Nicole en Dennis, twee tamelijk onwetende fietsers, hebben het plan opgevat een fietsvakantie te ondernemen. Avontuur is het toverwoord dus er is niets gepland behalve de te fietsen route (afwijkingen voorbehouden). Ze hebben 6 weken de tijd.
De stip op de kaart is gezet in Frankrijk. De Drôme om precies te zijn. What’s in a name. Of Nicole en Dennis deze droom ook waar gaan maken is maar de vraag. Hebben ze voldoende doorzettingsvermogen om de Ardennen de baas te zijn? Zit het weer mee? Houden de fietsen het? Is het niet zwaar dat fietsen met bagage? Kamperen of kramperen? De benen, de kont en het koppie, hoe fris blijven ze?
Heen volgen ze de Groene Weg. Terug de omgekeerde route vanuit Barcelona (Benjaminse). Althans…
Dat is het plan.
We zijn vanmorgen om 08.00 uur vanuit het prachtige Rijnsaterwoude vertrokken. Een lekker ontbijtje met onze (schoon)ouders zorgde voor een goede bodem voor etappe 1. De startroute in de Garmin gaat richting Eindhoven. Temperatuurtje was heerlijk en het vertrek droog (behoudens de tranen bij het afscheid, waar overigens ook de buurtjes paraat stonden om ons uit te zwaaien).
Nu is de hele trip ‘mede mogelijk gemaakt door’ deze buurtjes (Ed en Evelyn). Ze hebben ons fantastisch gesponsord met tent en campinggerei om door een ringetje te halen!
Het fietsen was slechts even wennen. Zwaar bij het optrekken en je voelt aan alles dat je met een zware bepakking fietst maar het went snel. Kortom na enkele kilometers keken we elkaar tevreden aan. Het ging lekker!
Voorlopig was het nog fietsen op bekend terrein. De Garmin bracht ons zelfs langs de vertrouwde Reeuwijkse plassen, Haastrecht, en daar ging het fout…
Garmin stopt ermee!
Dus wij terug en een ticket boeken naar Spanje.
Of gewoon doorfietsen op gevoel en de Garmin opnieuw opstarten. Dat opstarten duurt even want het inlezen van zo’n lange etappe is geen makkie.
Toen alles weer marcheerde, bleek dat we uit de richting waren gefietst. Zo’n 15 km van het padje maar ach.. het is vakantie en wat is 15 km op een totaal van 2800?
Tegen de middag begon het kwik flink te stijgen en de bidons raakten de lippen in steeds hogere frequenties. Honger kwam ook in zicht. De slag bij Nieuwpoort hadden we inmiddels al gewonnen, want het mooie stadje waren we doorgefietst. De prijs voor ons was een terrasje en een cappuccino.
Even later de lunch op een mooie plek (haventje vestingstadje). Uitsmijtertje ham-kaas voor de Denno en broodje gesmolten brie voor Niekie (onbewust is Niekie dus al in Franse sferen).
Na de middag werd het fietsen iets zwaarder dankzij de hoge temperatuur. Maar na een kleine 100 km in de benen zijn we neergestreken op onze 1e SVR camping bij de boer. Camping de Schaapskooi op de Drunense duinen. Nicole is nu even boodschappen doen. De tent staat al en de douche lonkt.
Dag 1 was helemaal top!
Het leek gisteren allemaal fantastisch voorspoedig te verlopen. Etappetje van een kleine 100 km, tentje bij de boer, WiFi, you name it!
Dat was allemaal voordat we de nachtrust poogden te genieten. Let op, ik spreek namens mezelf (Denno). Rond de klok van 21:00 uur gingen we de tent in. Nietsvermoedend… een beetje liggen… je draait je eens om. En daar begint het gesodemieter. Draaien van de ene zijde naar de andere gaat dus helemaal niet ontspannen. De tent biedt weinig ruimte tot gedraai. De slaapmatjes evenmin. Toeval wil dat we daarnaast in een slaapzak model ‘mummie’ liggen. Dat moet je dus tamelijk letterlijk nemen ben ik achter gekomen. Heb je wel eens een mummie zien bewegen?
Grond/bodem? Gewoon keihard.
Allemaal leuk hoor, de eerste uurtjes als je lekker moe bent. Maar als je na die eerste vermoeidheid moet pissen en je probeert je door twee ritsen te wurmen merk je al vrij snel dat de rug weinig belang hecht aan de romantiek van het kamperen.
Terug van het toilet ligt zo’n tentje ineens heel anders dan tijdens die coma-fase in die eerste twee uur. Als je dan niet helemaal lekker ligt, wil je graag eens wat draaien… Dat gaat dus niet!
Kortom, slecht geslapen.
De ochtend was verder gewoon weer heerlijk. Fijn temperatuurtje. Prima ontbijt en goede moed voor etappe 2.
Al snel wist ik een schijtend paard te spotten. Oh wat genieten we van de natuur!
Niet snel daarop riep ik wijzend “kijk Niek een uil!”. Wanneer spot je nou een uil mensen? In het wild!
Ik dus vanmorgen.
Totdat ik wat beter keek en zag dat het een reiger was. Maar toch!
Deze lichte tegenvaller bracht ons niet van de wijs. De wind wel. Die was vergeleken met gisteren aanzienlijk in kracht toegenomen. En bovendien tégen, wat op zich het hele euvel is. Hadden we ‘m méé gehad had je mij er niet over gehoord.
Eerste stop vandaag was een koffiestop. Tweede bakkie kregen we spontaan gratis omdat we van die bikkels zijn, volgens de eigenaar.
De lunch was ook een hoogtepunt. Midden in het bos een broodje van Bakker Bart uit het zakje in het vuistje. Genieten!
Rond half drie waren we wel een beetje klaar met tegen-de-wind-fietsen. Op zoek naar een camping belandde we bij camping De Grasdijk in Nederweert. Of all places.
We zijn de enige gasten dus we hebben kennis gemaakt met de uitbaters, een stel van bijna pensioengerechtigde leeftijd.
De man heeft reuma aan de knieën en kan daardoor tot op een halve graad nauwkeurig de temperatuur van de volgende dag voorspellen. In Fahrenheit nog wel!
Met camping De Grasdijk gaat het overigens in het geheel niet goed. Ik zei al dat er buiten ons geen gasten zijn. De uitbater sprak zelfs over een dreigend faillissement. Dit zou buitengewoon droevig zijn, dus ik wil jullie allemaal bij deze verzoeken om van de week nog een plekje te boeken bij camping De Grasdijk te Nederweert. Alles aan deze camping is vriendelijk te noemen.
Wij gaan ons nu vol goede moed opmaken voor weer een nachtje in de tent.
Wordt vervolgd
Ergens tegen het eind van de derde etappe zegt Niek tegen me: “Ik denk aan ma’s zitvlak”.
Nu zijn er bij mij ook de nodige gedachtes de revue gepasseerd tijdens het fietsen maar het zitvlak van mijn schoonmoeder?
Ik zeg: “waarom, in godsnaam, zit je aan je moeders zitvlak te denken?”
“Neeee. Niet aan ma’s zitvlak, aan Máás-zitvlak, als titel voor het blog! We fietsen praktisch de hele dag langs de Maas en we hebben allebei last van ons zitvlak, dus dat is een toepasselijke titel lijkt mij”.
Dat was een fantastisch idee.
Het slapen vannacht en het opstaan vanmorgen ging voortreffelijk. We vertrokken rond 7 uur vanochtend voor etappe 3 richting Maastricht. Onze inpakroutine wordt steeds verfijnder dus boeken we de nodige tijdwinst. Even een ‘Vlugge Japie’ als ontbijt en op de fiets richting een bakkertje voor een broodje gezond. Koffie ging zo vroeg nog niet lukken. Dat lukte pas in de buurt van Maaseik.
Een groot deel van de route ging vandaag over Belgisch grondgebied. Een prachtig mooi dorpje dat we hebben aangedaan is Thorn. In en om dit dorp liggen heuse kasseienstroken. Mijn stuur trilde los! MacDenno is gewapend met een Leatherman dus het stuur was snel gefikst.
Wat onze zitvlakken betreft, was het vandaag de lastigste etappe. We gingen veelvuldig uit het zadel om de bibsdoorbloeding te stimuleren. Het hielp mondjesmaat misschien tijd voor een rustdag?
We zijn iets ten zuiden van Maastricht neergestreken (Oost Maarland). We hadden de tent nét staan toen we onze eerste bui ontvingen. Was snel weer droog maar het blijft dreigend. Nu zitten we op een terrasje te wachten tot de deuren van de kroeg openen om 20:30 uur.
Het wordt Duvel en Jus d’Orange (Niek is nog steeds op de Franse toer).
