had de kraan nog niet afgesloten of er verscheen een doos tissues onder mijn neus. “Sorry, sorry”, klonk het weer. “Thank you, thank you”, herhaalde ik en begon ook lichte buigingen te maken. Het leek allemaal zo gepast. Nog een vriendelijke aai over de bol van de bulldog en we konden weer op weg.

Toen we eindelijk het einde van Knight Street bereikten, kronkelende we verder richting brug. Na een uurtje fietsen besloten we nog een tros bananen te kopen voordat we de brug overgingen. Na het banaantje kwam ik er op de app Maps.me achter dat de brug geen brug was maar een tunnel. Ik vroeg een meisje van de fruitboerderij of de tunnel goed te doen was met de fiets. Opeens werd het spannend want het meisje had geen idee. We fietsten verder richting tunnel maar werden door de verkeersborden teruggefloten. Verboden voor voertuigen die niet harder konden dan 60 km/h. Nu haal ik dat in een goede afdaling maar dat maakt nog niet dat we tot de categorie plus 60 km/h behoren. Niekie keek me vragend aan: “En wat nu?”. Dat was de tweede keer op dag 1 dat die terechte vraag passeert. Ik beriep me op de app en zag maar een alternatief. Langs de rivier opfietsen richting de volgende brug. “Hebben we toch lekkere banaantjes gescoord”. Daarmee probeerde ik de extra 20 a 30 km die in het verschiet lagen af te doen. Niekie humeur was echter niet stuk te krijgen dus huppekee! Fietsen omkeren en gas op de lolly!

De nieuwe route was niet helemaal duidelijk dus we moesten hier en daar enkele ‘beslissingen op het gevoel’ maken. Die beslissingen maakte ik want de navigatietaak lag grotendeels bij mij. Ik ging bij mijn keuzes uit van het volgende principe: als je alsmaar naast de rivier fietst, kom je vanzelf bij de volgende brug! Waterdicht principe in mijn boekje.

Ook dit liep anders.

We passeerden kinderparadijzen, bioscopen, ijshockeybanen en zwembaden tot we werden vergezeld door steeds meer enorme trucks met zand, hout en andere bouwmaterialen. Ook veel afval, viel me op. Toen we aankwamen bij een weg met een bordje waarop werd aangegeven dat het vervolg van de weg niet helemaal af was en dat derhalve gebruik van die weg geheel op eigen risico verliep, zagen we geen probleem. De rivier stroomde immers nog steeds rechts van ons en er lag voldoende asfalt om onze weg te vervolgen. We fietsen lekker door. Links van ons lieten de trucks hun ladingen los. Het leek een grote stortplaats. In de verte zagen we een muur van zeecontainers opdoemen. Geinig, dacht ik, en maakte er een vrolijke selfie van ons. Iets voorbij de zeecontainers werd de asfaltweg een weg van los zand. “Off the Piste”, schreeuwde ik Nicole toe en zette aan voor het eerste stuk. Niekie volgde behendig. De zandweg was tamelijk lang en lastig. We ploegen ons een weg langs de rivier. De brug zou onze beloning worden. Toen bereikten we een hek. Zo’n hoge. Heras hekwerken-model. De zandweg liep dood. Ik besloot toch maar eens te vloeken. Daarna was het de beurt aan Nicole: “En wat nu?”. Terug. De hele zandweg en het asfaltstuk naast de stortplaats.

Toen dit achter ons lag leek het ons handig om de app een instructie te geven om een fietsroute te maken naar de ferry. Iets wat we veel eerder hadden moeten doen natuurlijk. De app rekende ons voor dat het, van waar we ons bevonden, nog 47 km was naar de ferry. Dat ding leek met het uur verder weg te liggen. De zekerheid van een goede route gaf ons al snel het gevoel dat we weer lekker bezig waren. “Goed voor de kilootjes”, was mijn positieve draai dit keer.

Ik schrijf dit verhaal overigens op de ferry die ons naar Nanaimo brengt dus we zijn uiteindelijk gekomen waar we wilden zijn. We hebben er een slordige 69 km over gedaan. Het is inmiddels half vijf in de middag dus we zijn wat vertraagd. We hebben wel al een camping op Vancouver Island op het oog. Het lijkt niet heel ver fietsen van de boot maar het kan altijd nog anders lopen natuurlijk.