Vandaag is de dag van het live debuut van KOLBAK. Voor het eerst staan we als driemansformatie op het podium van OJC Fascinus in Sassenheim als deelnemers aan de Grote Prijs van de Bollenstreek. Vrienden en familie melden zich bij de kassa van het jongerencentrum om getuige te zijn van een 20 minuten durende amuse van het KOLBAK repertoire.
In het schema van de GPvdB kregen we een centrale plek. Ingebed tussen jonge metalheads en een nóg jongere feestband werden we door de organisatie welkom geheten als de nestors van de avond.
Zonder soundcheck konden we om vijf voor tien onze spullen het podium op dragen. Voor mij als drummer is het dan al zweten. Ik had ongeveer 10 minuutjes om bekkens, kruk, pedaal, sampler, stokken, handdoek en setlist klaar te zetten/leggen. De entree naar het podium bevond zich achter het drumplatform. Iedereen moest dus nagenoeg over het drumstel klimmen om het podium te bereiken. Niettemin kreeg ik het voor elkaar en konden we op tijd van start.
Ik start de sample van ‘Your New World’…
En dan gebeurt er iets dat ik lastig kan beschrijven.
Het is alsof je in een andere dimensie stapt. Er is concentratie, er is het besef dat je voor een publiek staat, er dienen zich voelsprietjes aan die continu monitoren of alles goed gaat. Zitten we nog in het juiste tempo. Speelt eenieder zijn partij (goed), zijn er geen technische problemen, zit ik lekker, zie ik wat de andere jongens doen? Horen zij wat ik doe? Kan ik zien of het publiek het leuk vind? Zitten we nog in het juiste tempo?
Plotseling zie ik dat mijn hihat los raakt. Oh Jee! Als ie het maar houdt tot het einde van het nummer. Ook valt me op dat mijn thin crash een beetje doods klinkt door de enorme dempringen waarop ze hangen (“Dat is voor de opnames. Anders raken de microfoons overstuur”, zo zei me de podiumtechnicus van de avond). Harold (zang en gitaar) hoor ik nauwelijks. Rick (bas) kan ik horen als ik me goed concentreer. De monitor links van me laat alleen mijn sampler horen. Overbodig want mijn sampler hoor ik al via mijn in-ears. Het publiek is voor mij onzichtbaar dankzij de podiumbelichting. Rick en Harold duiken zo nu en dan op tussen mijn tom en bekkens.
Snel probeer ik na het eerste nummer mijn hihat aan te draaien. Harold en Rick kijken me aan. We moeten door want er moeten 5 nummers in 20 minuten.
Independence for Arrogance is het tweede nummer en het is aan mij om het juiste tempo aan te geven. Ik heb geen idee van het zaalgeluid en hoe de algehele performance verloopt. Ik kan me louter concentreren op mijn eigen partijen. Zo werken we ons door nog drie nummers heen. Tussen het derde en vierde nummer een kleine hapering omdat ik de sample niet op tijd weet te starten. Bij het laatste nummer zitten we er echt lekker in. Het mooiste zou zijn als we nu nog een stuk of vijf nummers konden spelen maar onze 20 minuten zitten erop. Bezweet breken we de boel weer af en stappen de backstageruimte in waar we in elkaars blikken zoeken naar het antwoord op de vraag: ‘Hoe ging het?’. Perfect was het niet. Dat is onmogelijk zonder fatsoenlijke soundcheck, althans dat was mijn primaire gevoel. Daarnaast hebben muzikanten de neiging bijzonder kritisch te zijn op hun eigen presteren. We moesten maar eens de zaal in om de reacties te peilen.
De reacties waren bijzonder positief! Woorden als intens, dynamisch en diversiteit zijn blijven hangen. Ook de tip en top van het juryrapport zijn blijven hangen. De tip: ‘kies de juiste arrangementen’ (?). De top: ‘KOLBAK is een door de wol geverfde band’.
De feestband mocht van de jury naar de volgende ronde.
Wij mogen ons klaarmaken voor het volgende optreden op 7 december in de P60 in Amstelveen. Dit keer met een volledige set en een soundcheck!
–
Album van vandaag : Sea – KOLBAK
