Woensdagavond besloten Niekie en ik de Elfstedentocht te gaan fietsen. De weersverwachtingen waren subtropisch, de reiskriebels chronisch en de tijd was voorhanden. Drie dagen om 235 km door Friesland te fietsen. Een mooie gelegenheid om onze nieuwe tent (Helsport Camp 3), stoeltjes (Helinox Ground Chair) en slaapmatten (Exped Synmat 7 LW UL) te testen. Van onze reis met geleende spullen naar de Middellandse Zee waren er voor ons twee upgrades waarvan we zeker wisten dat we die wilden doorvoeren voor ons volgende fietsavontuur.
De eerste en belangrijkste upgrade betrof de slaapmatjes. We hadden naar Zuid Frankrijk zes weken onze ruggen gepijnigd aan twee selfinflatable therm-a-rest slaapmatjes die te dun waren voor een comfortabele nachtrust. Dat kon en moest beter. Onze keuze is gevallen op de lichtgewicht matjes van Exped. Veel fietsers hebben goede ervaringen met deze matten. De tweede upgrade zijn de stoeltjes van Helinox. De stoeltjes die we eerder leenden waren louter ruggensteuntjes voor in het gras. In de praktijk gebruikten we deze zelden omdat het zitcomfort nihil is en je, qua stabiliteit, beter tegen een boom kunt gaan zitten. De tent is niet zozeer een upgrade als het om comfort of gemak gaat. Echter wel als het om gewicht gaat. De Helsport is een paar kilo lichter dan de Exped tent van twee jaar geleden.
Voor het mini-avontuur in Friesland vulden we vier achtertassen en een stuurtas. Meer hadden we niet nodig. Als startpunt kozen we Oudemirdum omdat hier de ouders van Niekie met hun caravan op Camping De Waps staan.
Met beide fietsen achterin de auto reden we donderdagmorgen richting Oudemirdum. Ik had de route als gpx-download in de Garmin gezet zodat we tijdens het fietsen zicht op de koers konden houden. Om een uur of tien zaten we, klaar voor de rit, aan een bakkie in de voortent. We legden onze plannen voor aan Niekie’s ouders. We zouden ongeveer drie keer 80 kilometer gaan fietsen over de elfstedentocht route en na iedere 80 km keken we uit naar een camping voor de nacht. Ze konden ons dus zaterdag weer verwachten. Meer planning was niet nodig. Wij mochten bij terugkomst rekenen op een barbecue.
Het was iets na elf uur dat we bij Camping De Waps vertrokken richting Stavoren. We hebben elkaar die eerste kilometers wel 5 keer een high five gegeven want wat was het lekker weer en wat fietsten we heerlijk! Na Stavoren stopten we direct met high five-en want de wind die we schuin in de rug hadden, werd nu een forse tegenwind. Niek kroop in mijn kielzog en het werd stampen geblazen.
Rond lunchtijd waren we in het prachtige Hindeloopen. We waren er al eens met de boot door gevaren wat op zich nog mooiere plaatjes opleverden maar met de fiets is Hindeloopen ook prachtig. Op een zonovergoten terras bij de haven aten we een broodje en vulden onze bidons voor opnieuw een fors stuk tegenwind naar Workum en Bolsward.
We waren iets voorbij Franeker toen de kilometerteller de 80 passeerde. Het moment dat we moesten gaan uitkijken naar een camping. Niet veel later zagen we op de verkeersborden Camping ‘It Kattegat’ verschijnen. Genoeg reden voor opnieuw een high five.
We hadden al wat boodschapjes gedaan in Franeker (aspergesoep, stokbrood en kaas) dus na het opzetten van de tent (fluitje van een cent) en het vullen van de slaapmatjes (even wennen met dat blaaskussen!) konden we tegen 18:00 uur dineren. Het enige dat ik miste was een lekker koud biertje!
De (vrijwillige) beheerder van de minicamping in Ried kwam ons inschrijven en kon ons vertellen dat er geen supermarkt in Ried was. Ook geen café. Er was wel een bakker maar die ging ’s morgens om half 9 pas open. Het was voor ons prima. Moe, voldaan en verzadigd zaten we te genieten van de vroege avond. Er passeerde een goed gesoigneerde man (haren in een staart en grote grijze baard met puntjes aan de snor). Hij zag onze voldane blikken en glimlachte om vervolgens de dag en het weer te prijzen. Wij deden dat op onze beurt ook en ik voegde eraan toe dat een koud biertje het enige was dat er nog aan ontbrak. Hierop hield de man zijn pas in en draaide zich een kwartslag naar ons toe. Hij stak zijn wijsvinger in de lucht en kwam nu naar onze campingtafel toe gelopen. Ondertussen trok hij het rechterpand van zijn jas open en toverde met zijn linkerhand een halve literblik bier tevoorschijn. Hij zette het blik met een ‘asjeblieft’ op tafel en vervolgde zijn weg.
Goddelijk!
Het was niet druk op de camping. De twee trekkershutjes bleven leeg en op het veldje naast ons stond een camper. Bij de aanlegsteiger iets verderop was een gezelschap aangemeerd dat dol bleek op het luidkeels meezingen met Hollandse Schlagers. Hun drie honden deelden deze hobby met het nodige fanatisme. Op de kaatsbaan verderop werd een training gegeven aan een groepje kinderen.
Moe maar voldaan besloten we vroeg de tent in te duiken. Niek was direct vertrokken maar ik had moeite de slaap te vatten. De slaapmatjes liggen heerlijk (wel luidruchtig bij draaien en keren) maar het bleek voor mij toch weer even wennen zo in een tentje. Ik heb het half 2 zien worden maar sliep vervolgens tot een uur of 7 als een baby.
Na het opstaan hadden we de natte tent (condens en regen) vlot ingepakt en stonden in dubio om te vertrekken of nog even te wachten op de bakker in Ried. Terwijl we de bidons stonden te vullen passeerde er een dame met haar hond. Ik vroeg haar naar de betreffende bakker. Ze wist ons te vertellen dat deze niet om half 9 maar om half 10 open ging. We vertrokken onmiddellijk en zette koers richting Berlicum.
In Berlicum aangekomen, stopten we voor een ontbijt bij de plaatselijke bakker. De bakker zelf stond voor de winkel zijn bakkersbus te vullen met vers brood en croissants. Terwijl ik mijn fiets op slot zet zie ik een reuzecroissant op de grond liggen. De bakker was ‘m verloren. Ik wees hem op de gevallen croissant. Snel pakte de bakker het lekkernij, wreef het zand van de croissant aan zijn T-shirt en legde ‘m in de bus. “Had ik dat geweten, dan had ik niets gezegd”, flapte ik er lachend uit. De Bakker moest even denken maar haalde vervolgens de croissant weer tevoorschijn en gaf ‘m aan mij. De dag was goed begonnen.
De bakkersvrouw in de winkel moest nog twee klanten helpen voor ze onze bestelling kwam opnemen. We waren in het koffiehoekje van de bakkerij gaan zitten. We bestelden twee cappuccino een croissant en een hartig broodje. Alles warm. De bakkersvrouw ging aan de slag. Het croissantje en het hartige broodje kwamen uit de winkel. Het oventje stond achter de winkel de koffie in het koffiehoekje. De vrouw liep van het een naar het ander en weer terug enz. Ondertussen bleven er maar klanten binnenkomen. Het winkeltje raakte vol. De wachtende Friezen waren al snel met elkaar in gesprek (voor ons niet te verstaan). Er werd gelachen dat het een aard had. Niek en ik voelde ons enigszins opgelaten door onze tijdrovende bestelling. Dit werd allengs minder naarmate de stemming in het winkeltje toenam. Het was berengezellig! Uiteindelijk waren we voorzien van koffie en ontbijt toen de bakkersvrouw zich weer met de reguliere klandizie kon bemoeien. Er stonden inmiddels een man of tien à twaalf voor haar neus. Ongestoord ging ze aan het werk en de sfeer bleef uitbundig gezellig in de bakkerswinkel. Ook nadat we hadden betaald (met een flinke fooi) bleef het gezellig. Voor de winkel bleven we staan kletsen met lokale Friezen die het weer, fietsen en het feit dat Friesland in de top 3 stond van Lonely Planets onontdekte reisbestemmingen met ons bespraken. Toen we aanstalten maakten om weer op de fiets te stappen kwam de bakker aanrijden in zijn broodbus. Ook hij liep even later met een glimlach van zijn bus naar zijn winkel. Bij het passeren vroeg hij me nog of ik niet teveel zand tussen de tanden had gekregen. Ik verzekerde hem dat het croissantje heerlijk en zandvrij was geweest.
Vandaag keken we uit naar het meest noordelijke punt van de tocht. Bij Holwerd hadden we namelijk de wind niet meer frontaal tegen. Iets voor Dokkum zou het helemaal feest zijn want daar keerde de koers zelfs naar ‘windje mee’. Daarna zou het verder ‘cruisen’ zijn. Terwijl in Italië Chris Froome zijn huzarenstukje aan het opvoeren was (hij pakte die dag de roze trui), reden wij van Dokkum naar Leeuwarden. Na een kleine 90 km fietsen die dag, vonden we in Dearsum een leuke camping (Mini Camping ‘De Wynmole’).
Na het opzetten van de tent en een heerlijke pasta met ricottasaus en brood, fietsten we naar het verderop gelegen Poppenwier. Daar is een café met terras (opnieuw uitkijkend op een kaatsbaan) waar ze een heerlijk biertje schenken. Ik dronk twee Tsjerkebier (Lichte Preek) en verzekerde me daarmee van een heerlijke nachtrust. Zodra mijn hoofd het kussen voelde was ik weg.
De laatste fietsdag was een makkie. Het was niet ver meer naar Oudemirdum en met de wind nog altijd in de rug waren we er zo. In Sneek deden we een ontbijtje bij Bakker Bart. In het prachtige Sloten dronken we twee cappuccino (met slagroom en koffielikeur) en kochten er nog wat broodjes voor de lunch. Die lunch aten we op de camping in Oudemirdum. We waren het rondje om! Er schoof die middag nog wat gezelligheid aan bij de tent van mijn schoonouders en we sloten de dag af met een heerlijke barbecue.
Bruin, ontspannen, moe, voldaan en tevreden keerden we huiswaarts.
Het was een 5-sterren tocht
Die ’gladnek’ van het hoogheemraadschap zou er om 11 uur zijn. In zijn waardeloze praatje in het wijkgebouw had hij beloofd met de direct omwonende van het dijkverbeteringsproject in gesprek te blijven om onwenselijke situaties uit de weg te ruimen. Nou, die onwenselijke situatie stond in de vorm van een geel krijtstreepje op de muur naast de voordeur van het huis van Arie. Het streepje gaf de nieuwe hoogte van het trottoir aan. Een hoogte die moest worden bereikt om er zeker van te zijn dat het water, bij storm en springtij, aan de goede kant van het Braassemermeer bleef.
Arie sliep er al twee weken slecht van. Zijn vrouw Jolanda trouwens ook. Hoewel het hoogheemraadschap al twee jaar plannen maakte voor de verhoging van de weg waaraan het huis van Arie en Jolanda stond, werden zij er zelf pas twee weken geleden mee geconfronteerd. Het viel hen rauw op het dak.
Het plan had voor Arie en Jolanda tot gevolg dat ze na voltooing opeens buitendijks woonden. En erger nog, dat hun huis en tuin ruim een halve meter onder het straatniveau kwamen te liggen.
Arie was meteen gaan meten. Van het huis naar het trottoir was maar anderhalve meter. Dit geeft een hellingshoek van de drempel van zijn voordeur naar de stoep van 33 procent. Dat zou in de Tour de France een klim van drie keer de buitencategorie zijn!
Aan de overkant van de weg waren ze al begonnen met ophogen dus de ramp voltrok zich langzaam maar zeker recht voor de ogen van Arie en Jolanda.
”Je houdt je in hè, Arie?”, had Jolanda gezegd toen ze die morgen de deur uit ging. ”Ja”, had Arie gezegd, maar nu hij het witte autootje met logo van het hoogheemraadschap stapvoets voorbij zag rijden, begon hij te twijfelen.
Als gevolg van de werkzaamheden moest de jonge projectleider van het hoogheemraadschap z’n auto wat verder weg parkeren. Arie keek ernaar vanachter het raam.
”Snotneus”, fluisterde Arie toen hij de jonge man uit zijn auto zag stappen. Bruinleren schoenen, colbertje, leren schrijfmap en iPad maakte van de man van het hoogheemraadschap alles wat Arie zelf niet was. De iPad, zo wist hij van de haastig ingelaste informatieavond van afgelopen vrijdag, was om de ’animaties’ van het project te tonen. Volgens de projectleider gaven deze een ’mooi beeld’ van de situatie na de werkzaamheden. Volgens Arie gaven ze een vertekend beeld en kwamen ze niet overeen met het gele streepje dat was aangebracht op zijn voorgevel.
Arie had er na afloop van de informatieavond op gestaan dat de projectleider en zijn collega nog eens goed naar het krijtstreepje naast zijn voordeur kwamen kijken. Dit was volgens de mannen van het hoogheemraadschap niet nodig. Ze kenden het krijtstreepje.
Arie ging alvast in het gangetje staan. Wachtend op de bel. Toen deze ging, nam Arie een flinke teug adem en deed open.
De gladjakker met zijn plastic glimlach stak direct zijn hand uit. Arie schrok van de snel uitgestoken hand maar schudde ’m niettemin. Wat de projectleider vervolgens zei tijdens het handenschudden ontging Arie volledig. Wél merkte Arie dat hij zelf zijn greep verstevigde. Op datzelfde moment begon hij ongemak op het gezicht van de jonge projectleider te zien en werd hij kleine rukjes aan zijn arm gewaar. De man probeerde zich uit de greep van Arie los te maken maar Arie gaf niet toe.
Nogmaals verstevigde Arie zijn greep waardoor de man licht door zijn knieën zakte en voor het eerst ‘Au’ zei. Toen Arie vervolgens aan de hand begon te draaien zakte de projectleider definitief op zijn knieën en kromp hij jammerend ineen. Arie draaide net zolang door tot het gezicht van de projectleider de hoogte van het gele krijtstreepje bereikte. Daar hield Arie zijn greep vast en fluisterde gebiedend: ”Kijken!”
De man kneep zijn ogen dicht van de pijn.
Arie’s toon klonk nu nog dwingender: ”Kijken!”
”Ik kijk. Ik kijk. Ik kijk. Ik kijk”, jammerde de vertegenwoordiger van het hoogheemraadschap.
Toen Arie zeker wist dat hij had gekeken, liet hij los. De man bleef ineengekrompen liggen op het anderhalve meter lange pad naar de voordeur.
Arie sloot de deur.
Nog geen week later las Arie in de lokale krant dat het hoogheemraadschap een streep door de plannen van het ophogen van de weg had gezet.
Vast een gele, dacht Arie.
Kort nadat we de oude boerderij aan de Westerweg introkken, werd er aangebeld. Het liep tegen zessen. Omdat alles nog nieuw was, deden Joost en ik, twee studerende antikrakers, de voordeur samen open. Nieuwsgierig waren we. Nieuwsgierig naar ons nieuwe leven aan de rand van Purmerend.
Aan de deur stond een man van een jaar of zestig met een door weer en wind gelooide kop. Hij stelde zich voor als Ger. De buurman. Houthandelaar. Ik schatte hem in als Ger. De buurman. Sjacheraar.
Of we effe met ’m mee konden komen naar achteren. Onze blikken volgden de grove klauw waarmee hij naar de achterkant van de boerderij wees.
Even later liepen Joost en ik achter onze nieuwe buurman aan alsof we door een autosloper naar het wrak met het door ons zo begeerde onderdeel werden geleid.
Ger stopte bij de hooiberg. In de hooiberg had hij namelijk een partij hout opgeslagen. Netjes onder de kap gestapeld zodat het niet nat wordt, zo legde hij ons uit.
”Maar ja,” zei Ger, ”het is in wezen jullie kap, dus mijn vraag aan jullie is: hebben jullie er problemen mee als ik hier zo nu en dan wat hout opsla? Anders moet ik wat anders gaan zoeken.”
Wij hadden er geen problemen mee.
Na dit verlossende woord greep Ger naar een blikje Wilde Havana’s in de binnenzak van zijn leren jas en boodt ons een sigaartje aan.
Joost en ik accepteerden.
Ger vond ons nu al gezellige jongens, zei hij. En we mochten Ger, wat hem betrof, ome Ger noemen.
Eerder schreef ik ‘Mijn eerste (en laatste) communie’, een eerste deel van een tweeluik over mijn bepaald niet succesvol te noemen kerkbezoeken. Vandaag heb ik deel twee ‘Mijn eerste (en laatste) solozang’ afgerond. Omdat beide verhalen elkaar sterk aanvullen heb ik deel een nog eens voorafgaand aan het nieuwe verhaal afgedrukt.
Veel plezier!
Een jaar of tien was ik dus het moet rond 1983 zijn geweest. We woonden dat jaar op de Drechterlandsedijk in het West-Friese dorpje Ursem. Mijn jeugd is redelijk eenvoudig in te delen in blokken van 4 jaar. Ieder blok stond voor een ander huis. Toen ik vier was vertrokken we van Walingsdijk 99, mijn geboortehuis, naar nummer 18, het woonhuis boven de fietsenwinkel van Chiel Witte. Op mijn achtste schoven we door naar de oude bakkerij op de Drechterlandsedijk, waar we ook 4 jaar bleven wonen.
Hier aan deze Ursemmer dijk zat ik me op een vrije woensdagmiddag stierlijk te vervelen. Donkey Kong II bood enig soelaas. Op de Pick-Up lag Body Wishes van Rod Stewart, een van de eerste lp’s die ik van mijn eigen spaarcentjes had gekocht. De plaat was inmiddels grijs gedraaid. Buiten was het ook grijs zo vlak voor de kerstdagen.
Natasja, mijn zus, was niet thuis. Zij oefende in de St. Bavokerk, even verderop, met het zangkoor. De kerstviering stond voor de deur dus de puntjes moesten op de i worden gezet. Ik meen dat ze zelfs een dubbelfunctie bekleedde aangezien ze ook misdienaar was.
’s Avonds tijdens het eten (spruitjes en Domo vla) vroeg Natasja me wat ik die middag had gedaan. ’Niet veel. Niks eigenlijk, een beetje muziek geluisterd’, was mijn antwoord. ’Waarom ga je niet eens mee naar de kerk? Dan kan je misschien meezingen in het koor’, opperde ze. ’Pffff, dat is niks voor mij, ik kan helemaal niet zingen’, was mijn antwoord.
Het was twee weken later dat er zich weer zo’n kledderige woensdagmiddag aandiende waar ik moeite had mezelf te vermaken. Natas was weer aan het oefenen met het koor in de kerk, wat me deed denken aan het voorstel dat ze eerder aan de eettafel had gedaan.
Ik besloot een kijkje in de kerk te gaan nemen.
Heel vaak was ik nog niet in de kerk geweest. Het parkeerterrein, de begraafplaats en de bosjes rondom de kerk waren bekend speelterrein maar het binnenste van de kerk had ik welgeteld 1 keer eerder gezien. Dan tel ik voor het gemak mijn doop even niet mee.
Die ene kennismaking was de eerste communie (is er eigenlijk een tweede?). Hoewel geloof binnen ons gezin geen enkele rol speelde, was de doop en de heilige communie kennelijk iets dat erbij hoorde. Op school, die dezelfde naam droeg als de kerk, kreeg de heilige communie erg veel aandacht. Ikzelf zag het vooral als een klassenuitje met nieuwe kleren aan.
Ik herinner me die heilige communie nog heel goed. Een lange rij keurige kinderen vormden zich in het looppad van de koude kerk. Ik stond ergens achteraan in een lichte nieuwe broek (geen spijkerbroek!) met een geel vest. Kapper Oudejans had z’n werk, zo zag ik om mij heen, netjes gedaan.
Aan de andere kant van de rij, voor het altaar, stond pastoor Hak in vol ornaat. In zijn linkerhand een grote zilverkleurige schaal. Ik had geen idee wat er in de schaal zat en wat nou precies de bedoeling van de op handen zijnde ceremonie was. Toen de betekenis en het ritueel in de voorafgaande weken in de klas werd uitgelegd, had ik niet goed op zitten letten.
Mijn aandacht in de lange rij was inmiddels ook aan het verslappen. De afbeeldingen in de kerk en de andere aanwezigen leidde me af van de plechtigheid totdat ik plots oog in oog stond met pastoor Hak.
Het was mijn beurt en ik had geen idee wat de bedoeling was. Nieuwsgierig keek ik in de zilveren schaal van de pastoor. De schaal leek gevuld met een soort chips. Instinctief bewoog ik mijn hand naar de schaal en pakte een ’chippie’ die ik vervolgens in mijn mond stak. In mijn ooghoek zag ik het meisje dat voor mij aan de beurt was geweest, naar rechts afdraaien. Met de smakeloze chips die nauwelijks weg te kauwen was spoedde ik me achter het meisje aan. Plots voelde ik een pijnscheut in mijn linker bovenarm. Pastoor Hak had me stevig bij mijn arm vastgegrepen en trok me gemeen terug naar de voorkant van de rij. ’Ho ho ho’, zei de pastoor ondertussen. ’Dat moet even overnieuw! Zo doen we dat niet hier.’
Ik voelde aan mijn gloeiende bovenarm dat er iets goed mis was gegaan. Wát precies wist ik niet maar voor de zekerheid durfde ik de pastoor niet aan te kijken. ’Hoe heet je jongen?’ klonk het boven me. Ik zei mijn naam die de pastoor direct gebruikte om mij te vragen mijn handjes, met de palmen naar boven gekeerd, op elkaar te leggen. ’Zo doen we dat’, zei hij terwijl hij mijn handen in vroomheid schikte. ’En dan wacht je totdat ik de hostie heb gezegend en ik deze op je hand leg. Dan pas loop je weg en tijdens het weglopen leg je het lichaam van Christus op je tong’. ’Begrepen?’
Ik begreep dit niet maar het leek me beter om instemmend te knikken.
Terwijl pastoor Hak zijn hocus pocus verrichtte bleef ik naar zijn versleten witleren schoenen kijken. Ze staken slordig onder zijn gewaad vandaan. Toen hij de hostie op mijn handen had gelegd, bleef ik voor de zekerheid nog even staan. ’Nu mag je weglopen Dennis.’
Met het kostbare bezit op mijn handen maakte ik me uit de voeten. Bij het weglopen stak ik het lichaam van Christus in mijn mond waar het zich voor lange tijd aan mijn gehemelte hechtte.
Nu stond ik dus opnieuw in de St. Bavokerk van Ursem. Voor mij het kinderkoor ter grote van een flinke schoolklas. De herinneringen aan mijn eerste communie verdwenen direct bij het horen van de eerste langgerekte klanken van het ’Ave Maria’.
Ik bleef wat treuzelen totdat mijn zus me opmerkte en de dirigente van mijn aanwezigheid op de hoogte stelde. De dirigente bleek mevrouw Rus te zijn. Haar dochter zat bij me in de klas en had net zo’n puntig snuitje als haar moeder. Mijn blik schoot langs het koor, op zoek naar het muizige snoetje van mijn klasgenootje. Waren er hier misschien meer klasgenoten?, bedacht ik me en wist niet of ik dat op prijs zou stellen mocht dit inderdaad het geval zijn.
Voordat mijn speurwerk enig resultaat opleverde, kreeg ik een drukwerkje met liedteksten in mijn handen geduwd en werd me een plek op de voorste rij in het koor gewezen. Op twee meter afstand van Mevrouw Rus. ’Zing maar gewoon mee, Dennis,’ zei ze voordat ze aftelde voor opnieuw het ‘Ave Maria’.
Ik vulde mijn longen zodat mijn borst opzwol en zong uit volle borst de eerste langgerekte ’Ave’ mee. Aangemoedigd door de blik van mevrouw Rus schroefde ik het volume op de ’ri’ van Maria, nog iets verder op.
Kennelijk had ik de blik van mevrouw Rus ten onrechte als een aanmoediging opgevat.
Het koor werd stilgelegd.
Ik keek nog even om me heen zoals ik ook wel eens op het voetbalveld deed als ik een overtreding maakte en de scheidsrechter hiervoor affloot. Ik keek dan ’zoekend’ om me heen, alsof ik zeker wist dat er ergens anders op het veld iets moest zijn gebeurd dat het fluitje van de scheidsrechter kon rechtvaardigen. Vervolgens wees ik dan met een vragende blik en mijn twee wijsvingers op mijn borst om even later in ongeloof mijn armen te spreiden. Je kon me zo aan het kruis nagelen.
Nu vertelde mijn zoekende blik me dat het koor vanwege mij stilgelegd werd.
Voordat ik het wist draaide mevrouw Rus me aan mijn schouders om en dirigeerde me naar de achterste rij van het koor. ’Je zingt zó enthousiast Dennis, dat je beter hier kunt gaan staan,’ was haar toelichting. Zelf kreeg ik het gevoel dat ze me een beetje verstopte. Vanwaar ik nu stond zag ik de dirigente niet meer zo goed maar hoorde haar zeggen: ’Die doen we nog even over vanaf het begin, Ja? Probeer het volume gelijkmatig te houden jongens.’
Er werd opnieuw afgeteld.
Mijn logica vertelde me ondertussen dat ik het volume nog iets verder moest opschroeven gezien mijn nieuwe positie in het koor. De afstand tot het luisterende publiek in de kerkbanken was immers toegenomen dus om goed gehoord te worden moest ik harder zingen.
Na de vier tellen van mevrouw Rus zette ik zo hard in dat het meisje naast me haast omviel van de schrik. Dat hoorde ik haar beduusd fluisteren nadat de boel opnieuw werd stilgelegd. Dit keer kwamen we niet verder dan ’Ave’. Althans het koor kwam niet verder dan ’Ave’. Om een beetje volume te produceren kneep ik mijn ogen zo hard dicht dat ik niet in de gaten had dat mevrouw Rus het sein gaf te stoppen. Het ’Maria’ nam ik derhalve geheel in mijn eentje voor mijn rekening. Mijn eerste, en wat al snel bleek, laatste solozang.
Het complete koor keek eerst naar mij en toen vol verwachting naar mevrouw Rus die zich al naar me toe bewoog. ’Dankjewel Dennis, voor je interesse, maar het lijkt me beter als je ons even laat repeteren. Misschien kan je naar meneer pastoor toe gaan. Hij zit in de sacristie en wil je vast wel een rondleiding door de kerk geven.’
Besluiteloos bleef ik staan. Hopend op nog een kans.
’Ga maar even naar ’m toe. Dáár die grote deur. Daar moet je even op kloppen,’ drong mevrouw Rus aan terwijl ze naar een bruin gelakte deur wees naast het koor. Opnieuw kwam ze naar me toe en duwde me de eerste meter de juiste richting in.
De dirigente leek opgelucht toen ze merkte dat ik mijn weg naar de zware deur zelfstandig vervolgde. Nog snel plukte ze het stapeltje liedteksten uit mijn handen.
Terwijl achter mij opnieuw werd afgeteld, klopte ik in hetzelfde ritme op de sacristiedeur. Ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik wist niet wat een sacristie was, ik wist niet of ik een rondleiding door de kerk wel zo op prijs stelde en ik besefte ineens dat weldra pastoor Hak de deur voor me zou openen. Die man van mijn eerste communie. Wrijvend over mijn linker bovenarm stond ik te hopen dat de deur gesloten bleef.
Een reactie bleef uit dus ik zag mijn kans schoon rechtsomkeert te maken richting uitgang kerk. Juist op dat moment opende pastor Hak de deur. Haastig stond hij zijn witte werkkleding te schikken.
Ondanks onze eerdere ontmoeting herkende ik alleen het lange gewaad van de pastoor. De man in het immense kledingstuk was mij vreemd. Toen hij zijn zwarte hoornen bril, na stevig poetsen, opzette was zijn vermomming compleet. Ook nu bleef herkenning uit en dit maakte me onzeker.
Pastoor Hak brak het ijs en vroeg mij waar ik voor kwam. ’Ik moest naar u toe van mevrouw Rus,’ en wees in de richting van het koor. ’Voor een rondleiding,’ voegde ik eraan toe. Meer wist ik ook niet.
Even zag ik een aarzeling bij de pastoor maar toen stapte hij doelbewust de drempel over en sloot de deur van de sacristie achter zich.
’Goed zo!’ zei hij ondertussen.
’Volg me maar, dan beginnen we hier bij het grote wandkleed.’
Ik deed wat me gevraagd werd en posteerde me naast de pastoor met goed zicht op het wandkleed. Het bleek om een bijbels tafereel te gaan, of iets met kruistochten, ik weet het niet meer. Ik hoorde meneer pastoor het verhaal wel vertellen maar ik luisterde niet. Voor het wandkleed hingen namelijk twee enorme zwaarden. Ze hingen gekruist voor het kleed. Het waren immense zwaarden en ze leken echt oud. Met roest enzo. Ik zag dat er bij een van de zwaarden zelfs kleine stukjes van de scherpe kant af waren en bedacht me dat er misschien wel echt iemand mee in de pan gehakt was.
Het verhaal leek een lang verhaal te worden. Ik hoorde iets over Teutonische ridders maar dat weerhield me er niet van om mijn hand naar een van de zwaarden te bewegen. Zonder nadenken pakte ik de greep van het zwaard. Heel even voelde ik het gewicht van eeuwenoude strijd. Toen donderde met een hels kabaal het hele wandkleed inclusief de twee enorme zwaarden op de harde kerkvloer. Van schrik stopte het kinderkoor met zingen. Aan de grond genageld en met mijn handen over mijn oren, keek ik door mijn oogharen naar de pastoor. Even was het helemaal stil in de kerk. Vredig was niet het juiste woord voor deze stilte. Ik moest opeens heel nodig plassen.
Voor de derde keer in korte tijd voelde ik twee handen die van achteren tegen mijn schouders duwden. Nu was het meneer pastoor die me op weg hielp. Dit keer de kerk uit.
