We zijn al een tijdje bezig met de voorbereidingen van onze reis en zitten regelmatig te fantaseren wat we allemaal mee gaan maken onderweg. Afgelopen week hebben we een paar afspraken met elkaar gemaakt. Zo willen we iedere dag proberen eten te kopen dat in de aanbieding of afgeprijsd is. We willen zo low-budget mogelijk reizen. De tent zal dan ook regelmatig achter struiken worden opgezet of we proberen bij mensen in de tuin of weiland te kamperen. Dat geeft ons de vrijheid om iedere dag te bepalen wanneer we genoeg hebben van het fietsen. En dat niet die ene camping of plaats gehaald moet worden. Dat het niet iedere dag even makkelijk zal zijn een goed en gratis kampeerplekje te vinden realiseren we ons, maar dat is avontuur. Daarnaast hebben we afgesproken dat we op alles JA gaan zeggen. Nou ja….alles? Bijna alles. Als we na 6 km fietsen al een kop koffie of thee aangeboden krijgen dan zeggen we: ”Ja graag!” Hartelijkheid en gastvrijheid slaan we dus zeker niet af. Wat kan ons het schelen hoeveel kilometer we fietsen? Het gaat om de reis er naartoe en niet hoe snel we ons doel, de loempia op Bali, bereiken. En door ja te zeggen horen we vast en zeker mooie verhalen en maken we kennis met de vele mensen en culturen onderweg.
Het besef dat we binnenkort dan toch echt vertrekken wordt steeds groter. We kregen de indruk dat toen we het idee net uitspraken, er een aantal mensen dachten: ‘Ja ja, eerst zien dan geloven’. De mensen die ons goed kennen weten dat we van avontuur houden en we dit niet zomaar zeggen. Ook ‘de twijfelaars’ lijken zich nu te realiseren dat we toch echt eind februari gaan vertrekken.
Het mooie van zo’n avontuur met lange aanloop is dat mensen gaan uitspreken wat je voor hen betekent en dat is fijn om te horen. Ook wij beseffen steeds meer wie- en wat we gaan achterlaten en wat we hier in Nederland allemaal gaan missen. Zouden we niet altijd moeten leven met de gedachte dat het niet vanzelfsprekend is dat we elkaar morgen of de volgende keer weer zien? Zou het niet veel mooier zijn als we eens wat vaker tegen elkaar zeggen wat we voor elkaar betekenen?
Nicole
Afgelopen vrijdag kregen we een journalist over de vloer. Hij had via Facebook lucht gekregen van ons avontuur en wilde een interview met ons voor de krant. Uiteraard wilden we hier erg graag aan meewerken dus de afspraak was snel gemaakt. De verschijningsdatum was vrijdag nog niet bekend.
Dat werd dus vandaag!
Nicole kreeg onderweg naar de kapper (is overigens erg mooi geworden) een berichtje dat we in het AD stonden. Na de knipbeurt heeft Nicole twee exemplaren van de krant gekocht, waarvan hieronder het artikel over ons avontuur.
De vertrekdatum van ons loempia-avontuur is bekend. Uiteraard onder alle voorbehouden is gekozen voor 23 februari, een zonnige zaterdag (ook onder voorbehoud). Dit betekent dat we rekening houden met ’een koude start’. Terwijl ik dit schrijf worden er in Polen twee donzen slaapzakken en een extra deken gemaakt die ons door de eerste koude weken moeten helpen. Het dons is waterwerend want ook met regen en vocht houden we rekening. In Indonesië wordt momenteel gezocht naar superlichte sarongs die voor ons tot lakenzakken worden genaaid. De tent die ons in Canada tegen de beren beschermde hebben we ingeruild voor een iets ruimer model (iets hoger vooral) waarin we met onze mini stoeltjes kunnen zitten als het nodig is.
We zitten dus nog volop in de voorbereidingen. De route die we voor ogen hebben brengt ons vermoedelijk naar de volgende landen:
Duitsland
Oostenrijk
Italië
Slovenië
Kroatië
Bosnië en Herzegovina
Montenegro
Albanië
Griekenland
Turkije
Georgië
Armenië
Azerbeidzjan
Iran
Turkmenistan
Oezbekistan
Tadzjikistan
Kirgizië
China
Vietnam
Laos
Thailand
Maleisië
Indonesië
We krijgen heel vaak de vraag: ”Hoeveel kilometer fietsen jullie dan ongeveer per dag?”. Het antwoord is moeilijk te geven. We willen vooral zoveel mogelijk zonder tijdsdruk fietsen. Daar hoort de vrijheid om ergens waar het de moeite waard is ’te blijven hangen’. Ook gaan we voor het Blog en de Podcast op zoek naar verhalen en kan het zijn dat de verhalen ons ophouden of ons een andere richting in sturen waardoor we wellicht niet linea recta op Bali afstevenen (we reizen niet om aan te komen, zoals Goethe al eens zei). Daarmee is ook de vraag: ”Hoe lang doen jullie erover?” beantwoord.
De vraag: ”Waarom?”, is makkelijker te beantwoorden. We stelden onszelf ongeveer een jaar geleden de vraag: ”Wat zou je graag nog eens doen in je leven?”. Als vanzelf ga je over prachtige avonturen fantaseren. Als je daarbij optelt dat er om ons heen, in korte tijd, diverse lieve mensen ziek werden en stierven, dan groeit het besef dat je niet moet wachten tot pakweg je pensioen, om je dromen waar te maken.
En voor je het weet heb je met het stellen van een simpele vraag een zaadje gepland dat als je het blijft voeden, als vanzelf begint te ontkiemen.
Toch is daarmee nog niet alles gezegd. Er is een keerzijde. Vrienden en familie moeten we missen. Nicole moet haar mooie baan in het AVL opzeggen, en ik moet een fantastische drumkruk bij KOLBAK inruilen voor een Brooks zadel. Wel voegen we daar vol overtuiging het woord ’tijdelijk’ aan toe want terugkeren is voor ons net zo mooi als vertrekken.
Het woord vakantie is afgeleid van ’vacatio’, Latijn voor ’vrij zijn van verplichtingen’. Die vlieger gaat voor ons niet op. We hebben er nadrukkelijk voor gekozen om een aantal verplichtingen aan te gaan. Zo zijn we in gesprek met een bedrijf dat ons wil sponsoren in ruil voor geschreven content, en proberen we de verhalen die we onderweg maken zo goed mogelijk te vertalen naar ons Blog en naar onze Podcast. Het eerste interview voor de lokale krant hebben we inmiddels gehad (moet nog verschijnen) en tot eind februari doen we ons best om daar nog enkele vervolgstappen aan toe te voegen. Hierbij kunnen we je hulp overigens goed gebruiken dus heb je suggesties met betrekking tot sponsoring of het vergroten van ons netwerk, neem dan vooral contact met ons op.
We hopen dat je ons actief en met plezier blijft volgen, dat geeft ons het heerlijke gevoel dat jullie met ons meereizen. We hebben plek voor iedereen op onze bagagedragers!
