Herinneringen aan een nooit gemaakte reis

Herinneringen aan een nooit gemaakte reis

Zoals je weet, eindigde ons fietsavontuur in de Jalan Kota Laksamana in Malakka, Maleisië. Bij Mr. Kee. Van daar werden we na een paar weken lockdown gerepatrieerd naar Nederland tijdens, zo weten we nu, de ‘eerste golf’. En toch begin ik er nu een verhaal mee. 

Het waarom is heel eenvoudig. Nicole en ik heb nog een deel van de reis te gaan, en dat deel gaan we nu afmaken.

Maar hoe dan? 

Daar heb ik over nagedacht. Reizen en fietsen zijn geen opties zo vlak voor de ‘derde golf’, en ik denk eerlijk gezegd niet dat we het stuk van Malakka naar Bali ooit nog fysiek zullen fietsen. 

Nee, ik schrijf onszelf naar Bali! 

Ik schreef ons immers al van Nederland naar Maleisië dus dat laatste stukje kan ik er ook nog wel bijschrijven. 

Ik zou het leuk vinden als je weer achterop springt richting Bali en de loempia. 

Jan Blokker zei eens: ‘Geschiedenis is niet wat gebeurd is, geschiedenis is wat mensen zich herinneren’. Dus kom op! Laten we herinneringen maken. Herinneringen aan een nooit gemaakte reis.

We gaan!

Nicole heeft gisteren een dubbel portie Nasi Pattaya gehaald bij Hari Aum, het restaurant hier om de hoek. Eén portie extra voor vandaag, voor onderweg. Het wordt een pittige etappe en goed eten maakt het fietsen nu eenmaal een stuk gemakkelijker. Die les hebben we wel geleerd na zo’n 18.000 kilometer fietsen.

Hari Aum heeft ons gedurende de hele lockdown voorzien van heerlijk eten. Voor mij was dat twee weken achtereen Nasi Pattaya. Niet gelogen! En geen dag uitgezonderd. Nicole wilde nog wel eens variëren maar ook zij is dol op de pittige Nasi. Het afhalen van eten was tijdens de lockdown ons enige toegestane uitje. Mr Kee en het internet waren onze andere verbindingen met de buitenwereld. Na twee weken Wifi, Hari Aum, Mr Kee en elkaar, keken we gisteren voor het eerst sinds lange tijd weer naar onze werkloze fietsen. Ze stonden met afhangende schouders tegen de gevel van onze tijdelijke woning. 

Dat is nu anders want vandaag vertrekken we. De fietsen tonen zich gretig, net als wij. Gedoucht en schoon in het vet staan ze fier bepakt met het stuur richting het nog afgesloten hek. Mijn fiets voelde gistermiddag al nattigheid toen ik de ketting verving en op spanning bracht. De fiets van Nicole begon ook te snorren toen ik een nieuwe buitenband om het achterwiel legde. 

Mr. Kee snapte ons niet toen we hem gisteren vertelden dat we verder gingen fietsen. Hij bood ons zelfs aan kosteloos in zijn huis te blijven totdat de corona-situatie weer verbeterde. 

‘Lief, maar we blijven niet’, zeiden we. De rek is eruit hier aan de Jalan Kota Laksamana.

Nu staat Mr. Kee te zwaaien en het lijkt erop dat hij oprecht geëmotioneerd is door ons vertrek. Tijdens de lockdown kwam hij iedere dag zeker twee uur bij ons op het muurtje in de voortuin zitten kletsen en roken. Hij en wij genoten daarvan. Zijn vrouw liet zich spaarzaam zien. Ook nu is ze er niet bij om ons uit te zwaaien. 

Zodra we de ‘Jalan’ uit rijden lijkt er een last van mijn schouders te vallen. Het vizier mag weer naar voren worden gericht. Naar het ongewisse van de weg en de toekomst; het avontuur. De uren die voor ons liggen voelen weer als een blanco doek op de schildersezel. De eerste kwaststreken worden aangebracht maar waar het schilderij naartoe gaat, is nog lang niet te zien. Zelfs niet als je door je wimpers kijkt. 

Ik omarm de warmte van de ochtend, wetende dat die warmte me steviger tegen zich aan zal drukken tot mijn adem en mijn hartslag het ritme van de middaghitte te pakken hebben. 

Het voelt verrekte vertrouwd.

We fietsen naar de kustweg 5, die ons naar Kuala Lumpur moet brengen want we gaan proberen om daar op de luchthaven een ticket te boeken richting Bali. We hebben bewust niet online geboekt omdat we er niet zeker van zijn dat we het vliegveld zullen bereiken vanwege de strenge coronacontroles bij de districtsgrenzen. In principe mag je het district niet uit gedurende de lockdown. We gaan kijken of we die controles kunnen omzeilen.

Al na een paar kilometer fietsen op de 5 naar Kuala Lumpur, fietsen we langs een Mc Donalds. Het restaurant is dicht maar de Mc Drive niet dus we sorteren onze fietsen voor het ‘bestelloket’ en bestellen twee cappuccino. Ook die hebben we twee weken niet gedronken omdat we het centrum van Malakka niet langer in mochten. 

We drinken ons kleine geluk zittend op een stoeprand en kijken tevreden naar onze bepakte fietsen. Nog geen vier kilometer gefietst en we zijn alweer helemaal in ons element.

Als gevolg van de lockdown is er weinig verkeer op de 5 dus het fietsen gaat voortreffelijk. We kunnen hele stukken naast elkaar fietsen en kletsen alsof we elkaar weken niet gezien hebben. ‘Ik voel me een beetje als zo’n koe die voor het eerst weer de wei in mag’, zeg ik tegen Nicole.

In Kampung Limbongan stoppen we heel even bij een kleine garage. In de garage sleutelt een jongeman op badslippers aan een van de miljoenen brommers die Maleisië rijk is. Als hij bromfietsen repareert, zo redeneer ik, heeft hij misschien ook wel een elektrische fietspomp om wat lucht in onze banden te pompen want die had ik niet hard genoeg opgepompt gisteren. Voor de handpomp is het, ondanks het vroege uur, veel te heet. Helemaal nu de fietsen vol bepakt zijn.  

De jonge garagist maakt direct tijd voor ons vrij en heeft in no time de banden op druk. Helaas spreekt hij geen woord Engels. Ik wil ‘m een biljet van twee ringgit geven voor zijn hulp maar die weigert hij aan te nemen. Even sta ik gevangen in besluiteloosheid. Dan zie ik stickers. Ze hangen overal aan roestige spijkers en in lange slierten aan de wanden van de kleine garage. Ik kies er drie uit en geef de man de bijbehorende vijf ringgit. Tevreden en dankbaar lacht hij zijn tanden bloot. Ik kopieer zijn mimiek.

Heb ik je al verteld dat de wegen hier handige, of voor de hand liggende, namen hebben? De 5, waar we nu op fietsen, is alleen de 5 op onze navigatie app. Als je er fietst heet ie anders. Waar we nu fietsen heet ie bijvoorbeeld Jalan Klebang. Jalan betekent straat en Klebang is de naam van de plaats waar we doorheen fietsen. Wordt de straat breder, dan noemen ze ‘m gewoon Jalan Klebang Besar; de grote straat van Klebang. Wordt ie smaller heet ie Jalan Klebang Kecil; de kleine straat van Klebang. Logisch toch? 

Om dit principe ook aan Nicole voor te leggen, wijs ik naar de weg voor ons die van vierbaans naar tweebaans gaat. Ik zeg tegen Nicole “Ah! Daar begint de Jalan Klebang Kecil”. Nicole kijkt me wat vreemd aan maar als ze het straatnaambord passeert staat er daadwerkelijk Jalan Klebang Kecil. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het zelf ook niet helemaal verwacht had maar de theorie voelt heel even waterdicht. Overigens ben ik daar meer van onder de indruk dan Nicole, zo verraadt mijn voldane glimlach.

Die glimlach verdwijnt plotsklaps bij het zien van de controlepost aan het einde van diezelfde Jalan Klebang Kecil…