Vandaag zit er niet veel muziek in de dag. Vanmorgen moest ik heel kort even bijkomen van gisteravond. Ik had met twee vrienden afgesproken in Café De Wetering in Amsterdam. Als ik (zoals de Belgen zeggen) op café ga, dan steevast op de brommer (mét KOLBAK sticker!!). Het bijkomen had niet zozeer met overmatig drankgebruik o.i.d. te maken, nee, dat had te maken met de kou. Juist gisteren, die ene avond dat ik moet brommeren, laaide de geruchten over nachtelijke vorst op. En het bleken méér dan alleen maar geruchten! Het was zoals wij dat in Noord Holland zeggen ‘bok-koud’. Mijn voorzorgsmaatregelen bestonden uit het aantrekken van een regenbroek over mijn spijkerbroek (zonder dat het regende), mijn Tenson Himalaya winterjas en handschoenen. Deze laatsten bleken nog nat te zijn. In het compartiment onder mijn zadel waren ze sinds de laatste rit nog niet aan drogen toegekomen. Ik trok ze toch maar aan…
Dat heb ik geweten! Kouwe fikken man! De rest viel de heenweg nog wel mee. Ik vertrok om een uur of 19:00 dus de temperatuur was nog niet helemaal tot het nulpunt gezakt. Ritchie Blackmore’s Rainbow (Memories in Rock – Live in Germany) speelden mijn helm vol. Hierdoor vergat ik zo nu en dan de kou in mijn vingers.
In Café De Wetering stond naar mijn weten geen muziek op. Of het moet bij een heel laag volume zijn geweest. Het was geen gemis want het café deed me voorkomen als een babbelcafé. De uitbater verontschuldigde zich bij binnenkomst voor het niet branden van de open haard: “Één dag in het jaar is het windstil, vandaag dus, en dan komt de wijkagent altijd zijn gezicht om de hoek steken met de mededeling even een keertje de open haard te laten voor wat ie is, om overlast in de buurt voor te zijn. Nou! Dat doen we dan maar!”
We kropen in het hoekje bij de bar en babbelden de avond vol.
Rond middernacht gingen we ieder zijns weegs. Ik kroop weer in mijn Himalayapak en verfoeide het feit dat ik de handschoenen zonder na te denken opnieuw in het compartiment onder het zadel van mijn bromfiets had gedaan. Ik had ze beter even in het café te drogen gelegd op de kachel, bedacht ik me te laat. Met klamme klauwen kroop ik op mijn KOLBAK brommer. Ritchie Blackmore speelde het intro van Deep Purple’s ‘Highway Star’.
Drie kwartier later kroop ik mijn bed in met ijsklompen aan handen en voeten. Een uur later bereikte ik een aanvaardbare temperatuur om de slaap eindelijk te vatten. Ritchie Blackmore hoor ik in mijn hoofd nog net de eerste akkoorden aanslaan van ‘Black Night’…..
–
Album van vandaag: Wild And Reckless – Blitzen Trapper