Waar we in het vorige verhaal aan de hel van Pattaya waren ontsnapt, zijn we inmiddels weer in het hemelrijk, de verblijfplaats van de engelen en de gelukzaligen, beland. Het Thaise volk kan best doorgaan voor een volk van engelen (Los Angeles). In alle situaties tonen ze hun vriendelijkheid en behulpzaamheid. En als er een engel valt, dan hoor je daar niemand over.
Gisteren zagen we een vallende engel.
Na ruim 100 kilometer door de warme heuvels van het Khlong Phanom National Park, kwamen we Phang Nga binnenrollen. Het was rond een uur of vier in de middag en we hadden allebei flinke trek want onderweg was er lange tijd niets te krijgen dat onze magen zou kunnen vullen. We vonden een hotel in het stadje en na een snelle douche gingen we de deur uit om wat te eten.
Toeval wilde dat er tegenover het hotel een grote braderie werd gehouden. Kraam na kraam vol met etenswaren. Een Street food-braderie. Of, bij minder fantasie; een markt. We liepen er een ronde en ik kocht bij een stel, met engelachtige blikken in de ogen, een in pannenkoek gerold worstje. ‘Hotdog!’, zei de man. En ik knikte, onder de indruk van het gebodene. De vrouw, ik herkende haar direct als engel, keek trots naar haar ware en naar haar man die het kleinood voor mij in een papiertje wikkelde. Haar ogen vertelde me dat ook híj haar ware was. Ik verdubbelde spontaan mijn bestelling en met twee hotdogs in pannenkoek en papier werd mij gedag gezegd alsof ik zojuist het jaar 2020 omzet-technisch tot een succesjaar had gemaakt.
We liepen nog even verder langs de hoofdstraat van Phang Nga, op zoek naar een geschikt restaurantje. We vonden het niet ver van de braderie. De serveerster in het restaurant werkte zich in het zweet voor ons. We waren haar enige klanten maar de jongedame maakte zich onnodig druk. Alsof ze in haar eentje een volle tent moest bestieren.
We bestelden niets ingewikkelds. Cola, Fanta, rijst met groente en noedels met kip. Het zorgde voor zweet op de bovenlip van de serveerster (het deed me denken aan mijn oud lerares Engels op de middelbare school. Háár zweetdruppeltjes vormden een laatste waarschuwing want ze verschenen altijd kort voor ze uit haar slof schoot). De bestelling werd direct de keuken in geschreeuwd. Zelf boog de serveerster zich over de drankjes. De twee petflessen frisdrank werden uit de koeling gehaald, op een dienblad gezet en in sneltreinvaart naar onze tafel aan de andere kant van het restaurant gerend. Ik zag hoe ze onderweg besefte dat ze de glazen was vergeten. Even hield ze haar pas in maar toen ze zag dat ik naar haar keek besloot ze door te lopen. De flesjes werden vlug op tafel gezet. Zonder iets te zeggen liep ze naar de keuken. Ik hoorde glazengerommel.
De glazen werden een tel later naast de flesjes frisdrank gezet maar net voordat ze een tevreden glimlach tevoorschijn wilde halen, zag ze het ontbrekende ijs in de glazen. Op haar lip hadden de zweetdruppels zich ondertussen verdubbeld (in gedachte gaf de serveerster zichzelf een standje). En nadat ze met een tang de grote brokken ijs in onze glazen had laten zakken, waarmee het serveren van de drankjes er officieel op zat, was de tevreden glimlach niets anders dan opluchting. Ze maakte rechtsomkeert naar de keuken. Met haar mouw en met een zucht, veegde ze het zweet van haar bovenlip.
Ze liet zich niet meer zien.
Een klein kwartier later verscheen de serveerster dan toch weer ten tonele. Het dienblad was haar houvast. Erop een bord rijst met gemengde groenten en een kommetje soep. Op haar bovenlip verse druppeltjes zweet. Zonder problemen werd het eten geserveerd. Ze had onthouden dat het de bestelling van Nicole was dus schoof het naar Nicole haar kant van de tafel. Alles in een keer goed! De lach en lichte buiging waren op z’n plaats en voelden overduidelijk als een bevrijding. De aide-de-cuisine besloot zelfs in het restaurant te blijven zitten in plaats van haar eerdere vlucht naar de keuken.
Nu wil het geval dat het eten hier in Thailand zelden tegelijkertijd wordt uitgeserveerd. Gerechten worden een voor een bereid en naar de tafel gebracht. We zijn dus gewend om vast te eten als de ander nog op zijn of haar gerecht zit te wachten. Nicole zat dus heerlijk te smikkelen van haar rijst, soep en gemengde groenten. Hopend dat mijn noedels met kip ook snel zouden komen. Wel zo gezellig.
Maar de tijd verstreek en Nicole had de rijst met groenten al soldaat gemaakt en was ook bijna klaar met het kommetje soep.
Ondertussen waren we niet meer de enige gasten in het eethuis. Tussen ons en de keuken zat nu een groep van zes jongeren. Allen waren druk met hun mobieltjes. Geen van allen maakte de indruk iets te willen bestellen. Uiteindelijk bestelden ze een karaf ijs waarmee ze het gratis tafelwater tot een prettig drinkbare temperatuur konden brengen. Het water koelde zich vanzelf weer warm omdat er nauwelijks van werd gedronken. De focus lag geheel bij de zes telefoons.
Totdat mijn noedels met kip eraan kwam.
Nicole was al klaar met eten toen ik in mijn ooghoek het dienblad voor de deuropening van de keuken zag verschijnen. “Daar komt wat”, zei ik tegen Nicole. En terwijl ik dat zei, keken zes jongelui, op van hun telefoons.
De klap was oorverdovend. Het bord sloeg in duizend stukjes en het dienblad gleed op de gladde tegelvloer tot halverwege het restaurant. De blikken van zes jongeren gingen in één gelijke beweging van de gevallen engel naar ons tafeltje (alsof ze een tennisballetje volgden tijdens een rally). Het rekensommetje was snel gemaakt door de jongelieden; dat bord met eten moest eigenlijk naar ons tafeltje toe. De hoofden draaiden van ons weer in één vloeiende beweging naar de vloer waarvan de serveerster razendsnel was opgestaan. Met een stoffer en blik werden de gruzelementen opgeveegd. Voordat ik de woorden “Dat gaat dus nog even duren” uitsprak, was de serveerster terug in de keuken verdwenen. De zes jonge blikken verdwenen in zes verschillende iPhones.
Toen tien minuten later mijn noedels met kip op tafel verschenen, werden die gebracht door een wat oudere vrouw met schort en koksmuts. Nergens een druppeltje zweet.
We fietsen nu ruim een week in Thailand. In tegenstelling tot de waterkou in Nederland is het hier nog altijd rond de 35 graden warm. Tijdens het fietsen loopt het zweet nog altijd in de bilnaad. En precies daar zijn de laatste dagen enkele ongemakken ontstaan. De rek is na 13.000 kilometer uit mijn Brooks zadel en dit in combinatie met een zweetreet heeft een duivelse uitwerking op mijn achterste. Gisteren en eergisteren ging het lopen daardoor helemaal niet gemakkelijk.
Nu heb ik besloten een ander zadel te kopen. Op goed geluk want het assortiment aan fietszadels op onze route is niet breed, maar er moet iets gebeuren. Ook heeft Nicole een mailtje met mijn kontklachten naar onze huisarts gestuurd. Er is geen snelle oplossing dus volgen we de weg der geleidelijkheid met een pot vaseline in de hand en een nieuw zadel onder de kont.
Die weg moet ons naar het zuiden van Thailand brengen. We zijn vanuit Pattaya met de ferry naar Hua Hin gevaren en daarmee zijn we op een kilometer of 800 van de grens met Maleisië aanbeland. We hopen dat de weg naar het zuiden mooier wordt dan de route die we tot nu toe door Thailand hebben gefietst. De weg naar Pattaya was vreselijk.
Dit brengt me bij de plaats Pattaya.
De reis heeft me tot nu toe veel gebracht. Oneindige indrukken vullen mijn hoofd nu al bijna een jaar. Eergisteren is daar een noemenswaardige indruk aan toegevoegd. Ik weet hoe de hel eruitziet! En die hel heet Pattaya. Nog nooit, maar dan ook nog NOOIT in mijn leven heb ik een verschrikkelijkere plek op aarde gezien dan Pattaya.
We fietsten ernaartoe omdat vanuit Pattaya de ferry naar Hua Hin vertrekt. Die hadden we op het oog om zo de drukte ten zuiden van Bangkok te kunnen mijden. Met de twee uur durende overtocht sneden we een hoek af die andere fietsers ons hadden afgeraden te fietsen.
Toen we om 11 uur in de ochtend op de pier verschenen en tickets hadden gekocht voor de oversteek van 13.00 uur, besloten we de twee uren tot het vertrek te gebruiken om het centrum van Pattaya te bekijken en er de lunch te genieten.
We hielden het alles bij elkaar een half uur vol in het godverlaten oord. Junks en andere verloren figuren die zich als zombies door het uitgestorven partycentrum bewogen en ons links en rechts voorbijflitsten maakten van het ritje door het centrum een freakshow. Een freakshow waar we heel ongemakkelijk van werden.
We gingen rechtsomkeert en vonden een lunchtafeltje buiten het centrum. Het was een klein restaurantje waar vader en moeder de scepter zwaaiden. Ik bestelde een gefrituurde rijs met zeevruchten. Toen de vrouw zag dat ik hongerig was en mijn bord binnen no time leegat, kwam ze met de pan rijst en groente en schepte ze nog een keer voor me op. ‘Free’, zei ze. Pas toen kon ik weer ademhalen. We waren aan de hel ontsnapt.
