Zoals je vandaag wel hebt gelezen in het nieuws, is WhatsApp overgenomen voor een belachelijk bedrag van 13 miljard euro. Koper is Mark Zuckerberg oftewel Facebook. Een poosje geleden was de overname van Instagram door datzelfde Facebook reden voor mij om met Instagram te stoppen (daar baalde jij nog zo van). Ook Facebook zelf heb ik jarenlang gemeden maar zie ik, met de nodige reserve, sinds kort als springplank voor schrijfsels als deze. Via Facebook komen best veel andere mensen op mijn ikschrijfhetje-blog terecht. Dat maakt Facebook een mooi middel. Ondanks dat maak ik me wel zorgen om mijn privacy. Jij niet? Als je het ‘Big Data’-dossier van VPRO’s Tegenlicht hebt gezien (zo niet, begin met de documentaire http://tegenlicht.vpro.nl/afleveringen/2013-2014/persoonlijke-data.html), dan deel je wellicht mijn zorg. De overname vandaag van WhatsApp bevestigd het idee dat ‘Big Data’ gigantisch veel geld waard is. Maar als al jouw en mijn persoonlijke data zó veel geld waard is, moeten we dat dan maar gedachteloos weggeven aan de Mark Zuckerbergs van deze wereld? Ben je niet zelf eigenaar van je data, Joost?
Dus voor mij komt er vandaag ook een einde aan het gebruik van WhatsApp. Natuurlijk is het naïef te denken dat door te stoppen met Instagram en WhatsApp mijn privacy is gewaarborgd, maar er zijn alternatieven die wél rekening houden met onze privacy. Een mooi alternatief voor WhatsApp is bijvoorbeeld Telegram. Werkt exact hetzelfde als WhatsApp maar respecteert de privacy van haar gebruikers (data wordt versleuteld en gewist). Meer info op Telegram.org! Ik heb je via sms een uitnodiging gestuurd om de App ook te downloaden.
Lastig is natuurlijk dat er zoveel van onze vrienden en kennissen op WhatsApp zitten. Toch wil ik je vragen de Telegram App te downloaden (gratis) en een paar andere vrienden te vragen hetzelfde te doen. Het is een kleine moeite en je krijgt er een stukje privacy voor terug! (en je weet vandaag hoeveel die waard is)
Natuurlijk is er de dooddoener: “Denno, wil je écht privacy, dan moet je je iPad en Iphone helemaal de deur uit doen, en óók stoppen met Twitter en Facebook”. Natuurlijk, Joost! Helemaal mee eens. Dat is echter niet wat ik wil maar waar het kán pas ik mijn gedrag graag aan.
Wil je me een WhatsApp-je sturen, Joost, dan kan dat vandaag nog. Daarna ben ik te vinden op Telegram.
Groetjes, Denno
Het heeft 40 jaar geduurd maar nu ben ik er dan eindelijk achter. Het is van het allergrootste belang in bezit te zijn van een goede stoel. Ik voel me heerlijk! Geen betere plek ter ontspanning dan in mijn nieuwe stoel. Jij, Joost, kenner van meubelen, weet ongetwijfeld al zeer lange tijd alles over nut en noodzaak van een goede zit. Toch heb je nooit de moeite genomen me er op te wijzen. Ik neem het je kwalijk. 40 jaar lang was het, achteraf bezien, behelpen. Afgelopen zaterdagmorgen omstreeks 10 uur is mijn leven echter voorgoed verandert. Ten goede.
Die ochtend had ik een afspraak met Marianne uit Baarn. Marianne had, wegens een herschikking van het interieur, een lederen stoel met dito hocker op marktplaats te koop gezet. Een redelijk strak en klassiek model. Zwart leer met chromen onderstel. De vraagprijs was me wat te dolletjes maar deze wist ik op charmante en humoristische wijze te halveren waardoor de weg werd vrijgemaakt voor een afspraak.
Te Baarn aangekomen (uitermate fraaie plaats met onbeschrijflijk mooie huizen) moest ik op zoek naar een pin-apparaat. Ik passeerde een man met hond en vroeg hem naar het dichtstbijzijnde bankfiliaal. De man wees me de Rabobank iets verder in het dorp. Na enkele reusachtige landhuizen te zijn gepasseerd, trof ik aan mijn linkerzijde voornoemde pin-automaat. Na het pinnen spoedde ik mij terug naar de Willem Pijperlaan (vernoemd naar de begin twintigste eeuwse componist uit Zeist) en belde aan bij het huis van Marianne. De deur werd stevig opengetrokken en Marianne stond met gestrekte arm, bood me haar hand aan, en zei „Jij bent Dennis”. Mij geen andere keus latend dan te antwoorden met de woorden „En jij bent Marianne!”. Ik schudde haar hand.
Marianne trok me met een brede glimlach naar binnen. Ze bleek een vrouw van gepensioneerde leeftijd. Haar haren frivool geverfd. Een mix van rood en grijs waarmee ze poogde vlotheid en klasse te combineren. Een wijdvallende sjaal zorgde er voor dat de balans definitief doorsloeg naar de vlotte kant.
Ik kreeg al snel de indruk dat het leven van Marianne zich op meer vlakken op grensgebieden afspeelt. Baarn is op en top chique maar Marianne woont in een jaren ’70 rijtjeshuis nét achter de imposante hoofdstraat met haar landhuizen. Van het blok rijtjeshuizen woont ze dan weer wél in het ruime hoekhuis met de grote tuin rondom. Het interieur is hoofdzakelijk klassiek maar ook daarin wordt balans gezocht met hier en daar een ’stukje’ moderne kunst.
Vanuit de open keuken keek ik naar de aanbouw (serre, modern). Een leestafel nam een groot deel van deze serre in beslag. Aan de tafel zat de man die me zojuist de pinautomaat had gewezen. Voor zich uitgespreid de dikke zaterdageditie van De Telegraaf (noch klassiek, noch modern). Van de hond geen enkel spoor.
Het weerzien met de man was hartelijk. Hij (géén naam, géén hand) vertelde me vanachter de tafel dat hij bij het uitlaten van de hond al het idee had gehad dat ik vanwege de mogelijke aankoop van hún stoel op zoek was naar de pinautomaat.
Marianne wees me, nu zakelijk (genoeg frivoliteit voor een zaterdagmorgen), op de stoel die ze vanmorgen met haar man van zolder had gehaald. Ze hadden hem midden in de woonkamer gezet. Dit maakte nauwkeurige inspectie mogelijk.
Ik aarzelde niet en ging direct zitten. Marianne benadrukte de goede staat van de stoel. Ze hadden hem immers ook weinig gebruikt zei Marianne. Ze wapperde hierbij met haar handen alsof ze voor een schildersezel de maat van het te schilderen object stond te nemen.
’Hij komt nog van Isassi’, zei ze, en overhandigde me de factuur die ze speciaal voor de verkoop uit de boekhoudkundige map van 2008 had gehaald.
Nu was het de beurt aan de man om de verkoop definitief te beklinken. Vanachter de dikke Telegraaf vandaan gekomen, begon hij me de techniek van de stoel te demonstreren; kennelijk een onderdeel van de verkoop die hij Marianne niet toevertrouwde. ‘Techniek is immers niets voor vrouwen’, moet hij hebben gedacht (klassiek).
Leuning en hoofdsteun konden naar believen kantelen om de perfecte zit te creëren, aldus zijn bijdrage. De man vertrok weer naar de leestafel. Nergens een spoor van de hond.
Ik was er inmiddels wel een beetje klaar mee. Ik had namelijk mijn huiswerk allang gedaan. mijn collega heeft dezelfde stoel. Geen twee weken eerder had ik er nog heerlijk in gezeten terwijl deze collega zich zuchtend in een Sinterklaaskostuum hees.
Ik wilde de stoel heel graag hebben en gaf Marianne het afgesproken bedrag. Ik beende met de stoel uit de modern klassieke hoekwoning weg. Uit het niets verscheen de man om me behulpzaam de hocker na te dragen. We namen afscheid. Marianne zwaaiend in de deuropening.
Ook nu geen enkel spoor van de hond.
Verder alles goed.
