Deze column werd door de redactie van de krant Metro gekozen als beste lezerscolumn en verscheen in de krant op 16 maart.
Zoals iedere zichzelf respecterende supermarkt, doet ook onze buurtsuper aan spaaracties. Na iedere boodschap word ik vriendelijk gevraagd of ik behoefte heb aan zegeltjes.
Ondanks de zeer Hollandse traditie van het zegeltjes sparen, word ik telkens weer overvallen door deze vraag. Ik ben er maar hoogst zelden op voorbereid. Ook nu niet, bij het afrekenen van een stuk belegen kaas en twee pakken melk.
Nadat de zegeltjesvraag tot me doordringt, schiet mijn blik van poster naar videodisplay en weer terug. Ik ben naarstig op zoek naar een reclame-uiting die verraadt welke spaaractie er deze week actueel is.
Ik vind geen enkele houvast.
De kassajuffrouw herkent de vertwijfeling en schiet professioneel te hulp. ’U kunt sparen voor stíckies,’ zegt ze.
Door deze woorden neemt bij mij de verwarring toe. In een reflex kijk ik achterom naar de tabaksbalie om te kijken of ik daar een glas of pot zie met voorgedraaide joints, zoals ik die wel eens heb zien staan bij coffeeshops, lang geleden in mijn studententijd.
Vrijwel tegelijkertijd word ik me bewust van de onmogelijkheid van deze spaaractie en draai me weer, met vragende blik, terug naar de kassajuffrouw. ’Spekkies,’ hoor ik haar nu tot mijn grote opluchting zeggen.
Dat klinkt een stuk onschuldiger.
Ik antwoord de caissière dat ik geen spekjes lust, dus de spaarzegels met alle liefde aan de vrouw achter mij in de rij wil schenken (de vrouw heeft namelijk iets weg van een moeder met kinderen die dol zijn op spekjes). Even kijk ik met een tevreden glimlach naar de vermeende moeder.
’Nee, STEKKIES!’ brult de kassajuffrouw nu van opzij. Ik durf haar niet goed aan te kijken en hou daarom mijn blik gericht op de vrouw achter me in de rij.
’Plantjes,’ souffleert deze bemoederend.
’Ah, stekkies!’ zeg ik, en mompel er ’plantjes’ achteraan. Nu ik mijn gedachtes weer op een rij heb, draai ik me een halve slag om naar de caissière en zeg:
’Ja, doet u maar!’
Weigeren lijkt me na al deze misverstanden ineens heel ongepast.
De kassajuffrouw scheurt een zegeltje van het rolletje uit haar kassa en geeft me deze samen met de kassabon.
Bij het aanpakken waait het zegeltje als een herfstblaadje op de grond. Het kost me enige moeite het kleinood op te rapen. Ik kan geen blikken meer dulden en loop zonder omkijken de winkel uit.
Ik durf niet om een spaarkaart te vragen.
De Fransen hebben een verbod ingevoerd op de opvoedkundige of ’corrigerende’ tik. Wat ik niet wist is dat een soortgelijke wet in Nederland al sinds 2007 bestaat. Is dit verbod nu goed of slecht?
Als er wordt gesproken over een corrigerende tik of pedagogische tik, ben ik geneigd het positieve ervan in te zien. Zowel corrigeren als pedagogie associeer ik (ik ben docent) direct met een leerproces; dus positief. Kiest men voor woorden als ’lijfstraffen’ of ’slaan’, klinkt het ineens veel negatiever. En zodra tegenstanders het woord ’mishandeling’ in de mond nemen, ben je als voorstander kansloos in het debat; dus verbieden maar!
Een veelgehoord argument van de tegenstanders is dat de corrigerende tik niet meer ’van deze tijd’ is. Dit roept alleen maar meer vragen op. In wat voor tijd leven we eigenlijk? En vraagt deze tijd niet juist om een corrigerende tik? Als ik de ’ja, maar-cultuur’ van mijn leerlingen (en in toenemende mate hun ouders) moet zien als iets van deze tijd, dan weet ik het wel. Ik zou pleiten voor een generale corrigerende tik.
Enkele weken geleden werd ik door mijn buurman gevraagd ’op te treden’ tegen de overlast die hij ondervond van zijn kleinzoontje. Het zit namelijk zo. Onze garage grenst aan de tuin van mijn buurman en heeft een metalen kanteldeur, u weet wel, zo’n garagedeur die prima dienst doet als voetbaldoel. Luidruchtig zijn ze wel die metalen garagedeurdoelen. Scoren bezorgt mijn buurman geluidsoverlast. Probleem is, zijn kleinzoon wil niet luisteren. Nu heeft hij zijn kleinzoon dus verteld dat ik boos was komen klagen over het gebruik van mijn garagedeur als schietschijf. De volgende keer, zo drukte mijn buurman zijn kleinzoon op het hart, zou ’de schoolmeester’, zoals hij me noemt, de bal afpakken. Dat moest zijn kleinzoon leren!
Nu was mijn buurman niet helemaal zeker of mijn verzonnen boosheid indruk had gemaakt op zijn kleinzoon dus kwam hij me vragen of ik de volgende keer als er tegen de garagedeur werd gevoetbald even overdreven boos wilde optreden. ’Vreemde ogen dwingen’, beargumenteerde hij. Ik moest de bal maar afpakken en bij me houden. Als ik wilde, mocht ik de jongen ook wel een draai om z’n oren verkopen. Dat zou hem leren.
Een corrigerende tik dus.
Zou mijn buurman in tegenstelling tot mij wél op de hoogte zijn geweest van het wettelijke verbod op de corrigerende tik? De tik aan mij uitbesteden betekent immers dat hij gevrijwaard is voor vervolging. Of is het beramen van een corrigerende tik ook strafbaar?
(Column eerder verschenen op metronieuws.nl)
Nep-nieuws beheerst nog steeds het nieuws. Als ik de berichten mag geloven schijnt het overal om ons heen te bestaan. Sylvana demonstreerde voor het gemak bij Pauw even hoe het is om er in te tuinen.
Gisteren hoorde ik iemand op de radio zeggen dat wij, de consumenten van het nieuws, in eerste instantie altijd geneigd zijn nieuwsberichten voor waar aan te nemen. Daar hebben we immers al jarenlange ervaring mee dus dat gaat ons het makkelijkst af, zo verklaarde de man.
We moeten ermee leren leven vrees ik want nep is zo langzamerhand het nieuwe echt aan het worden.
Zo is er de afgelopen weken een enorme online handel in nep-merkkleding opgerold. Deze werd massaal aangeboden op sociale media, u weet wel, de Facebooks en Instagrams waar we met al onze honderden nep-vrienden op zitten om elkaar te overtuigen van ons nep-geluk. De eeuwenoude Mixteekse schedel in het Museum voor Volkenkunde in Leiden. Nep. Ambassades in Ghana. Nep.
Nep-azc’ers, nep-slachtoffers van de aanslagen in Parijs, nep-zwarte pieten, je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat echt.
’Echt’ begint op zijn beurt enorm aan terrein te verliezen. Heeft u Mark Rutte ooit echt zien lachen? Ik geloof het niet. Echte scharrelkippen, bestaan die? Echt Hema?
Maar waar gaat het nu eigenlijk echt om? Het gaat natuurlijk om vertrouwen. En dat vertrouwen wordt steeds meer op de proef gesteld omdat we niet meer goed weten wat echt is en wat nep. Vertrouwen in de politiek verdwijnt snel in de westerse wereld. Zie de verkiezingen in de V.S. en de peilingen hier (al mogen we peilingen ook niet meer vertrouwen). Vertrouwen in de media zijn we ook aan het opzeggen.
Jan Terlouw verwoordde ons gebrek aan vertrouwen zeer treffend in DWDD maar werd vervolgens direct zelf gewantrouwd.
Bij ons in de wijk is het touwtje uit de brievenbus vervangen door een extra slot en een buurt-Whattsapp. De Whattsapp-groep is in het leven geroepen om onraad in de buurt vroegtijdig te signaleren. ’Er rijdt nu al voor de tweede keer een zilveren mazda stapvoets door de straat. De bestuurder heeft zijn raam open en kijkt overal naar binnen. Even in de gaten houden!’, was een van de eerste berichten die in de app verscheen. Ik heb de groep direct verlaten.
Ik had er geen vertrouwen in.
(Column eerder verschenen op metronieuws.nl)
Vandaag schrijf ik mijn column terwijl ik heerlijk in het zonnetje zit. In de tuin. Ik heb net boodschappen gedaan in Leimuiden. Voor het eerst weer eens op de fiets. Ik moest de banden wel even oppompen voor vertrek.
Bij de keurslager was het gezellig druk. Je zou haast vergeten dat de vleessector er afgelopen week van langs kreeg van de Onderzoeksraad! Veel klanten waren net als ik op de fiets.
Op het pleintje, in het zonnetje, stonden een aantal kinderen van de hockeyclub Alkemade. Ze hadden een klein hockeyveldje nagemaakt met een heus doel. Zo nu en dan klonk er een harde tik als het hockeyballetje de achterkant van het doel trof. Goal! Enthousiaste vrijwilligers stonden te flyeren namens de hockeyclub. Geen verkiezingen dit keer maar gewoon een uitnodiging aan de jeugd om een aantal proeftrainingen mee te doen, in de hoop het ledental te zien groeien. Ze hadden er een prachtige dag voor uitgekozen.
Ook de bakker pakte uit. Er stond een stalletje voor de deur waar je lekker mocht proeven van brood, belegd met kaas uit de regio. Voor het stalletje stonden een aantal mensen ontspannen te kletsen.
In de supermarkt stond een palet schoonmaakazijn. Diverse klanten sloegen de flessen massaal in. Er werd gesproken over het mooie weer en het voornemen om met de schoonmaakazijn het tuinpad schoon te spuiten. Volgens de dames is het middel er uitermate geschikt voor. Gezien het aantal flessen op voorraad, wist de manager van de supermarkt dit ook. Keurig op ingespeeld.
De jas had ik thuisgelaten dus in T-shirt reed ik weer terug naar huis. Er werd een auto gewassen. Narcissen en hyacinten bloeiden langs de kant van de weg. Buurman liet de hondjes uit.
We zijn er allemaal aan toe.
Een zorgeloze lente.
(Deze column verscheen op 02-04-2014 in Het Witte Weekblad Kaag en Braassem)
