Muzikaal gezien zijn we ons aan het voorbereiden op het optreden van 7 december in de P60 in Amstelveen. We delen die avond het podium met de bands Blind Summit en Some Weird Sin, bands die net als wij worden ondergebracht in het ho(e)kje van de alternatieve rock. De avond staat op de site van P60 geprogrammeerd als ‘Local The Night’ en heeft de ondertitel Lokale talenten stelen de show! meegekregen. Op dat laatste zijn we dus intensief aan het oefenen. Zo zetten Rick en Harold in de oefenruimte zo nu en dan al een voet op de monitor terwijl ze woest om zich heen kijken alsof ze in de zaal op zoek zijn naar degene die zojuist het gore lef had om kwaad te spreken over hun beider moeders. Soms lukt dat aardig. Ik probeer zo nu en dan mijn drumstokje tussen mijn vingers te laten molenwieken. Dat gaat overigens een heel stuk minder.
Fijnste van alles is wel dat we 7 december voor het eerst een volledige set kunnen spelen. Bovendien hoeven we niet, zoals bij de popprijs in Sassenheim, haast te maken omdat we gebonden zijn aan een beperkte tijd van spelen. Dat maakt het bij voorbaat een stuk leuker en relaxter; het besef dat je bij een lostrillende hihat de boel tussen de nummers op je gemak weer kunt vastdraaien…. Heerlijk!
We hebben nog twee oefensessies te gaan voor het volgende optreden. Komende woensdag zullen we de definitieve setlist gaan bepalen. De hamvraag? Doen we een cover of houden we het louter bij eigen werk? En zo ja, welke cover gaat het worden? Laten we er een prijsvraagje van maken. Degene die het juiste antwoord op de hamvraag weet, krijgt een greep uit de KOLBAK merchandise. Moet je dus wel even komen kijken de 7e! Anders ben je af. En wie weet zie je mij nog soepeltjes molenwieken achter het drumstel, of zie je Rick en Harold voorover leunend met een voet op de monitor! Met een beetje mazzel….
Wat ik je in ieder geval kan beloven is goede muziek die intens en vol overgave wordt gespeeld door drie muzikanten die nergens liever staan dan met elkaar op een podium.
Zoals drie weken geleden op het podium van Fascinus in Sassenheim. Luister hieronder naar de afsluiter van die avond: I Make You.
Tot 7 december in Amstelveen!
foto: Lois Fenne
Album van vandaag: Ron Sexsmith – The Last Rider
Vandaag het bericht dat Hans Vermeulen is overleden. Niet iemand die wereldberoemd is in Nederland maar voor muziekliefhebbers zeker geen onbekende naam. Hans Vermeulen was de man achter Sandy Coast. Hij schreef hits als I See Your Face Again, Capital Punishment en True Love That’s a Wonder. In de jaren zeventig ging de groep uit elkaar, om begin jaren tachtig weer een comeback te maken. Dat is het moment dat ik zelf in het verhaal stap. 1981, ik ben dan 8 jaar en dol op muziek. Mijn eerste plaat moest ik toen nog kopen maar de platen van mijn vader en moeder (Jim Reeves, Gene Pitney en Deep Purple) draaide ik al grijs. Ik was toen ook al druk in de weer met de bandrecorder van mijn vader (AKAI) én met z’n cassettedeck.
De kast met audioapparatuur stond open. Tussen de twee openslaande kastdeuren lag ik languit met mijn buik op de harde vloer. Geconcentreerd lag ik te timen om een zo ‘schoon mogelijke’ opname te maken. Bij het laatste woord van de DJ snel op REC drukken. Vlak voor de afkondiging, uitstellen uitstellen…, snel weer op PAUSE drukken. Het was een sport.
Dat jaar scoorde Sandy Coast met The Eyes of Jenny sinds lange tijd weer een hit. Een hit die ik met de REC-knop van mijn vaders cassettedeck wist te stelen uit de woorden van de DJ. Jarenlang heb ik het nummer gekoesterd op een Maxell XLII cassettebandje.
Een herinnering met een soundtrack die ik koester.
–
Album van vandaag: Angel Olsen – Phases
Nog diezelfde avond deden we voor de eerste keer de club ’Brownies’ aan, in Manhattan’s Avenue A. Dat was naast CBGB’s dé club die dagelijks een podium bood aan vier of vijf indie rock bandjes. Brownies zou uitgroeien tot onze favoriete ’hangout’ gedurende de twee weken in New York. Ik herinner me een indrukwekkend optreden van Dragmules en een vage band met cirkelzaken waar de vonken vanaf vlogen. Ook Mer, de band van onze producer Justin Guip, hebben we er zien spelen. Wat het voor ons allemaal nog mooier maakte was dat we kennis maakten met de barman van Brownies; Vinnie. Vinnie was een grote gast met Italiaanse ’Soprano’ roots die een fantastische Margherita serveerde (zijn paradepaardje). Vinnie was een aardige gast en zo dacht hij ook over ons. We werden vrienden voor twee weken. Dit resulteerde in het drinken van onbeperkte hoeveelheden Margheritas, tot ver na sluitingstijd. Nooit vroeg Vinnie ons te vertrekken. Pas als we onze konten gelicht hadden begon Vinnie met schoonmaken. Een rekening heeft ie ons nooit gepresenteerd. We waren zijn gasten en hij zou gekwetst zijn als we betaalden voor de Margheritas. Even dacht ik dat de hemel zich in Avenue A bevond.
(In deel 24 van dit feuilleton kom ik nog eens uitgebreid terug op Vinnie. Maanden later namelijk, zou Vinnie ónze gast zijn in Amsterdam en Utrecht. Laat ik vast dit zeggen: Vinnie heeft in die week bij ons een onuitwisbare indruk achtergelaten…)
Enfin, de eerste dag in New York kwam langzaam maar zeker tot z’n einde. Het was nacht en Joost en ik namen een taxi terug naar het appartement van Lou. Ik herinner me niet hoe laat we er arriveerde. Ik kan me ook niet herinneren onze gastheer Lou er te hebben aangetroffen. Toen we de volgende morgen wakker werden, was Lou in ieder geval reeds op zijn motor vertrokken naar Lexington Avenue, zoals gezegd, hij maakte extreem lange werkdagen. Wél vonden we een nieuw briefje op de koelkast.
’ I hope you’ve enjoyed your first night out in New York. Hope to see you tomorrow! Lou’
De dag erna zouden we Lou niet zien. De 12 daarop volgende overigens óók niet. Onze agenda’s liepen, laten we zeggen, niet helemaal synchroon.
De boodschap van Lou bleef op de koelkast hangen. Iedere dag paste hij slechts 1 woord aan. Zo werd first doorgekrast en vervangen door second, welke vervolgens een dag later weer werd vervangen door third, enz.
Lou was een grappig ventje.
Vandaag met KOLBAK de oefenruimte in om voornamelijk de nummers die we, in aanloop naar het optreden in Sassenheim, tijdelijk op het tweede plan hadden geparkeerd, opnieuw in te studeren. Vooralsnog zijn dat er een stuk of 8. Twee ervan hebben nog iets extra’s nodig en dat werd vanavond opnieuw duidelijk. Een beetje schaven links en rechts, een partijtje net iets anders spelen; een beetje trial and error. Het is dan ook maar goed dat de oefensessies opgenomen worden. Voor mij geldt dat ik een nummer nooit tweemaal exact hetzelfde speel. Die opnames helpen dan enorm om de juiste groove of ‘drum fill’ uit zo’n oefensessie te pikken om die vervolgens te behouden in de definitieve podiumversie. Zo zoek, én vang ik de ‘perongelukte perfectie’.
–
Album van vandaag: Guided By Voices – How Do You Spell Heaven
