De goden verzoeken

De goden verzoeken

In Mai Chau heb ik eens naar de route en het aantal kilometers gekeken die we in Vietnam zullen gaan fietsen. Niks ligt vast zoals altijd, maar het is leuk om een plan te hebben. Mede door tips van mijn ouders die al eens in Vietnam zijn geweest en fietsers die we onderweg zijn tegengekomen is er een globale route ontstaan. Het blijkt vanaf Mai Chau zo’n 3500 km fietsen. Dat had ik niet verwacht. We hebben een visum van 3 maanden voor Vietnam en zijn niet van plan om te gaan racen. Dat gaat zeker in het noorden niet, want daar moeten we flink klimmen. Ach we kunnen altijd een stukje de bus nemen als we het niet redden.  

Op donderdag vertrekken we met regen uit Mai Chau. We zijn wat later dan anders, want er moet eerst weer een band geplakt worden. Net als gisteren staat de achterband van Dennis lek als we willen vertrekken. De dag ervoor heeft hij zijn binnenband verwisseld voor een nieuwe. Een hakitakkiemerk uit China, gekocht in Tadzjikistan. Na een rondje door de rijstvelden heeft het ventiel het al begeven. 

Mijn ouders vliegen eind november naar Kuala Lumpur en zullen ons ergens onderweg opzoeken. We hebben hen gevraagd wat fietsspullen mee te nemen. Onderdelen zijn hier moeilijk te krijgen, en als ze er al zijn, is de kwaliteit hier een stuk minder goed, dus een paar nieuwe buiten en binnenbanden zijn meer dan welkom. Ik zeg tegen Dennis dat het verstandig is deze spullen te gaan bestellen zodat alles op tijd bij mijn ouders is. Ik heb het nog niet gezegd of er begint iets hard te tikken bij Dennis zijn achterband. We stappen af en ik hoor: ”Dit is echt een serieus probleem”. Ik denk meteen dat er wat met de Rohloff naaf aan de hand is. Dit is niet zo. Er zit een joekel van een scheur in de achterband. En de buitenband puilt eruit. “Nee, niet weer!” Toen we 2500 km onderweg waren gebeurde het al eens. Toen met kwaliteitsbanden waarop Dennis was vertrokken (Schwalbe). Productiefoutje? Ik fiets met hetzelfde merk banden, weliswaar een ander type, maar ik heb geen problemen. 

Ik kan helaas niet meer zeggen dat ik nog geen lekke band heb gehad. Mijn achterband was lek na onze vlucht van Osh naar Hanoi. De fietsen waren verder gelukkig ongeschonden uit de strijd gekomen. De banden moet je vanwege de druk in het vliegtuig leeg laten lopen. En nadat we ze hadden opgepompt en de volgende dag wilde vertrekken stond mijn achterband plat. Terwijl ik er geen meter mee had gefietst. Ik was nog wel zo trots dat ik in die 9250 afgelegde kilometers niet 1 lekke band had gehad! 

Daar sta je dan in de regen met een gescheurde buitenband 13 km van de plaats van vertrek. Wat doen weg. Terug? Eigenlijk niet echt een optie, want een fietsenwinkel zat er niet in de plaats waar we vandaan kwamen. Ik zie dat er in Son La, 170 km verderop, een Giant fietsenwinkel zit (althans, er staat Giant op de gevel van de winkel). Dat klinkt hoopvol. 

We besluiten onze duim omhoog te steken en bij het tweede kleine vrachtwagentje is het raak. Een vriendelijke jongeman stopt en doet het raam open. Hij spreekt geen woord Engels en wij geen woord Vietnamees. Internet werkt niet, dus we kunnen google translate niet gebruiken. Ik wijs naar de fietsen en zeg Moc Chai, Son La? Moc Chai ligt 50 km verderop. Wie weet is daar ook wel een achterband te vinden. Het vrachtwagentje wordt geopend en de fietsen ingeladen. Tussen de piepschuim dozen worden ze netjes gestut. 

Quan Nguyen is 30 jaar en vervoert dagelijks bloemen van Moc Chau naar Hoa Binh. Hier komen we later achter als we weer signaal hebben en google translate kunnen gebruiken. De eerste 45 km praat hij Vietnamees en wij Nederlands. Hij gaat tijdens het rijden wel even live op Facebook. We hebben liever dat hij op de weg let, maar hij wil zijn ervaring blijkbaar graag met al zijn vrienden op Facebook delen. Hij belt met een vriendin die Engels spreekt en Dennis legt uit wat het probleem is. Als we Moc Chau naderen geeft hij aan dat we eerst moeten eten en dan gaat hij ons helpen een nieuwe band te vinden. Ik eet noedels met groenten en Dennis en Quan eten een zalm hotpot. Dat is een grote pan met bouillon waar je van alles in kan gooien. Vlees of vis, groente, tofu en mie. 

Na het eten zien we heel Moc Chau. Quan vindt een aantal fietsenwinkels, maar de grote bandenmaat van Dennis hebben ze niet. We geven aan dat hij ons eruit mag zetten en dat we verder zelf naar een oplossing zullen zoeken. Mogelijk hebben we meer geluk bij de ‘Giant’ winkel in Son La. Hij is zo behulpzaam dat hij de grote weg op en neer rijdt om een lift voor ons te regelen naar Son La. Als er een bus passeert wenkt hij de chauffeur. De bus stopt even verderop en we kunnen mee voor 10 euro per persoon. We hebben dan nog 120 km voor de boeg. Mijn fiets wordt door 2 mannen overgenomen en onder in de bus gelegd. Ik kijk maar niet hoe ze dat doen. Op hoop van zegen. Bij de fiets van Dennis moet het spiegeltje eraan geloven.

We stappen in en de buschauffeur wijst naar mijn sandalen en geeft me een zakje. De sandalen moeten uit en in het zakje. Als ik verder loop schiet ik in de lach. Iedereen ligt languit op ligbedden. We zoeken een plekje en vertrekken. Als ik even later een foto van onze ligbedden maak en deze naar mijn zus stuur, krijg ik als reactie: ”Het lijkt net alsof jullie in een Maxi-Cosi liggen.” 

Als een baby laten we ons vervoeren en kijken naar het prachtige landschap. En het moet gezegd, dit ligt een stuk beter dan de keiharde bedden in de hotels!

Vijf kilometer voor het centrum van Son La worden we eruit gezet. Op het spiegeltje na hebben de fietsen ook deze tocht weer doorstaan. Er staat een oudere dame bij de bushalte die met haar handen een slaapgebaar maakt. Ze wil ons naar haar hotel lokken. Ik schud nee. Als het bij mij niet lukt dan maar bij Dennis proberen, denkt het vrouwtje. Dennis is nog met zijn fiets bezig en als hij niet reageert roept ze een paar keer: ”Heeee!”. Dennis had al gezien dat ik nee geschud had en zegt plotseling heel hard: ”Heeee!” terug. Ze schrikt ervan en druipt af.

Het vinden van een overnachtingsplek is in Vietnam niet moeilijk. Overal zie je Nha Nghi staan, wat Guesthouse betekent. Een kamer voor 2 personen kost ongeveer 7 euro per nacht. Ook nu vinden we er een in de buurt. Op het oog een nette kamer. Alleen de wc-bril in het toilet ontbreekt. Later ontdekken we dat er wel meer mist. In de hoek van de badkamer zit het putje waar het douchewater naar toe loopt. Deze dient ook voor de afvoer van het water van de wastafel. Deze heeft namelijk geen aansluiting maar is gewoon open aan de achterkant. Later als de badkamer naar pies begint te stinken vraag ik me af of dit ook voor het toilet geldt.

Dennis stapt ’s ochtends op mijn fiets om naar de ‘Giant’ fietswinkel 6 km verderop te gaan. Na een uur komt hij terug met een zak broodjes en smeerkaas en twee gebruikte buitenbanden. In een ervan zat zelfs nog een binnenband. Het viel niet mee deze te vinden. De verkoopster in de winkel vertelde dat ze nergens 28 inch banden hadden. In Vietnam is 27,5 inch voor een mountainbike de grootste maat die je kunt vinden. Na wat treuzelen en aandringen kwam de fietsenmaker erbij. Die bevestigde het verhaal en liep naar achteren om een 27,5 inch buitenband te zoeken. Dennis was zo verstandig om mee te lopen om zelf te kijken of er ergens niet een verdwaalde 28 inch band rondzwierf. Al struinend vond hij er zowaar twee. Weliswaar de helft zo smal als de banden die erop zitten maar ze passen in ieder geval om de velg. 

De verkoopster dacht er anders over. Volgens haar waren de banden die Dennis tevoorschijn had gehaald niet de juiste. Ze waren namelijk ’te gevaarlijk’ om mee te fietsen. Ook de monteur deed zijn best om aan te tonen dat de banden niet dezelfde maat hadden als de banden die we nodig hadden. Dennis had al eens eerder (in Bosnië en Herzegovina) moeten improviseren met een smallere standaardband dus wist dat deze tweedehandsjes hem uit de brand zouden helpen. Hij werd dus een beetje ongeduldig van alle pogingen om hem van de koop te laten afzien. Hij pakte beide banden en schoof ze over zijn hoofd om duidelijk te maken dat de banden met hem mee de winkel uit gingen. De verkoopster gaf zich hierna over en liet Dennis 4 euro betalen voor de binnen- en twee buitenbanden.  

Als Dennis de fiets in orde heeft gemaakt vertrekken we richting centrum. Daar doen we een bakkie en koop ik wat boodschappen in de supermarkt. We lummelen nog wat. Gaan we verder of niet? We besluiten nog een dagje in Son La te blijven en gaan op zoek naar een onderkomen. 

Als we ’s middags naar de koffiebar aan de overkant willen lopen, ik om dit verhaal te schrijven en Dennis om te schrijven en te lezen, komt hij erachter dat zijn notitieboekje en pen nog in het pies-hotel moeten liggen. We fietsen erheen en het ligt netjes bij de receptie te wachten. Het was dus niet voor niets dat we nog een nachtje zijn gebleven