Woensdagavond besloten Niekie en ik de Elfstedentocht te gaan fietsen. De weersverwachtingen waren subtropisch, de reiskriebels chronisch en de tijd was voorhanden. Drie dagen om 235 km door Friesland te fietsen. Een mooie gelegenheid om onze nieuwe tent (Helsport Camp 3), stoeltjes (Helinox Ground Chair) en slaapmatten (Exped Synmat 7 LW UL) te testen. Van onze reis met geleende spullen naar de Middellandse Zee waren er voor ons twee upgrades waarvan we zeker wisten dat we die wilden doorvoeren voor ons volgende fietsavontuur.
De eerste en belangrijkste upgrade betrof de slaapmatjes. We hadden naar Zuid Frankrijk zes weken onze ruggen gepijnigd aan twee selfinflatable therm-a-rest slaapmatjes die te dun waren voor een comfortabele nachtrust. Dat kon en moest beter. Onze keuze is gevallen op de lichtgewicht matjes van Exped. Veel fietsers hebben goede ervaringen met deze matten. De tweede upgrade zijn de stoeltjes van Helinox. De stoeltjes die we eerder leenden waren louter ruggensteuntjes voor in het gras. In de praktijk gebruikten we deze zelden omdat het zitcomfort nihil is en je, qua stabiliteit, beter tegen een boom kunt gaan zitten. De tent is niet zozeer een upgrade als het om comfort of gemak gaat. Echter wel als het om gewicht gaat. De Helsport is een paar kilo lichter dan de Exped tent van twee jaar geleden.
Voor het mini-avontuur in Friesland vulden we vier achtertassen en een stuurtas. Meer hadden we niet nodig. Als startpunt kozen we Oudemirdum omdat hier de ouders van Niekie met hun caravan op Camping De Waps staan.
Met beide fietsen achterin de auto reden we donderdagmorgen richting Oudemirdum. Ik had de route als gpx-download in de Garmin gezet zodat we tijdens het fietsen zicht op de koers konden houden. Om een uur of tien zaten we, klaar voor de rit, aan een bakkie in de voortent. We legden onze plannen voor aan Niekie’s ouders. We zouden ongeveer drie keer 80 kilometer gaan fietsen over de elfstedentocht route en na iedere 80 km keken we uit naar een camping voor de nacht. Ze konden ons dus zaterdag weer verwachten. Meer planning was niet nodig. Wij mochten bij terugkomst rekenen op een barbecue.
Het was iets na elf uur dat we bij Camping De Waps vertrokken richting Stavoren. We hebben elkaar die eerste kilometers wel 5 keer een high five gegeven want wat was het lekker weer en wat fietsten we heerlijk! Na Stavoren stopten we direct met high five-en want de wind die we schuin in de rug hadden, werd nu een forse tegenwind. Niek kroop in mijn kielzog en het was stampen geblazen.
Rond lunchtijd waren we in het prachtige Hindeloopen. We waren er al eens met de boot door gevaren wat op zich nog mooiere plaatjes opleverden maar met de fiets is Hindeloopen ook prachtig. Op een zonovergoten terras bij de haven aten we een broodje en vulden onze bidons voor opnieuw een fors stuk tegenwind naar Workum en Bolsward.
We waren iets voorbij Franeker toen de kilometerteller de 80 passeerde. Het moment dat we moesten gaan uitkijken naar een camping. Niet veel later zagen we op de verkeersborden Camping ‘It Kattegat’ verschijnen. Genoeg reden voor opnieuw een high five.
We hadden al wat boodschapjes gedaan in Franeker (aspergesoep, stokbrood en kaas) dus na het opzetten van de tent (fluitje van een cent) en het vullen van de slaapmatjes (even wennen met dat blaaskussen!) konden we tegen 18:00 uur dineren. Het enige dat ik miste was een lekker koud biertje!
De (vrijwillige) beheerder van de minicamping in Ried kwam ons inschrijven en kon ons vertellen dat er geen supermarkt in Ried was. Ook geen café. Er was wel een bakker maar die ging ’s morgens om half 9 pas open. Het was voor ons prima. Moe, voldaan en verzadigd zaten we te genieten van de vroege avond. Er passeerde een goed gesoigneerde man (haren in een staart en grote grijze baard met puntjes aan de snor). Hij zag onze voldane blikken en glimlachte om vervolgens de dag en het weer te prijzen. Wij deden dat op onze beurt ook en ik voegde eraan toe dat een koud biertje het enige was dat er nog aan ontbrak. Hierop hield de man zijn pas in en draaide zich een kwartslag naar ons toe. Hij stak zijn wijsvinger in de lucht en kwam nu naar onze campingtafel toe gelopen. Ondertussen trok hij het rechterpand van zijn jas open en toverde met zijn linkerhand een halve literblik bier tevoorschijn. Hij zette het blik met een ‘asjeblieft’ op tafel en vervolgde zijn weg.
Goddelijk!
Het was niet druk op de camping. De twee trekkershutjes bleven leeg en op het veldje naast ons stond een camper. Bij de aanlegsteiger iets verderop was een gezelschap aangemeerd dat dol bleek op het luidkeels meezingen met Hollandse Schlagers. Hun drie honden deelden deze hobby met het nodige fanatisme. Op de kaatsbaan verderop werd een training gegeven aan een groepje kinderen.
Moe maar voldaan besloten we vroeg de tent in te duiken. Niek was direct vertrokken maar ik had moeite de slaap te vatten. De slaapmatjes liggen heerlijk (wel luidruchtig bij draaien en keren) maar het bleek voor mij toch weer even wennen zo in een tentje. Ik heb het half 2 zien worden maar sliep vervolgens tot een uur of 7 als een baby.
Na het opstaan hadden we de natte tent (condens en regen) vlot ingepakt en stonden in dubio om te vertrekken of nog even te wachten op de bakker in Ried. Terwijl we de bidons stonden te vullen passeerde er een dame met haar hond. Ik vroeg haar naar de betreffende bakker. Ze wist ons te vertellen dat deze niet om half 9 maar om half 10 open ging. We vertrokken onmiddellijk en zette koers richting Berlicum.
In Berlicum aangekomen, stopten we voor een ontbijt bij de plaatselijke bakker. De bakker zelf stond voor de winkel zijn bakkersbus te vullen met vers brood en croissants. Terwijl ik mijn fiets op slot zet zie ik een reuzecroissant op de grond liggen. De bakker was ‘m verloren. Ik wees hem op de gevallen croissant. Snel pakte de bakker het lekkernij, wreef het zand van de croissant aan zijn T-shirt en legde ‘m in de bus. “Had ik dat geweten, dan had ik niets gezegd”, flapte ik er lachend uit. De Bakker moest even denken maar haalde vervolgens de croissant weer tevoorschijn en gaf ‘m aan mij. De dag was goed begonnen.
De bakkersvrouw in de winkel moest nog twee klanten helpen voor ze onze bestelling kwam opnemen. We waren in het koffiehoekje van de bakkerij gaan zitten. We bestelden twee cappuccino een croissant en een hartig broodje. Alles warm. De bakkersvrouw ging aan de slag. Het croissantje en het hartige broodje kwamen uit de winkel. Het oventje stond achter de winkel de koffie in het koffiehoekje. De vrouw liep van het een naar het ander en weer terug enz. Ondertussen bleven er maar klanten binnenkomen. Het winkeltje raakte vol. De wachtende Friezen waren al snel met elkaar in gesprek (voor ons niet te verstaan). Er werd gelachen dat het een aard had. Niek en ik voelde ons enigszins opgelaten door onze tijdrovende bestelling. Dit werd allengs minder naarmate de stemming in het winkeltje toenam. Het was berengezellig! Uiteindelijk waren we voorzien van koffie en ontbijt toen de bakkersvrouw zich weer met de reguliere klandizie kon bemoeien. Er stonden inmiddels een man of tien à twaalf voor haar neus. Ongestoord ging ze aan het werk en de sfeer bleef uitbundig gezellig in de bakkerswinkel. Ook nadat we hadden betaald (met een flinke fooi) bleef het gezellig. Voor de winkel bleven we staan kletsen met lokale Friezen die het weer, fietsen en het feit dat Friesland in de top 3 stond van Lonely Planets onontdekte reisbestemmingen met ons bespraken. Toen we aanstalten maakten om weer op de fiets te stappen kwam de bakker aanrijden in zijn broodbus. Ook hij liep even later met een glimlach van zijn bus naar zijn winkel. Bij het passeren vroeg hij me nog of ik niet teveel zand tussen mijn tanden had gekregen. Ik verzekerde hem dat het croissantje heerlijk en zandvrij was geweest.
Vandaag keken we uit naar het meest noordelijke punt van de tocht. Bij Holwerd hadden we namelijk de wind niet meer frontaal tegen. Iets voor Dokkum zou het helemaal feest zijn want daar keerde de koers zelfs naar ‘windje mee’. Daarna zou het verder ‘cruisen’ zijn. Terwijl in Italië Chris Froome zijn huzarenstukje aan het opvoeren was (hij pakte die dag de roze trui), reden wij van Dokkum naar Leeuwarden. Na een kleine 90 km fietsen die dag, vonden we in Dearsum een leuke camping (Mini Camping ‘De Wynmole’).
Na het opzetten van de tent en een heerlijke pasta met ricottasaus en brood, fietsten we naar het verderop gelegen Poppenwier. Daar is een café met terras (opnieuw uitkijkend op een kaatsbaan) waar ze een heerlijk biertje schenken. Ik dronk twee Tsjerkebier (Lichte Preek) en verzekerde me daarmee van een heerlijke nachtrust. Zodra mijn hoofd het kussen raakte was ik weg.
De laatste fietsdag was een makkie. Het was niet ver meer naar Oudemirdum en met de wind nog altijd in de rug waren we er zo. In Sneek deden we een ontbijtje bij Bakker Bart. In het prachtige Sloten dronken we twee cappuccino (met slagroom en koffielikeur) en kochten er nog wat broodjes voor de lunch. Die lunch aten we op de camping in Oudemirdum. We waren het rondje om! Er schoof die middag nog wat gezelligheid aan bij de tent van mijn schoonouders en we sloten de dag af met een heerlijke barbecue.
Bruin, ontspannen, moe, voldaan en tevreden keren we huiswaarts.
Het was een 5-sterren tocht
Heel veel ervaring als wereldfietsers hebben Niekie en ik niet. We zijn ooit eens, in Bussum, naar een bijeenkomst van De Wereldfietser geweest. We hebben op YouTube en Vimeo inspirerende video’s van avontuurlijke wereldfietsers bekeken, en ik heb een boek gelezen van Frank van Rijn. Het is niet veel maar voor ons was het genoeg om in 2016 met de tassen aan de fiets richting Middellandse Zee te trappen.
We hadden geen idee of het ons zou bevallen (Niekie houdt bijvoorbeeld meer van hardlopen dan van fietsen, en ik ben niet dol op tentjes) en of we het fysiek aan zouden kunnen, maar het idee om samen het avontuur aan te gaan was voor ons voldoende om op de fiets te stappen.
Nu zijn we twee jaar verder en kijken we met erg veel plezier en voldoening terug op onze fietsvakantie naar het Zuiden van Frankrijk. Sterker nog, het verlangen is geboren om opnieuw op de fiets te stappen voor een nóg groter avontuur.
Aanvankelijk fantaseerden we over een fietstocht van een jaar die ons van de ene marathon naar de andere zou brengen. Startend met de marathon van Marrakech, dan die van Rome, Praag, St. Petersburg om tenslotte via Scandinavië en de marathon van Oslo weer terug naar huis te keren. We vinden het nog steeds een goed idee maar er kwamen nog meer ideeën die het overwegen waard waren.
Van Alaska naar Vuurland is er zo een. We weten hoe ongelooflijk mooi Canada is en we hebben samen een maand of 7 vrijwilligerswerk gedaan in Costa Rica. Ik heb daarnaast voor Djoser reizen begeleid (hierbij hebben Niekie en ik elkaar leren kennen, maar dat is een ander verhaal) in Mexico, Guatemala, Belize, Honduras, Costa Rica en Panama en voor mijn studie archeologie koos ik de richting Meso-Amerikaanse Archeologie (Maya’s, Inca’s, Azteken enz.). Kortom, de interesse voor Midden en Zuid Amerika is groot dus Alaska-Vuurland is een serieuze optie die hoog op ons verlang(reis)lijstje staat.
Coast to coast Noord Amerika lijkt ons ook een uitdaging maar we willen toch eigenlijk nét dat ietsje meer niet-westerse cultuur op onze reis.
Afrika is voor ons het grote onbekende dus dat bewaren we nog even voor later.
Oceanië? Ja, tof!
Azië trekt ook. Drie keer zijn we inmiddels met de ouders van Niekie, en de rugzakken, door Indonesië getrokken. De bevolking, de natuur, de cultuur, het eten en het klimaat, allemaal dik in orde. Iedere keer als we terugdenken aan onze reizen door Indonesië, gaat het ergens wel over het eten en komen we onherroepelijk uit bij die ene ervaring op Bali. Een kleine tuin, een hond en een gezin dat een inimini restaurant bestiert met de naam Barclona (Ha, denk je, je bent de E vergeten! Nee hoor. Die waren zij vergeten). Dit gastvrije gezin schotelde ons een loempia voor die zo lekker was dat het ons bijna tot tranen toe roerde.
Toen ik enkele weken geleden naar de snackbar in Leimuiden ging om patat te halen vroeg ik aan Niekie of ze er iets bij wilde.
“Doe maar een kaassouflé”, zei ze.
“Neem jij er nog wat bij?”, vroeg ze mij op haar beurt.
“Ja, ik ga voor een loempia Barclona”, zei ik voor de grap.
“Als dat zou kunnen! Doe er dan maar twee!”, zei Niekie.
Het was even stil.
“We kunnen natuurlijk ook naar Bali gaan fietsen om écht twee loempia’s te gaan halen”, opperde ik half voor de grap en half serieus.
Snel pakten we de wereldkaart erbij en gingen op zoek naar een route. Nu, twee weken later, zijn we nog steeds op zoek naar de ideale route en maken we ’to do’ en ’to buy’ lijstjes. We hebben de fietsen uit de beschermhoezen gehaald en de banden opgepompt.
De voorbereidingen zijn begonnen!
(P.S. We gaan eerst nog drie weken in Canada fietsen)
Nicole en Dennis, twee tamelijk onwetende fietsers, hebben het plan opgevat een fietsvakantie te ondernemen. Avontuur is het toverwoord dus er is niets gepland behalve de te fietsen route (afwijkingen voorbehouden). Ze hebben 6 weken de tijd.
De stip op de kaart is gezet in Frankrijk. De Drôme om precies te zijn. What’s in a name. Of Nicole en Dennis deze droom ook waar gaan maken is maar de vraag. Hebben ze voldoende doorzettingsvermogen om de Ardennen de baas te zijn? Zit het weer mee? Houden de fietsen het? Is het niet zwaar dat fietsen met bagage? Kamperen of kramperen? De benen, de kont en het koppie, hoe fris blijven ze?
Heen volgen ze de Groene Weg. Terug de omgekeerde route vanuit Barcelona (Benjaminse). Althans…
Dat is het plan.
We zijn vanmorgen om 08.00 uur vanuit het prachtige Rijnsaterwoude vertrokken. Een lekker ontbijtje met onze (schoon)ouders zorgde voor een goede bodem voor etappe 1. De startroute in de Garmin gaat richting Eindhoven. Temperatuurtje was heerlijk en het vertrek droog (behoudens de tranen bij het afscheid, waar overigens ook de buurtjes paraat stonden om ons uit te zwaaien).
Nu is de hele trip ‘mede mogelijk gemaakt door’ deze buurtjes (Ed en Evelyn). Ze hebben ons fantastisch gesponsord met tent en campinggerei om door een ringetje te halen!
Het fietsen was slechts even wennen. Zwaar bij het optrekken en je voelt aan alles dat je met een zware bepakking fietst maar het went snel. Kortom na enkele kilometers keken we elkaar tevreden aan. Het ging lekker!
Voorlopig was het nog fietsen op bekend terrein. De Garmin bracht ons zelfs langs de vertrouwde Reeuwijkse plassen, Haastrecht, en daar ging het fout…
Garmin stopt ermee!
Dus wij terug en een ticket boeken naar Spanje.
Of gewoon doorfietsen op gevoel en de Garmin opnieuw opstarten. Dat opstarten duurt even want het inlezen van zo’n lange etappe is geen makkie.
Toen alles weer marcheerde, bleek dat we uit de richting waren gefietst. Zo’n 15 km van het padje maar ach.. het is vakantie en wat is 15 km op een totaal van 2800?
Tegen de middag begon het kwik flink te stijgen en de bidons raakten de lippen in steeds hogere frequenties. Honger kwam ook in zicht. De slag bij Nieuwpoort hadden we inmiddels al gewonnen, want het mooie stadje waren we doorgefietst. De prijs voor ons was een terrasje en een cappuccino.
Even later de lunch op een mooie plek (haventje vestingstadje). Uitsmijtertje ham-kaas voor de Denno en broodje gesmolten brie voor Niekie (onbewust is Niekie dus al in Franse sferen).
Na de middag werd het fietsen iets zwaarder dankzij de hoge temperatuur. Maar na een kleine 100 km in de benen zijn we neergestreken op onze 1e SVR camping bij de boer. Camping de Schaapskooi op de Drunense duinen. Nicole is nu even boodschappen doen. De tent staat al en de douche lonkt.
Dag 1 was helemaal top!
