Muzikaal gezien zijn we ons aan het voorbereiden op het optreden van 7 december in de P60 in Amstelveen. We delen die avond het podium met de bands Blind Summit en Some Weird Sin, bands die net als wij worden ondergebracht in het ho(e)kje van de alternatieve rock. De avond staat op de site van P60 geprogrammeerd als ‘Local The Night’ en heeft de ondertitel Lokale talenten stelen de show! meegekregen. Op dat laatste zijn we dus intensief aan het oefenen. Zo zetten Rick en Harold in de oefenruimte zo nu en dan al een voet op de monitor terwijl ze woest om zich heen kijken alsof ze in de zaal op zoek zijn naar degene die zojuist het gore lef had om kwaad te spreken over hun beider moeders. Soms lukt dat aardig. Ik probeer zo nu en dan mijn drumstokje tussen mijn vingers te laten molenwieken. Dat gaat overigens een heel stuk minder.
Fijnste van alles is wel dat we 7 december voor het eerst een volledige set kunnen spelen. Bovendien hoeven we niet, zoals bij de popprijs in Sassenheim, haast te maken omdat we gebonden zijn aan een beperkte tijd van spelen. Dat maakt het bij voorbaat een stuk leuker en relaxter; het besef dat je bij een lostrillende hihat de boel tussen de nummers op je gemak weer kunt vastdraaien…. Heerlijk!
We hebben nog twee oefensessies te gaan voor het volgende optreden. Komende woensdag zullen we de definitieve setlist gaan bepalen. De hamvraag? Doen we een cover of houden we het louter bij eigen werk? En zo ja, welke cover gaat het worden? Laten we er een prijsvraagje van maken. Degene die het juiste antwoord op de hamvraag weet, krijgt een greep uit de KOLBAK merchandise. Moet je dus wel even komen kijken de 7e! Anders ben je af. En wie weet zie je mij nog soepeltjes molenwieken achter het drumstel, of zie je Rick en Harold voorover leunend met een voet op de monitor! Met een beetje mazzel….
Wat ik je in ieder geval kan beloven is goede muziek die intens en vol overgave wordt gespeeld door drie muzikanten die nergens liever staan dan met elkaar op een podium.
Zoals drie weken geleden op het podium van Fascinus in Sassenheim. Luister hieronder naar de afsluiter van die avond: I Make You.
Tot 7 december in Amstelveen!
foto: Lois Fenne
Album van vandaag: Ron Sexsmith – The Last Rider
Vandaag het bericht dat Hans Vermeulen is overleden. Niet iemand die wereldberoemd is in Nederland maar voor muziekliefhebbers zeker geen onbekende naam. Hans Vermeulen was de man achter Sandy Coast. Hij schreef hits als I See Your Face Again, Capital Punishment en True Love That’s a Wonder. In de jaren zeventig ging de groep uit elkaar, om begin jaren tachtig weer een comeback te maken. Dat is het moment dat ik zelf in het verhaal stap. 1981, ik ben dan 8 jaar en dol op muziek. Mijn eerste plaat moest ik toen nog kopen maar de platen van mijn vader en moeder (Jim Reeves, Gene Pitney en Deep Purple) draaide ik al grijs. Ik was toen ook al druk in de weer met de bandrecorder van mijn vader (AKAI) én met z’n cassettedeck.
De kast met audioapparatuur stond open. Tussen de twee openslaande kastdeuren lag ik languit met mijn buik op de harde vloer. Geconcentreerd lag ik te timen om een zo ‘schoon mogelijke’ opname te maken. Bij het laatste woord van de DJ snel op REC drukken. Vlak voor de afkondiging, uitstellen uitstellen…, snel weer op PAUSE drukken. Het was een sport.
Dat jaar scoorde Sandy Coast met The Eyes of Jenny sinds lange tijd weer een hit. Een hit die ik met de REC-knop van mijn vaders cassettedeck wist te stelen uit de woorden van de DJ. Jarenlang heb ik het nummer gekoesterd op een Maxell XLII cassettebandje.
Een herinnering met een soundtrack die ik koester.
–
Album van vandaag: Angel Olsen – Phases
Vandaag met KOLBAK de oefenruimte in om voornamelijk de nummers die we, in aanloop naar het optreden in Sassenheim, tijdelijk op het tweede plan hadden geparkeerd, opnieuw in te studeren. Vooralsnog zijn dat er een stuk of 8. Twee ervan hebben nog iets extra’s nodig en dat werd vanavond opnieuw duidelijk. Een beetje schaven links en rechts, een partijtje net iets anders spelen; een beetje trial and error. Het is dan ook maar goed dat de oefensessies opgenomen worden. Voor mij geldt dat ik een nummer nooit tweemaal exact hetzelfde speel. Die opnames helpen dan enorm om de juiste groove of ‘drum fill’ uit zo’n oefensessie te pikken om die vervolgens te behouden in de definitieve podiumversie. Zo zoek, én vang ik de ‘perongelukte perfectie’.
–
Album van vandaag: Guided By Voices – How Do You Spell Heaven
Vandaag zit er niet veel muziek in de dag. Vanmorgen moest ik heel kort even bijkomen van gisteravond. Ik had met twee vrienden afgesproken in Café De Wetering in Amsterdam. Als ik (zoals de Belgen zeggen) op café ga, dan steevast op de brommer (mét KOLBAK sticker!!). Het bijkomen had niet zozeer met overmatig drankgebruik o.i.d. te maken, nee, dat had te maken met de kou. Juist gisteren, die ene avond dat ik moet brommeren, laaide de geruchten over nachtelijke vorst op. En het bleken méér dan alleen maar geruchten! Het was zoals wij dat in Noord Holland zeggen ‘bok-koud’. Mijn voorzorgsmaatregelen bestonden uit het aantrekken van een regenbroek over mijn spijkerbroek (zonder dat het regende), mijn Tenson Himalaya winterjas en handschoenen. Deze laatsten bleken nog nat te zijn. In het compartiment onder mijn zadel waren ze sinds de laatste rit nog niet aan drogen toegekomen. Ik trok ze toch maar aan…
Dat heb ik geweten! Kouwe fikken man! De rest viel de heenweg nog wel mee. Ik vertrok om een uur of 19:00 dus de temperatuur was nog niet helemaal tot het nulpunt gezakt. Ritchie Blackmore’s Rainbow (Memories in Rock – Live in Germany) speelden mijn helm vol. Hierdoor vergat ik zo nu en dan de kou in mijn vingers.
In Café De Wetering stond naar mijn weten geen muziek op. Of het moet bij een heel laag volume zijn geweest. Het was geen gemis want het café deed me voorkomen als een babbelcafé. De uitbater verontschuldigde zich bij binnenkomst voor het niet branden van de open haard: “Één dag in het jaar is het windstil, vandaag dus, en dan komt de wijkagent altijd zijn gezicht om de hoek steken met de mededeling even een keertje de open haard te laten voor wat ie is, om overlast in de buurt voor te zijn. Nou! Dat doen we dan maar!”
We kropen in het hoekje bij de bar en babbelden de avond vol.
Rond middernacht gingen we ieder zijns weegs. Ik kroop weer in mijn Himalayapak en verfoeide het feit dat ik de handschoenen zonder na te denken opnieuw in het compartiment onder het zadel van mijn bromfiets had gedaan. Ik had ze beter even in het café te drogen gelegd op de kachel, bedacht ik me te laat. Met klamme klauwen kroop ik op mijn KOLBAK brommer. Ritchie Blackmore speelde het intro van Deep Purple’s ‘Highway Star’.
Drie kwartier later kroop ik mijn bed in met ijsklompen aan handen en voeten. Een uur later bereikte ik een aanvaardbare temperatuur om de slaap eindelijk te vatten. Ritchie Blackmore hoor ik in mijn hoofd nog net de eerste akkoorden aanslaan van ‘Black Night’…..
–
Album van vandaag: Wild And Reckless – Blitzen Trapper
